Με αγάπη ...χρόνια πολλά

Χριστούγεννα σημαίνουν αγάπη. Μόνο αγάπη. Καθαρή και αδιαπραγμάτευτη. Έτσι όπως την αντιλαμβάνονται τα μικρά αθώα παιδιά.
Χριστούγεννα σημαίνουν αγάπη για τους δικούς μας, αγάπη για τους φίλους μας, αγάπη για τους συνανθρώπους μας ανεξάρτητα σε ποιον Θεό πιστεύουν.
Χριστούγεννα σημαίνουν και φως. Φως που μας βγάζει από τα σκοτάδια του νου και τις ψυχής και μας δείχνει τον δρόμο να βρούμε την αγάπη που απελευθερώνει.
Χριστούγεννα σημαίνουν δώρα αληθινά μα σπάνια: Αλληλεγγύη, ανεκτικότητα, ασφάλεια, ειρήνη, ένα στεγνό κρεββάτι, μια αυλή με δυόσμο.
Ας τα χαρίσουμε σ' όσους τα έχουν ανάγκη για να χαριστεί και σε μας η αγαλλίαση.
"Καλήν εσπέραν άρκοντες τζ ' αν είναι ορισμός σας Χριστού την Θείαν γέννηση να πω στ ' αρχοντικό σας.
Χρόνια πολλά να να ζήσετε να 'στε ευτυχισμένοι. Τζιαί στο κορμίν τζιαί στην ψυσσιήν ν' άσαστεν πλουμισμένοι"

Καλέ μου φίλε...

Φίλε μου ακόμα περιμένω να μου πει κάποιος ότι πρόκειται για φάρσα. Δεν είναι δυνατόν να ισχύει αυτή η φρικαλέα είδηση. Από το πρωί περιμένω τη διάψευση και εσένα να βγεις στο τηλέφωνο για να σπάσουμε πλάκα. Ασημένιε, γιατί ρε φίλε; Εσένα σου έπρεπε η ζωή και το γέλιο, είχες τόσα ακόμα να ζήσεις, να χαρείς και να δώσεις αλλά την έκανες και εμείς θα ζούμε με την ανάμνησή σου. Εγώ θα λέω ότι έφυγες, σου άρεσε έτσι και αλλιώς να κάνεις βόλτες, και θα σε κρατώ ζωντανό στην καρδιά μου.
Επειδή πιστεύω ότι μας παρακολουθείς και θα δεις σίγουρα και την ανάρτησή μου, σε προκαλώ να θυμηθείς από πού είναι η φωτογραφία! Μια από τις πολλές φορές που καθόμασταν δίπλα δίπλα σε διαδικασίες και "σχολιάζαμε" γεγονότα και πρόσωπα....

Πρώτη φορά Αριστερά γι’ αυτό και …περαστικά μας!

Πρώτη φορά αριστερό μνημόνιο.
Πρώτη φορά αριστερό capital control.
Γενικότερα πρώτη φορά αριστερά...

Πρώτη φορά αριστερό μπάχαλο όσον αφορά Αιγαίο και υφαλοκρηπίδα.
Πρώτη φορά αριστερή αναγωγή ενός ευρωπαϊκού προβλήματος -όπως είναι το προσφυγικό- σε αμιγώς εθνικό.
Γενικότερα πρώτη φορά αριστερά...

Πρώτη φορά αριστερό «ντα» και δη από το αριστερό πρωθυπουργικό γραφείο στο δημοσίευμα της γερμανικής «Die Welt» γιατί τόλμησε να επικαλεστεί τις πηγές της και να γράψει ότι η Ελλάδα είναι ακυβέρνητο καράβι.
Γενικότερα πρώτη φορά αριστερά...

Πρώτη φορά αριστερές περικοπές συντάξεων.
Δεν είναι η πρώτη φορά που το πόθεν έσχες κυβερνητικών και κρατικών αξιωματούχων είναι «πειραγμένο». Είναι όμως οι πρώτη φορά που υπουργοί ξεχνούν να δηλώσουν εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ και κάποιες δεκάδες ακίνητα.
Γενικότερα πρώτη φορά αριστερά...

Πρώτη φορά αριστερό ξύλο σε πρόσφυγες/μετανάστες στην Ειδομένη.
Πρώτη φορά απαγόρευση στα ΜΜΕ να αναπαράγουν το αίσχος στα κανάλια, πρώτη φορά αριστερή προσέγγιση της ελευθεροτυπίας.

Πρώτη φορά που αριστεροί μετατρέπουν με τόση επιτυχία το άσπρο σε μαύρο και κυρίως το μαύρο σε …κόκκινο.
Γενικότερα πρώτη φορά αριστερά...

Περαστικά μας!

Οι αναπηρίες είναι πολλών ειδών…

Σήμερα, παγκόσμια μέρα ατόμων με αναπηρία, πριν λίγες μέρες παγκόσμια μέρα κατά της βίας των γυναικών, δεν έχει πολύ καιρό ήταν η μέρα κατά του ρατσισμού, η παγκόσμια μέρα κοινωνικής δικαιοσύνης και πάει λέγοντας.

Αρκεί μια βόλτα σε ένα κεντρικό δρόμο για να διαπιστωθεί η αναισθησία και η αναλγησία μας. Παρκαρισμένα αυτοκίνητα πάνω στα πεζοδρόμια εμποδίζουν την διέλευση των πεζών πόσο μάλλον των αναπηρικών αμαξιδίων. Όσο για τους τυφλούς, η κάθε έξοδός τους μοιάζει με απόπειρα αυτοκτονίας. Οι δε ράμπες είναι τόσο ελάχιστες όσο ελάχιστη είναι και η ευαισθησία μας ως προς τα ίσα και ίδια δικαιώματα που πρέπει να έχουν οι ανάπηροι με όλους τους υπόλοιπους.

Η οικονομική κρίση μπορεί να μας γονάτισε, να μας πτώχευσε, να έφερε τα πάνω-κάτω στη ζωή μας αλλά δεν μας μαλάκωσε. Διατηρούμε την ίδια έπαρση που είχαμε και στην προ κρίσης εποχή. Γι’ αυτό και για την Ελλάδα του σήμερα, που όμως έμεινε στο χτες αλλά ταυτόχρονα φροντίζει να ευνουχίζει και το μέλλον, δεν έχουν καμιά μα καμιά σημασία αυτές οι μέρες που τιμώνται παγκόσμια.

Παραμένουμε μια κοινωνία εγκλωβισμένη σε μονολιθικές και καθεστωτικές αντιλήψεις, αγκυλωμένη στις προκαταλήψεις. Μια κοινωνία με μέλη φοβικά, επιρρεπή σε φασιστικές συμπεριφορές, απορριπτικά για κάθε ανοίκεια προς αυτά συμπεριφορά.

Η αναφορά στο προ χιλιετιών ένδοξο παρελθόν μας ανεπιτυχώς προσπαθεί να καλύψει το σημερινή μας ανεπάρκεια σε ζητήματα που σε άλλες κοινωνίες της Δύσης έχουν οριστικά λυθεί.
Εμείς ακόμα πρέπει να λογοδοτούμε στο γείτονα, στο συγγενή, στον προϊστάμενο, στον μπακάλη της γειτονιάς, στον παπά της ενορίας και τουλάχιστον σε άλλους χίλιους για τις επιλογές που κάνουμε στον τρόπο ζωής έως και στον τρόπο …ταφής μας.

Όσο βέβαια δεν αντιστεκόμαστε, δεν διεκδικούμε, δεν υποστηρίζουμε τα ίσα δικαιώματα και την ισονομία θα γιγαντώνεται ο λόγος των φασιστοειδών. Θα ψηφίζονται στη Βουλή ρατσιστές και ομοφοβικοί και θα υπάρχουν σύμβουλοι και συνεργάτες πολιτικών και δη πρωθυπουργών που θα μιλούν για …ξυρισμένες χήρες.

Μήπως να προταθεί και μια «ελληνική μέρα» γι΄ αυτούς που έχουν σακατεμένο τον εγκέφαλο;

Ακτιβιστές του καναπέ...

Απόψε πήγα σε μια εκδήλωση για τους πρόσφυγες.
Με έκπληξη -παρότι δεν θα έπρεπε- διαπίστωσα ότι παρόντες ήταν και αρκετοί πρόσφυγες.
Κάποιοι ζουν ήδη μερικά χρόνια στη χώρα μας, κάποιοι όμως είναι νεοφερμένοι.
Για τους τελευταίους η Ελλάδα είναι ακόμα ένας σταθμός ανάμεσα στους αναρίθμητους που άφησαν πίσω τους και στους πολλούς που έχουν μπροστά τους.
Σοκαρίστηκα όταν άκουσα την περιγραφή της διαδρομής που κάνουν και τις αποστάσεις που διανύουν από τη στιγμή που εγκαταλείπουν τον τόπο τους κυνηγημένοι από τον πόλεμο. Συνοπτικά την μοιράζομαι μαζί σας: Συρία, πέρασμα μέσα από τα βουνά, Τουρκία, διακινητές, βάρκα, παράλια της Λέσβου, περπάτημα ξανά μέχρι τα χωριά όπου υπάρχουν τα κέντρα υποδοχής, καταγραφή, αναχώρηση για το λιμάνι του Πειραιά, προώθησή τους στην Ειδομένη. Από κει αν είναι τυχεροί και είναι ανοικτά τα σύνορα, συνεχίζουν το ταξίδι της προσφυγιάς με τα πόδια και ενίοτε με τρένα για να καταλήξουν στη Γερμανία, στην Αυστρία, ίσως φτάσουν ακόμα πιο βόρεια στην Σκανδιναβία.
Μια πορεία γεμάτη παγίδες, απατεώνες, θάνατο.
Ένας δρόμος μακρύς, τραχύς και δύσκολος, τον οποίο περπατούν νέοι, γέροι, άρρωστοι, έγκυες, μωρά παιδιά.
Μοναδικό και ακριβό εφόδιό τους είναι η ελπίδα. Μια ελπίδα τόσο δυνατή όσο και η αρχέγονη ανάγκη της επιβίωσης.
Έφυγα μουδιασμένη και με δυο διαπιστώσεις. Το βλέμμα του πρόσφυγα είναι το ίδιο ανεξάρτητα αν είναι Σμυρνιός, Πόντιος, Αφγανός, Ιρακινός, Σύριος ή Κύπριος, και ανεξάρτητα αν είναι μουσουλμάνος ή χριστιανός. Δυστυχώς για μένα μπορώ να αναγνωρίζω αυτό το βλέμμα γιατί με "κυνηγά" από τα έντεκά μου χρόνια.
Η δεύτερη διαπίστωση είναι πως καταναλώνουμε τις δυνάμεις μας προσεγγίζοντας "φιλοσοφικά" μόνο το προσφυγικό φαινόμενο και πως οι "ακτιβιστές του καναπέ" κατορθώνουν να γίνουν το κυρίαρχο κίνημα!

Η αποτυχία της ΝΔ να διεξάγει τις εσωκομματικές της εκλογές προκαλεί απογοήτευση όχι μόνο στα μέλη της αλλά και σε όλους τους άλλους που κινούνται στο λεγόμενο συνταγματικό τόξο.

Τα κόμματα είναι οι πυλώνες της Δημοκρατίας. Γι’ αυτό αν «πάσχουν» ή αν ο συλλογικός χαρακτήρας τους υποσκάπτεται  από προσωπικές στρατηγικές αποδυναμώνεται η Δημοκρατία και αυτό μας αφορά όλους.

Σκοτώνουμε το τέρας και όχι τους πρόσφυγες

Το τέρας ανέκαθεν υπήρχε. Ζούσε όμως μακριά μας. Βρυχιόταν και καταβρόχθιζε τους "άλλους" στην Αφρική και στην Ασία.

Αφελώς πιστεύαμε πως η Δύση «καθάρισε» με το τέρας την 11^η Σεπτέμβρη 2001 και πως αυτό δεν θα έβρισκε ποτέ το δρόμο για την Ευρώπη.  Φευ!

Εχτές μπήκε ξαφνικά μέσα στην αυλή μας. Επέλεξε την "πόλη του φωτός" να κάνει επίδειξη δύναμης. Να πάρει ζωές, να διασπείρει τον πανικό. Στόχος του να σβήσει το φως από την ψυχή, τον νου και την καρδιά μας.

Εχθρός του οι ανοικτοί ορίζοντες, η ανοχή στη διαφορετικότητα, το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης, το δικαίωμα του σεξουαλικού προσανατολισμού, της ανεξιθρησκίας και οι ανοικτές κοινωνίες.

Εψές νιώσαμε την ανάσα του σκοταδισμού και του ζόφου στο πρόσωπό μας.  

Το πένθος, το ξάφνιασμα, ο θυμός και η οργή είναι αυτή τη στιγμή κυρίαρχα συναισθήματα. Οι ασύμμετρες απειλές και η τρομοκρατία απαιτούν ψυχραιμία και όχι υποταγή στον φόβο.

Ως πρώτο βήμα, προτείνεται να διαφυλαχτούν ως κόρη οφθαλμού οι οικουμενικές αξίες της ελευθερίας, της ισότητας και της αδελφοσύνης -γεννήματα της Γαλλικής επανάστασης- και ο δημοκρατικοί ευρωπαϊκοί λαοί να αντιμετωπίσουν νηφάλια το κυρίαρχο πρόβλημα του προσφυγικού και να αντιληφθούν ότι όλοι οι συνάνθρωποι μας –ανεξάρτητα σε ποιο μέρος του πλανήτη έτυχε να γεννηθούν-, έχουν δικαίωμα στην ελευθερία, στην ισότητα, στην αδελφοσύνη, στις ειρηνικές και ασφαλείς συνθήκες διαβίωσης.

Ως Ευρωπαίοι, όχι μόνο δεν πρέπει να οχυρωθούμε πίσω από τον φόβο αλλά να απαιτήσουμε και να αγωνιστούμε, να πιέσουμε τις κυβερνήσεις μας να βρεθεί η λύση για το προσφυγικό, να τερματιστεί η ανοχή στον πόλεμο με συγκεκριμένο τρόπο, να αποδοθούν ευθύνες σε ηθικούς και άλλους αυτουργούς των σύγχρονων εθνοκαθάρσεων. Διαφορετικά ο κύκλος του αίματος, των θηριωδιών, και της καταστροφής του πολιτισμού δεν πρόκειται να κλείσει, με αποτέλεσμα ο 21^ο αιώνας να μην έχει να ζηλέψει σε τίποτα από τους σκοτεινούς αιώνες του Μεσαίωνα.

Ο 21ος αιώνας πνίγηκε στο αίμα προτού γεννηθεί καλά-καλά

Πένθος για τους νεκρούς διαδηλωτές εχτές στην Άγκυρα.

Πένθος για τους χιλιάδες πρόσφυγες που πνίγονται στις θάλασσές μας.
Πένθος για τις ακρωτηριασμένες ελπίδες.
Πένθος για τα θύματα των ISIS.
Πένθος για ένα κόσμο που δεν θέλει να γίνει καλύτερος.
Πένθος για τους Κούρδους αγωνιστές.

Πένθος για τους Παλαιστίνιους νεαρούς που πεθαίνουν για μια Πατρίδα που δεν γνώρισαν ποτέ.

Πένθος γι' όλους όσους δολοφονούνται για την διαφορετικότητά τους.

Πένθος για του Ισραηλίτες πολίτες που γίνονται θύματα του μίσους.

Όλο αυτό το πένθος βρίσκεται μέσα στην αυλή μας.
Ούτε που τολμώ να κοιτάξω τι γίνεται στις άλλες γειτονιές του κόσμου…

 

 

 

Κυβέρνηση με τα όλα της…

Ξαφνιάστηκε ο Πρωθυπουργός και θορυβημένος ζήτησε διερεύνηση για τα tweets του Δημήτρη Καμμένου με τα οποία διατυμπανίζει ομοφοβικές, ρατσιστικές και αντισημιτικές θέσεις.

Τις απόψεις του εν λόγω υπουργού τις γνωρίζουν και οι πέτρες γιατί ουδέποτε τις απέκρυψε. Μόνο στα αυτιά του κ. Τσίπρα δεν είχε φτάσει τίποτα.
Μήπως όμως όφειλε ως πρωθυπουργός προτού διορίσει τα μέλη της κυβέρνησης του να γνωρίζει τι "καπνό φουμάρουν"; 

Δεν μασάμε κύριοι. Περάσαμε αρκετά ως λαός τα τελευταία χρόνια, είδαμε πολλά και μάθαμε περισσότερα.
Αν για την υπουργοποίηση του Καμένου δεν δημιουργείτο σάλος όχι μόνο εκτός αλλά και εντός ΣΥΡΙΖΑ, προφανώς πως ούτε γάτα ούτε ζημιά στο στρατόπεδο των "Ψεκάστε αριστερά"! 

Εξάλλου ο Πρωθυπουργός φρόντισε για μια κυβέρνηση…πλουραλιστική, στην οποία όλοι καλοί-κακοί χωράνε. Μια κυβέρνηση που δεν έχει μόνο υπουργούς κομμουνιστές αλλά και μερικούς συντηριτικκούληδες έως ακροδεξιούληδες. Μια κυβέρνηση που αρέσκεται να κυκλοφορεί με τα πουκαμισάκια ανοιχτά αλλά δεν λέει όχι και στις αυστηρά  σφιχτοδεμένες γραβάτες.
Μπορεί να έχει άθεους κατά βάση υπουργούς αλλά κατόρθωσε να χωρέσει και μερικούς θρηκευομενοθρησκόληπτους. Σ’ αυτήν την κυβέρνηση καμαρώνουμε τους αστούς να πηγαίνουν χέρι-χέρι με τους εκπρόσωπους της λαϊκής τάξης(;).
Αυτή η κυβέρνηση μας διδάσκει ήθος γι’ αυτό και υποκλινόμαστε στην ανωτερότητα των υπουργών που θήτευσαν σε μνημονιακές κυβερνήσεις και σήμερα είναι πρόθυμοι να διδάξουν τους μέχρι πρότινος αντιμνημονιακούς συναδέλφους τους.
Αυτή η κυβέρνηση έχει υπουργίνες που λατρεύουν τα ακριβά παπούτσια και τις επώνυμες μάρκες αλλά συνυπάρχουν επιτυχώς και με τις συναδέλφισσές τους που τεκμηριώσουν άποψη για τα γεμιστά!

Σ’ αυτήν την κυβέρνηση χώρεσε και ο -μόλις 12 ώρες θητεύσας- ομοφοβικός, ρατσιστής και αντισημίτης Καμένος. Δεν ήταν λάθος, ήταν επιλογή ο διορισμός του. Στην πορεία στράβωσε η υπόθεση και έτσι αισίως αυξήθηκε κατά έναν ακόμα πρώην Πασόκο η νυν αντιπασοκική κυβέρνηση.

Προέχει η Ελλάδα ...και έπεται το κόμμα!

Όσοι αγωνιούσαμε το 2010-201 για τις αντίστοιχες Ολομέλειες της Βουλής, σχετικά δηλαδή με τα μνημόνια, αγωνιούσαμε το ίδιο και το 2012, αγωνιούμε εξίσου- αν όχι περισσότερο- και απόψε.

Όσοι θέλαμε να διαφυλαχτεί η αξιοπρέπεια μας από την προοπτική μιας ασύνταχτης χρεοκοπίας ώστε να μη βρεθεί μια ολόκληρη χώρα στο συσσίτιο, συνεχίζουμε να επιθυμούμε το ίδιο.

Όσοι γνωρίζαμε τότε ότι τα μέτρα ήταν επώδυνα αλλά δυστυχώς αναπότρεπτα, γνωρίζουμε και απόψε ότι θα είναι πολύ πιο επώδυνα τα μέτρα που θα ακολουθήσουν της συμφωνίας και πως η κυβέρνηση όφειλε  να μεριμνήσει να μη φτάσουμε στο σημείο μηδέν με τις διάφορες παλινωδίες, τακτικισμούς, κουτσαβακισμούς και τα συναφή.

Επίσης, όλοι όσοι υποστηρίζαμε ότι τα μέτρα ήταν και άδικα και οριζόντια και δε διασφάλιζαν την κοινωνική συνοχή, γνωρίζουμε ότι και τώρα, εν πολλοίς, το ίδιο θα συμβεί, γιατί τα τελευταία χρόνια χάσαμε την ευκαιρία να μετατεθούν τα βάρη στους πραγματικά έχοντες και κατέχοντες.

Η συχνή εναλλαγή πρωθυπουργών των τελευταίων ετών σ’ αυτήν την χώρα έμοιαζε να έχει μεγαλύτερη σημασία από την αποκατάσταση της κοινωνικής ειρήνης.

Παρ’ όλες τις διαφωνίες μας για τον τρόπο που αντιπολιτεύτηκε η σημερινή κυβέρνηση, παρ’ όλες τις προσβολές που δεχτήκαμε ότι είμαστε γερμανοτσολιάδες επειδή δεν αποδεχόμαστε ότι για την κακοδιαχείριση του οίκου μας φταίνε οι ξένοι και πιστεύαμε ότι οι μεταρρυθμίσεις με κοινωνικό χαρακτήρα είναι αυτές που θα μας βγάλουν από το αδιέξοδο και  όχι οι διχαστικές ρητορείες, επιθυμούμε να τα πάει καλά η κυβέρνηση στη διαπραγμάτευση και να κλείσει την λιγότερο κακή για τον τόπο μας συμφωνία.

Είδαμε να στοιχίζονται απέναντί μας αριστεροί φίλοι μας μαζί με τους νεοναζί που βρήκαν την ευκαιρία να βγουν από την τρύπα τους, και λοιδορηθήκαμε από την πολύ κακή πάστα των νεόκοπων και όψιμων "αριστερών".

Ωστόσο, αντιλαμβανόμαστε την αγωνία του Πρωθυπουργού και τώρα έστω στο παρά πέντε, ευτυχώς, υπάρχει η σύνεση και η ενότητα, στοιχεία που τον βοηθούν και τον στηρίζουν ηθικά.

Δεν θα ξεχάσουμε πριν μερικά χρόνια έναν άλλο Πρωθυπουργό που πάλευε μόνος του και δεν είχε με το μέρος του ούτε καν όλους τους βουλευτές του κόμματός του. Πρόκειται για τους ίδιους βουλευτές, που θα πουν απόψε το μεγάλο "ναι" από τα αντιμνημονιακά, πια, έδρανα του Κοινοβουλίου. Ούτε ψύλλος στον κόρφο σου κύριε νυν Πρωθυπουργέ!

Εμείς που πιστεύουμε στην Ευρώπη των λαών και όχι των μονοπωλίων, των αγορών και των χρηματοπιστοτικών ιδρυμάτων, εμείς που πιστεύουμε στην Ευρώπη της αλληλεγγύης, της Δημοκρατίας και της εργασίας και που μας "τσουβαλιάσατε" με κάθε απίθανον απολίτικο και νεοφιλεύθερο, σου ευχόμαστε καλή τύχη κύριε Τσίπρα. Είμαστε μαζί σου για το καλό της Ελλάδας.

Περάσαμε πολλά και δύσκολα, δεν πιστεύω όμως ότι οπωσδήποτε γίναμε σοφότεροι μέσα σ’ αυτά τα πέντε χρόνια, γιατί συνεχίζει να μας αρέσει ακόμη το παραμύθιασμα, ο ρόλος του εξαπατημένου και του θύματος.

Οι πιο πολλοί όμως κουραστήκαμε από τα μέχρι τώρα μετέωρα βήματα της κυβέρνησης.

Για όλους αυτούς τους λόγους αλλά και για πολλούς άλλους ευχόμαστε μια, κατά το δυνατόν, καλή συμφωνία για  την Ελλάδα και το λαό της.

ΟΧΙ στο διχασμό. ΝΑΙ στην ενότητα.

Και ένα και δυο και πέντε πρωθυπουργικές εξαγγελίες την ημέρα! Σίγα τα λάχανα... 

Μήπως είναι το μόνο παράδοξο που συμβαίνει με αυτό το δημοψήφισμα;

Εκτός και αν είναι φυσιολογικό να καλείσαι να ψηφίσεις για μια πρόταση που δεν υφίσταται ή να βρίσκεται το ΟΧΙ πριν το ΝΑΙ ή -το καλύτερο από όλα- να υπάρχουν γραμμένες ξένες λέξεις στο ψηφοδέλτιο.  

Κρατώ όμως τη φράση του κ. Τσίπρα, με την οποία συμφωνώ και επαυξάνω "ΟΧΙ στο διχασμό".

Εμείς το πήραμε το μήνυμα κύριε Πρωθυπουργέ. Μήπως να το απευθύνεις και στα στελέχη σου; 

Αναφέρομαι σ' αυτούς που απειλούσαν με κρεμάλες όσους είχαν αντίθετη άποψη, σ' αυτούς που τόσο εύκολα λοιδορούν, ξεφωνίζουν, εκβιάζουν και εκφοβίζουν κάθε έναν και κάθε μια που έχει άλλη άποψη από τη δική τους και τολμά μάλιστα να την εκφράσει.

Προς τι η διενέργεια δημοψηφίσματος αν πρέπει να εκβιαστεί η ψήφος υπέρ του ΟΧΙ δια στόματος κορυφαίων θεσμικών εκπροσώπων; 

Η δικαιολογία περί καθεστωτικών ΜΜΕ που προπαγανδίζουν υπέρ του ΝΑΙ προκαλεί τον γέλωτα. Όχι γιατί δεν το κάνουν, αλλά γιατί πρόκειται για τα ίδια που «έκαναν παιχνίδι» από το 2010. Τότε κανένας επώνυμος του ΣΥΡΙΖΑ δεν βγήκε να διαμαρτυρηθεί, γιατί προφανώς τα δημοκρατικά τους κριτήρια ήταν διαφορετικά. Προτίμησαν να λουφάξουν περιμένοντας να έρθει η ώρα η καλή να φορέσουν τα δικά τους κυβερνητικά κουστουμάκια.  

Ο Πρωθυπουργός γνωρίζει πολύ καλά τον τρόπο της Προέδρου της Βουλής, όταν επιχειρεί να τσουβαλιάσει όλους τους πολίτες που ψηφίζουν ναι με την κάθε αφερέγγυα και νεοφιλελεύθερη persona.  

Όσο και να το επιθυμούν δεν θα εξυπηρετήσουμε τα σχέδιά –μάλλον τους αυτοσχεδιασμούς τους.  

Δεν θα λειτουργήσουμε ως αγέλη, όσο και να το επιθυμούν επειδή βολεύει.  

Ο κάθε ένας από μας ξέρει πολύ καλά γιατί ψηφίζει ΝΑΙ.

Ξέρει επίσης πολύ καλά που διαφέρει το δικό του ΝΑΙ.  

Δεν είμαστε ο όχλος που επιθυμούν διακαώς να χειραγωγήσουν.

Έχουμε άποψη για ποια Ευρώπη παλεύουμε και σε ποια Ευρώπη θέλουμε να ζήσουμε, και σίγουρα δεν συμφωνούμε με παρεμβάσεις των ευρωπαίων αξιωματούχων στα εσωτερικά της χώρας μας. 

Εκτός αν πιστεύουν εκεί στο στρατόπεδο των ΣΥΡΙΖΑ/ ΑΝΕΛ ότι δεν μπορούμε αντίστοιχα να μιλήσουμε για το συνονθύλευμα των κομμάτων και κινήσεων που υποστηρίζουν ΟΧΙ.

 

Αυτοί μας κατηγορούν ότι πάμε με τους νεοφιλελεύθερους  αλλά εμείς δεν ταυτίζουμε τον ΣΥΡΙΖΑ με ποινικούς και δολοφόνους υποστηρικτές τους ΟΧΙ. Μας λένε ότι μαζεύτηκαν οι λεφτάδες, οι βολεμένοι έως και οι «φλώροι» υπέρ του ΝΑΙ, εμείς όμως τους συντρόφους μας που ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ δεν τους ταυτίζουμε με αυτούς που επιθυμούν να διασφαλίζεται το εσωτερικό της χώρας από το στρατό και όχι από τους δημοκρατικούς θεσμούς.

Δεν μπαίνουμε σ’ αυτήν τη λογική γιατί δυστυχώς το διχαστικό δίλημμα που εκφράζει το δημοψήφισμα, με ευθύνη της κυβέρνησης, οδήγησε ένθεν κακείθεν σε ανίερες ομαδοποιήσεις που πρέπει να λήξουν τη Δευτέρα. 

Θα συνεχίσουμε να υποστηρίζουμε και να σεβόμαστε τη διαφορετική άποψη του κάθε ενός και της κάθε μιας που θα βρεθεί μεθαύριο στην κάλπη. 

Γι’ αυτό καλά κάνει ο Πρωθυπουργός να καλέσει τα δικά του στελέχη και την κυβέρνησή του και να επαναλάβει σ’ αυτούς ότι «λέμε ΟΧΙ στο διχασμό».

Όχι σε άλλα διαγγέλματα...

Τον ακούω! Είναι πρώτη φορά που βιώνω φόβο για το τι μας περιμένει σ' αυτήν την λατρεμένη χώρα.
Η ρητορική του είναι φόβος, τα επιχειρήματά του είναι φόβος.
Μας οδηγεί στην απομόνωση. Αυτό είναι το προϊόν μιας κυβέρνησης που μας δουλεύει συστηματικά εδώ και 5 μήνες.
Επιδεικνύουμε νηφαλιότητα γιατί ξέρουμε ότι τα χειρότερα δεν τα ζήσαμε ακόμα, γιατί είναι έτοιμοι στο όνομα της δικής τους μαϊμού-αριστεράς να μας ισοπεδώσουν.
Πόσο επικίνδυνοι μπορούν να γίνουν αυτοί που στην εφηβεία τους φαντασιονόντουσαν ότι θα γίνουν οι σύγχρονοι Τσε, Κάστρο, Λένιν, Λούξεμπουργκ  και πάει λέγοντας;
Ας μιλήσει επιτέλους η επιστήμη!
Όχι, δεν θα φανατιστώ. Όχι δεν θα παίξω το παιχνίδι τους.
 Όχι. Δεν θα γίνω συμμέτοχος στους επικίνδυνους αυτοσχεδιασμούς τους.

Είναι και οι Απόδημοι νενέκοι και εχθροί;

Εδώ ο κόσμος καίγεται (για αρκετούς αυτόχθονες ο κόσμος εδώ και μερικούς μήνες περιορίζεται γεωγραφικά και πολιτιστικά στην Ελλάδα μόνο), σιγά μη δώσουμε σημασία στα μερικά εκατομμύρια Απόδημων και Ομογενών που θέλουν να έχουν άποψη για το δημοψήφισμα, ισχυρίζονται κάποιοι.

Μήπως όμως θα πρέπει να αφήσουμε στην άκρη τον διχαστικό οίστρο που μας έπιασε και να θυμηθούμε ότι οι εντός και εκτός συνόρων Έλληνες αποτελούμε από κοινού ένα συλλογικό οικουμενικό υποκείμενο;

Με αυτή την άποψη συντάσσονται όλοι όσοι αντιλαμβάνονται την ενότητα ως προϋπόθεση για να κάνουμε ένα βήμα μπροστά και όλοι όσοι προσλαμβάνουν ως δημοκρατικό έλλειμμα την «απαγόρευση» (αυτή είναι η ωμή αλήθεια) συμμετοχής των Αποδήμων στις εκλογές και κατά συνέπεια σε δημοψηφίσματα.

Όλοι όσοι μπορούν να μπουν στο "πετσί" των Αποδήμων και κατανοούν τα αισθήματα που βίωσαν στην αρχή του μεταναστευτικού τους βίου, την απόγνωση, τον νόστο και στη συνέχεια την περηφάνεια που η πατρίδα τους στάθηκε στα πόδια της, ίση ανάμεσα στους ίσους.
Και ξανά πάλι από το 2010 και ένθεν να δίνουν προσωπικό και συλλογικό αγώνα κόντρα στα αρνητικά δημοσιεύματα εναντίον της πατρίδας τους και σήμερα βλέπουν τις διάφορες Κασσάνδρες να επαληθεύονται.

Είναι έντιμο αυτοί οι άνθρωποι, τους οποίους οι πολιτικοί και πολιτειακοί παράγοντες τόσο υποκριτικά και κατά περίπτωση αποκαλούν "αδέλφια" μας, να τους πετάμε σαν την τρίχα από το ζυμάρι σε μια τόσο σημαντική και καθοριστική φάση της Ελλάδα;

΄Οχι μόνο δεν τους επιτρέπεται να λάβουν αποφασιστικά μέρος στις πολιτικές διεργασίες αλλά και τους αμφισβητείται το δικαίωμα να εκφέρουν έστω γνώμη.

Για την Ευρώπη που οραματιζόμαστε…

Είναι πολικά λάθος να τάσσεται κάποιος υπέρ των δημοψηφισμάτων ανάλογα με το ποια κυβέρνηση τα προτείνει και αν τον συμφέρει μικροπολιτικά/
κομματικά ή προσωπικά.

Γι' αυτό και όσοι ήμασταν υπέρ του δημοψηφίσματος το 2011 -έχοντας όλους τους άλλους ντόπιους και ξένους απέναντί μας, δεν γίνεται και δεν μας ταιριάζει να διαφοροποιούμαστε σήμερα ως προς την αξία ενός κατεξοχήν δημοκρατικού εργαλείου.

 Αυτό, βέβαια, δεν αναιρεί το γεγονός ότι στην προκειμένη φάση ένα δημοψήφισμα είναι εκ του περισσού αν όχι εκ του πονηρού, για τον απλό λόγο ότι η κυβέρνηση έχει νωπή τη λαϊκή εντολή και δεν συντρέχει λόγος διεξαγωγής του.

 Ωστόσο, η κυβέρνηση το δρομολογεί και δη με ένα αμφίσημο ερώτημα διχαστικού περιεχομένου που στόχο έχει να υποκλέψει τη ψήφο των χειμαζόμενων πολιτών.

Ας προσπεράσουμε τη θυμηδία που προκαλεί το γεγονός να εμπεριέχονται στο κείμενο(;) του ψηφοδελτίου ξένες λέξεις και ας εστιάσουμε στο αυτονόητο, στην αναγκαιότητα, δηλαδή, να υπάρχουν τρία ψηφοδέλτια: ΝΑΙ, ΟΧΙ και λευκό.

Επιπλέον υποχρέωση μας είναι  να μπούμε στον διάλογο με νηφαλιότητα και να πείσουμε με πολιτικό λόγο για τη θέση μας.

Η Ευρώπη δεν είναι μόνο οι αγορές και οι νεοφιλελεύθεροι πολιτικοί της.

Υπάρχει και η δική μας Ευρώπη, των λαών, των εργαζομένων, της αλληλεγγύης και της ισότητας.

Αυτήν την Ευρώπη διεκδικούμε. Της Δημοκρατίας, της συμμετοχής, της ανάπτυξης.

Σαφώς, ζητούμενο είναι το αποτέλεσμα που θα φέρει το δημοψήφισμα γιατί από αυτό θα εξαρτηθεί η παραμονή μας στη Ευρώπη με ότι αυτό σημαίνει, αλλά δεν πρέπει να υποτιμούμε και τον βαθμό ενότητας του λαού την επόμενη μέρα.

Δεν έχουμε την πολυτέλεια να κτίζουμε τείχη ανάμεσά μας. Αντιθέτως έχουμε την υποχρέωση να "πάρουμε" το αποτέλεσμα που θα προκύψει και με σύνεση να το αξιοποιήσουμε για το καλό της Ελλάδας και των πολιτών της.

ΥΓ: για όσους μας προσάπτουν ότι βρισκόμαστε στην ίδια πλευρά με κάποιους «ακατονόμαστους» απαντώ ότι επ’ ουδενί ταυτιζόμαστε μαζί τους. Εκτός και αν οι φίλοι μας και πρώην συντρόφοι μας που επιλέγουν να ψηφίσουν ΟΧΙ ξαφνικά ταυτίζονται με ακροδεξιούς και Χρυσαυγίτες.

Πρώτα ΟΧΙ και μετά ΝΑΙ...

Δεν μπορώ τους προκατειλημμένους!
Άκου να διαμαρτύρονται οι "μνημονιακοί" ότι στο ψηφοδέλτιο για το δημοψήφισμα αναγράφεται πρώτα το ΟΧΙ και μετά το ΝΑΙ.
Κανονικά πρέπει να είναι ευχαριστημένοι που η γραμματοσειρά του ΟΧΙ δεν είναι 20 και αυτή του ΝΑΙ 7άρι.
Αλλά σιγά σιγά θα εμπεδώσουν τι σημαίνει "πρώτη φορά Αριστερά" και να μην την συγχύζουμε με την Αριστερά που σαφώς είναι άλλο πράγμα...

27 Ιουνίου 2015
Μα τι ταπεινωτικό για ένα λαό να τρέχει αξημέρωτα και να κάνει ουρές έξω από τα ΑΤΜ!
Αν σκεφτεί κανείς πως τα μηχανήματα βγάζουν ακόμα Ευρώ, για κάποιους πρέπει να είναι δυο φορές ταπεινωτικό...

Όπως τότε, το 2010, έτσι και σήμερα

Τα χρόνια περνούν αλλά η δική μας ελλαδική πραγματικότητα παραμένει αμετακίνητη.
Η χώρα βρίσκεται ξανά μιαν ανάσα πριν τον γκρεμό. Απέναντι μας άτεγκτοι οι εταίροι ζητούν και άλλες περικοπές, κρίνουν πως πρέπει να βυθιστούμε ακόμα περισσότερο στην ύφεση.
Είναι οι ίδιοι με τους οποίους συνδιαλεχτηκε και η κυβέρνηση το 2010. ...
Η Γερμανία εχτές, όπως και τότε, θεωρεί την παρουσία και παρέμβαση του ΔΝΤ προϋπόθεση εκ των ων ουκ άνευ.
Η κυβέρνηση καλείται, όπως και τότε, να πάρει επώδυνες αποφάσεις, ασύμβατες με τον προγραμματικό της λόγο.
Το ίδιο και ο Αντώνης Σαμαράς, αμετακίνητος στη στάση του όταν η χώρα βουλιάζει!
Όπως και το 2010, έτσι και σήμερα ζητά εκλογές και κτίζει σενάρια για άλλου είδους κυβέρνηση από αυτήν που προσφάτως εξέλεξε ο λαός.
Στην περίπτωση του πρωθυπουργού των Ζαππείων ταιριάζουν δύο λαϊκές ρήσεις:
'ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται' και
' πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι'.

Συζήτηση στη Βουλή για την Ιθαγένεια

Eίμαι πρόσφυγας και σε τρυφερή ηλικία έμαθα τον τοπικιστικό ρατσισμό, ‘εμείς’ οι ντόπιοι και ‘εσείς’ από τα κατεχόμενα.

 Έζησα πάρα πολλά χρόνια στη Διασπορά και όταν το παιδί μου γεννήθηκε εκεί δεν αντιμετωπίστηκε ποτέ με επιφύλαξη από τις διάφορες αρχές και θεσμούς της χώρας. Σαφώς, υπήρχε ρατσισμός και στη Γερμανία, είχα όμως την τύχη και βίωσα την διδακτική εμπειρία να διαδηλώσω εναντίον της ξενοφοβίας κυρίως μαζί με Γερμανούς και όχι μόνο με ξένους.

Ταλαιπωρήθηκα αφάνταστα μέσα από μιαν πολυετή διαδικασία απόκτησης της ελληνικής υπηκοότητας. Δεν τόλμησα όμως να διαμαρτυρηθώ, γιατί είδα με τα μάτια μου πως οι ‘άλλοι’ οι σκουρόχρωμοι, στην πλειοψηφία τους μουσουλμάνοι, κυριολεκτικά ‘φτύνουν αίμα’ και χάνουν απανωτά μεροκάματα στην προσπάθεια τους να πάρουν την ιθαγένεια.

Διεκδικώ το δικαίωμα να είμαι πολίτης του κόσμου, χωρίς διακρίσεις, χωρίς αποκλεισμoύς. Αυτό το δικαίωμα το διεκδικώ και συντάσσομαι με όλους όσους το επιθυμούν.

Σήμερα παρακολουθώ τη συζήτηση στη Βουλή για το υπό ψήφιση νομοσχέδιο απόκτησης της ελληνικής Ιθαγένειας και με πνίγει η θλίψη ανάκατη με αηδία και φόβο.

Ακούγονται ατάκες του τύπου «έλληνας γεννιέσαι δεν γίνεσαι» ή χαμηλής βαθμίδας παιδιά ξένων. Σε επανάληψη οι ‘φωνές’ φοβικού περιεχομένου που εναντιώθηκαν και το 2010 στον αντίστοιχο νόμο Ραγκούση.

Στο κατώφλι της τρίτης χιλιετίας η Ελλάδα είναι περισσότερο εσωστρεφής, φοβική, και αλαζονική από ποτέ άλλοτε.

Η χώρα κυβερνάται από μιαν εξ ορισμού ανώμαλη συνεύρεση αριστερο-ακροδεξιών κομμάτων ενώ στα έδρανα της ελληνικής Βουλής κάθονται και φασίστες, και ρητορεύουν μέχρι και οι υπόδικοι.

Σήμερα, η μισή κυβέρνηση ψηφίζει υπέρ της ιθαγένειας και η άλλη μισή υπέρ των γνήσιων δεσμών μεταξύ αιτούντων της ιθαγένειας και της Πολιτείας, και υπέρ της διαιώνισης της ανισότητας και της διατήρησης της «εθνικής» καθαρότητας.

Ντρέπομαι που η πλειοψηφία της Βουλής βρίσκει προφάσεις για να αρνηθεί το αυτονόητο στα παιδιά που γεννιούνται εδώ∙ μαθαίνουν στο σχολείο τα ίδια πράγματα με τα παιδιά μας∙ ακούνε την ίδια μουσική με τα παιδιά μας, παίζουν, γελούν και ερωτεύονται όπως τα παιδιά μας.

Ας υπενθυμίσει κάποιος σ’ αυτούς τους Ελληναράδες της Βουλής, ότι στις υπόλοιπες χώρες της Δύσης -τουλάχιστον, τα παιδιά των Ελλήνων μεταναστών και αποδήμων παίρνουν την ιθαγένεια τής χώρας υποδοχής και έχουν όλα τα δικαιώματα και υποχρεώσεις που απορρέουν από αυτή την ιδιότητα.

Αυτά όμως είναι ψιλά γράμματα. Ο λαός κουράστηκε και θέλει το …παραμύθι του για να αποκοιμηθεί.

 

 

 

 

Φλέγεσαι Αμμόχωστος και φλέγεται η ψυχή μας…

Εδώ και αρκετή ώρα η περίκλειστη πόλη της Αμμοχώστου, το κατεχόμενο πλην όμως ακατοίκητο μέρος της πόλης, βρίσκεται παραδομένο στις φλόγες.

Καίγεται η πόλη και καίγεται μαζί και η ψυχή μας.  

Καρτερούμε 41 χρόνια, να βρεθεί η λύση που θα μας οδηγήσει πίσω στους τόπους μας. Ποθούμε την ώρα που θα σμίξουμε ξανά με τη γη μας, τον ουρανό μας, τους αγίους μας. Υπομένουμε την προσφυγιά γιατί διατηρούμε άσβεστη την ελπίδα της επιστροφής. Σήμερα όμως η Αμμόχωστος καίγεται και καίγεται μαζί και η ψυχή μας. 

Ο τόπος μας, εξαπατήθηκε, σκλαβώθηκε, λεηλατήθηκε, βιάστηκε, πληγώθηκε και βυθίστηκε στη σιωπή. Αντέχει όμως, αντέχει τόσο που κάθε άνοιξη μας στέλλει μέσα και πάνω από τα συρματοπλέγματα την μυρωδιά του κυκλάμινου, το άκουσμα του φλοίσβου, το θρόισμα των φύλλων της πορτοκαλιάς. Αντέχει για να αντέχουμε εμείς το βάρος της προσφυγιάς. Να μην κιοτέψουμε, να μην λησμονήσουμε. Αντέχει και ας είναι καταδικασμένος στην απομόνωση και στην μοναξιά.

Σήμερα όμως καίγεται και αυτό μας πονάει πολύ.

Η πυρκαγιά έχει πάρει διστάσεις, ξεκίνησε από την περιοχή του Άη Μέμνονα, έφτασε στον δρόμο με τα ξενοδοχεία, πλησιάζει την κάτω Δερύνεια.  

Φλέγεσαι Αμμόχωστος, ήταν και αυτό γραφτό σου. Ας μην μένουν όμως οι «ιθύνοντες» στα «διαδικαστικά» και ας σώσουν ότι σώζεται.

Εμείς, οι κάτοικοί σου αναλαμβάνουμε να διασώσουμε τις μνήμες και τις αναμνήσεις, ένα θησαυρό που καμιά φωτιά δεν δύναται να κάψει.

 

Καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια…

Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ μιλούν για επώδυνη συμφωνία.

Απόλυτα κατανοητή η πολιτική τους αμηχανία. Δεν είναι και λίγο να έρχεσαι στη θέση αυτών που λοιδόρησες, προπηλάκισες, δακτυλοέδειξες και καταδίκασες. Να υποχρεωθείς, δηλαδή, να υπογράψεις συμφωνίες που είναι ασύμβατες με τον προγραμματικό σου λόγο.

Έφτασε λοιπόν η ώρα, πέντε χρόνια μετά, να κατανοήσουν οι «αριστεροί ριζοσπάστες» πως ούτε το ΠΑΣΟΚ ευχαριστιόταν όταν υπέγραφε τα μνημόνια.

Αλλά, όπως λέει και ο θυμόσοφος λαός… καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια!

Μήπως, σιγά – σιγά, να αρχίσει η σημερινή κυβέρνηση να αναλογίζεται και να αναλάβει την ευθύνη για τα έκτροπα στις πλατείες το 2011 και για τις συνεπαγόμενες  πληγές σε βάρος της Δημοκρατίας;

Αφιερωμένο σε φίλους που θα μου λείψουν πολύ το τριήμερο 5-7 Ιούνη!

Θα βρεθούμε ξανά όταν όλα θα έχουν αλλάξει. Έτσι λέει το τραγουδάκι και θέλω πολύ να το πιστέψω.

 

Ζωή μου λείπεις πολύ αυτές τις μέρες… 

Υπό κανονικές συνθήκες την Παρασκευή θα βρισκόμασταν στον «Πανελλήνιο» αλλά έπαψαν εδώ και καιρό να είναι οι συνθήκες κανονικές. Παρότι χορτάσαμε να ακούμε για διάφορες «κανονικότητες» κουβέντα δεν γίνηκε για την κανονικότητα στο κόμμα μας και κυρίως στην πολιτική.  

Γιώργο, Πάνο, Κώστα, Πόπη, Ηλία και Νίκο θα μου λείψετε.  

Η πολυσυλλεκτικότητα που σφράγισε το ΠΑΣΟΚ μεταφράζεται πια σε βιλαέτια. Πού χρόνος για να αναπτυχθούν πολιτικές «θέσεις», αντικαταστάθηκαν αποκλειστικά από …στασίδια.  

Σύντροφοι από τη Βάδη, τον Καναδά, την Αστόρια, την Ιταλία η απουσία σας είναι αισθητή.  

Ανέκαθεν παραπονιόμασταν για έλλειψη εσωκομματικής Δημοκρατίας, ωστόσο το καταστατικό έγινε «λάστιχο» τα τελευταία χρόνια. Σύμπτωμα της κρίσης; Ναι, της αξιακής όμως που ρήμαξε τον χώρο μας. Γι’ αυτό και μη ρωτάτε τι απέγινε ο προσυνεδριακός διάλογος, κάντε καλύτερα ησυχία γιατί κάποιοι μετρούν …«κουκιά». 

Θα βρεθούμε ξανά όταν όλα θα έχουν αλλάξει, όταν εμείς τα αλλάξουμε. Πρέπει να βιαστούμε γιατί το παρελθόν στοίχειωσε και εμφανίζονται ξανά φαντάσματα, γεννημένα από την ίδια μήτρα, όχι για να σώσουν την παράταξη αλλά για να την θάψουν στην κυριολεξία! 

Θέλουν την πολύπαθη «βάση» βουβή αλλιώς ποιος ξέρει, ίσως και τους χαλάσει τα σχέδια. Γι’ αυτό εξάλλου και οι επιδιωκόμενες συνοπτικές διαδικασίες εντός ενός έκτακτου Συνεδρίου.   

Ρε Ζωή, να πιούμε τουλάχιστον έναν καφέ! Δεν έρχεται ούτε ο άλλος…Πες και στον Τάκη! 

Θα μου λείψετε φιλαράκια. Θα είμαι με καλούς μας συντρόφους από τον Απόδημο αλλά πώς να το κάνουμε, έμαθα να είμαι μαζί σας τόσα χρόνια.  

Θα περάσει ο καιρός και θα βρεθούμε ξανά,  γιατί πολύ απλά δεν γίνεται διαφορετικά. 

Θα βρεθούμε ξανά γιατί ενώ όλα θα αλλάξουν εμείς σε πείσμα όσων μας πρόδωσαν, μας πλήγωσαν, μας χώρισαν θα μείνουμε οι ίδιοι.

Θα παραμείνουμε αδιόρθωτα ονειροπόλοι και εραστές της ουτοπίας. Τι και αν πήραμε διαφορετικούς δρόμους. Σημασία έχει να μην μας οδηγούν σε αδιέξοδα αλλά σε ανοικτές λεωφόρους.

 

Μηχανισμοί και ...γρανάζια!

Συγχαρητήρια σε όσους κινούν τους κομματικούς μηχανισμούς και εξίσου συγχαρητήρια στα άξια γρανάζιά τους. Όντως, είναι  ανίκητοι!

Ένας πολιτικός χώρος ψυχορραγεί, εντούτοις ως κύριο μέλημα παραμένει η προσωπική επιβίωσή κάποιων και μάλιστα σε ένα στίβο που μόνο στην πολιτική δε παραπέμπει.

Τοπική Οργάνωση κάπου στα βόρεια προάστια. Σχεδόν οι μισοί από τους υποψήφιους δεν έχουν καμία σχέση με την Οργάνωση. Επίσης, ένα τέταρτο των υποψηφίων είναι παντελώς άγνωστοι. Ωστόσο αυτοί είναι που καταφέρνουν και εκλέγονται για να εκπροσωπήσουν στο Συνέδριο μια «βάση» που δεν τους είδε ποτέ, δεν άκουσε καν τη φωνή τους, και κυρίως δεν γνωρίζει τι πιστεύουν και τι πρεσβεύουν. Το γεγονός ότι η κάλπη βγάζει μερικά ψηφοδέλτια επιπλέον των ψηφισάντων είναι αμελητέα λεπτομέρεια…

Η ελπίδα έρχεται από το μέλλον και όμως ο πολιτικός μας χώρος δεν κατορθώνει να την υποδεχτεί γιατί την ντουφεκίζουν στη στροφή κάποια «στελέχη» που συνεχίζουν να διδάσκουν «εφαρμοσμένη τυχοδιωκτική πολιτική».

Σήμερα άκουσα πως είναι «κακό χωριό τα λίγα σπίτια», από την άλλη όμως σκέφτομαι πως εμείς φταίμε γιατί αφήσαμε τις «δευτεράντζες» να κάνουν κουμάντο στο χωριό, και χωρίς αιδώ να προδίδουν συντρόφους, φίλους, ιδεολογία…

 

19 Μάη, ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των Ποντίων (1916-1923)

Ημέρα μνήμης σήμερα. Σίγουρα η Σινώπη θυμάται ακόμα την ποντιακή λαλιά, η Αμάσεια κλαίει τις νύχτες φέρνοντας στο μυαλό τα ακούσματα της λύρας, και η Σαμψούντα δε συγχωρεί που την ορφάνεψαν…

Εφτά χρόνια διήρκησε το έγκλημα εναντίον του ποντιακού ελληνισμού που ξεκίνησε το νεοτουρκικό κομιτάτο «Ένωση και Πρόοδος» και ολοκλήρωσε το κεμαλικό καθεστώς. Μέσα σε εφτά χρόνια επιδίωξαν συστηματικά οι Τούρκοι να ξεκληρίσουν έναν λαό και να σβήσουν τα ίχνη του από τους χάρτες του μικρασιατικού Πόντου. 

Πράγματι, ο Ατατούρκ και ο στρατός του κατάφεραν να κάψουν, να βιάσουν, να ακρωτηριάσουν, να δολοφονήσουν, να εξαντλήσουν μέχρι θανάτου εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, επιχείρησαν να εξοντώσουν ένα γένος όπως έκαναν ενωρίτερα με τους Αρμένιους και τους Ασύριους.

Μέτρησαν όμως λάθος αν πίστεψαν ότι έτσι εξαφάνιζαν την ιστορία και τις μνήμες, τον πόθο για τα χαμένα μέρη μας, την θέληση και για ηθική δικαίωση. 

Όσοι κατάφεραν να επιζήσουν του αφανισμού, έσυραν τα σώματά τους σε τόπους ξένους κουβαλώντας μαζί τους τον πόνο που μόνο οι πρόσφυγες μπορούν να νιώσουν.

Πουθενά δεν ήταν εύκολα, και η πίκρα μεγαλύτερη όταν τα αδέλφια τους, οι εντός Ελλάδας, τους αντιμετώπιζαν με καχυποψία.

Σε πείσμα όλων, δεν τα παράτησαν και δεν παραιτήθηκαν. Δούλεψαν σκληρά, έβαλαν ρίζες σε άλλους τόπους, πρόκοψαν και σήμερα μπορούν να είναι περήφανοι που δεν άφησαν την λήθη να τους αποκάμει.

Τα ήθη, τα έθιμα και οι μνήμες πέρασαν στα παιδιά και στα εγγόνια τους και θα τα πηγαίνουν από γενιά σε γενιά. Μαζί μ’ αυτά και το δίκαιο αίτημά τους να παραδεχτεί η Τουρκία τη γενοκτονία και να ζητήσει συγνώμη. 

Η διεθνής κοινότητα έχει υποχρέωση να αναγνωρίσει τις ευθύνες της τότε τουρκικής ηγεσίας που διέπραξε όχι απλά μια γενοκτονία, αλλά αν λάβει κανείς και αυτές των Ασυρίων και των Αρμενίων, διέπραξε ένα τριπλό έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.

Ημέρα μνήμης σήμερα. Σίγουρα η Σινώπη θυμάται ακόμα την ποντιακή λαλιά, η Αμάσεια κλαίει τις νύχτες φέρνοντας στο μυαλό τα ακούσματα της λύρας, και η Σαμψούντα δε συγχωρεί που την ορφάνεψαν…

 

Ο Β΄ Παγκόσμιας Πόλεμος τερματίστηκε αλλά τι γίνεται με τον νεοναζισμό;

Ο πόλεμος περιλαμβάνει βομβαρδισμούς, τανκ, φόβο, εκτελέσεις, πείνα, ερείπια, Ερυθρό Σταυρό, λαβωμένους, φόβο, νεκρούς, πεσόντες, ήρωες, αρρώστια, νοσοκόμες, απελπισία και ξανά φόβο και συσσίτια και τραυματισμένα όνειρα, και πρόχειρους καταυλισμούς, αγωνία, ατμόσφαιρα θανατερή, ράντσα και ξανά φόβο, χήρες, ορφανά, ερπύστριες, ανάπηρους, και πολύ μεγάλο φόβο.

Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, όμως, εκτός όλων αυτών εμπεριείχε επιπλέον θηριωδίες που αδυνατεί ο ανθρώπινος νους να τις συλλάβει. Την μαζική ασέλγεια εις βάρος ενός λαού. Την αντιμετώπιση των Εβραίων ωσάν να ήταν υπάνθρωποι χωρίς ψυχή, οικογένειες, παρελθόν και μέλλον. Εν τέλει την αναγωγή του ρατσισμού σε κυρίαρχη ιδεολογία.

Φυσικά, δεν είναι πρώτη φορά που λαοί αποδεκατίζονται. Μερικές δεκαετίες ενωρίτερα έζησαν την γενοκτονία στο πετσί τους οι  Ασσύριοι, οι Αρμένιοι και οι Πόντιοι, ωστόσο, η μεθοδικότητα με την οποία επιχείρησαν ο Χίτλερ και οι συνεργάτες του, κυριολεκτικά, να εξαϋλώσουν μέσα στα κρεματόρια τους Εβραίους και μαζί μ’ αυτούς και το ίδιο το γεγονός του Ολοκαυτώματος ξεπερνά κάθε νοσηρή φαντασία.

Πριν 70 χρόνια και σαν σήμερα τερματίστηκε ο πόλεμος, ο ναζισμός και φασισμός ηττήθηκαν και η Ευρώπη ανασκουμπώθηκε και κοίταξε ανακουφισμένη προς το μέλλον.

Φευ όμως, το τότε μακρινό για τους Ευρωπαίους μέλλον μεταφράζεται στο σημερινό παρόν. Φασίστες και νεοναζιστές στα Ευρωπαϊκά Κοινοβούλια, ρατσιστικές επιθέσεις, φοβικές κοινωνίες.

Και εμείς τι κάνουμε; Παραμένουμε στα ευχολόγια, παρακολουθούμε επετειακά ντοκιμαντέρ, και βρίσκουμε επιπλέον λόγους να βρίζουμε τους Γερμανούς;

Θεωρώ πως το ελάχιστο που οφείλουμε στα θύματα του β’ παγκόσμιου πολέμου είναι η μηδενική ανοχή σε φασιστικές συμπεριφορές. Επίσης, πολύ σημαντικό είναι να βρίσκουμε το κουράγιο να αναγνωρίζουμε τον «μικρό» φασίστα που κρύβεται μέσα μας και να τον τσακίζουμε ανηλεώς προτού γιγαντωθεί, προτού μας μετατρέψει από ανθρώπους σε κτήνη γιατί τότε θα είναι πολύ αργά.

Η ιστορία δε θέλει και πολύ για να επαναληφθεί και μάλιστα σε ακόμα χειρότερη εκδοχή.

 

Υπάρχουν λαγοί και ...Λαγοί!

Ο κοινοβουλευτικός Λαγός όσο και να σείει την ουρά του τίποτα δεν παθαίνει!

Αντιθέτως, έχει την άνεση να απειλεί βουλευτές μέσα στη Βουλή για το τι τους περιμένει εντός και εκτός αυτής.

Όλα αυτά συμβαίνουν γιατί ο Λαγός γνωρίζει πως δεν έχει τίποτα να φοβηθεί στο μεγάλο δάσος της Βουλής. Η αριστερή Πρόεδρος -αν όχι η καλή νεράιδα γι’ αυτόν-  σε πλήρη εναρμόνιση με την ανελίστικη αντίληψη, θα τον προστατέψει από μιαν πολιτική καταγγελία.

Όμως, ευτυχώς που « αυτή η ιστορική φάση του καπιταλισμού και το κατάλοιπο μνημονιακό κράτος» δεν απέτρεψαν τρεις βουλευτές να πράξουν το αυτονόητο και να ακολουθήσουν την κα Κανέλλη και τον άγριο Λαγό στο διάδρομο της Βουλής.

Λόγος ή ανάθεμα;

Πράξη απίστευτη, αποτρόπαιη και αισχρή η παιδοκτονία. Ήρθε ως είδηση και τάραξε το μυαλό και τη ψυχή μας, ανακάτεψε τα στομάχια μας, δοκίμασε τις αντοχές μας. Σκεφτήκαμε όλοι τα παιδάκια μας, και πενθούμε την Άννυ ωσάν να βγήκε από τα δικά μας σπλάχνα.

Προτού όμως κάτσει καλά-καλά ο κουρνιαχτός και καταφέρουμε να βάλουμε σε μια σειρά τις σκέψεις μας, αρχίζουμε να ακούμε για κρεμάλες και για θανατική ποινή και ένας πρωτόγνωρος ισχυρός φόβος διαπερνά το είναι μας.

Είναι, άραγες, το θυμικό της στιγμής που οδηγεί ανθρώπους να μιλούν τόσο εύκολα υπέρ της θανατικής ποινής ή είναι μια βαθύτερη διαστροφική ανάγκη που ικανοποιεί τα αρχέγονα ένστικτά τους;

Μήπως οι «κρεμάλες»  που επιμόνως επιζητούσε ο όχλος το  2010 με αφορμή το μνημόνιο, επίσης συνηγορούν, ότι στην πορεία του χρόνου δεν κατορθώσαμε να εξανθρωπιστούμε;

Ο παιδοκτόνοι –ευτυχώς- είναι λίγοι, αυτοί όμως που ελαφριά την καρδία  επιθυμούν να δουν ανθρώπους στην αγχόνη, στην ηλεκτρική καρέκλα και ακόμα καλύτερα δεμένους σε μια πλατεία, βορά στην "ενστικτώδη δικαιοσύνη" τους είναι μάλλον πολλοί.  

Εξίσου επικίνδυνη είναι και η προσπάθεια κάποιων "αριστερολογούντων" και πολιτικά απαίδευτων  να συνδέσουν ένα διαστροφικό και αρρωστημένο υποκείμενο με το μνημόνιο και τον καπιταλισμό. Εδώ αναφωνούμε εν χορώ: έλεος!

Πάντως και στις δυο περιπτώσεις διακρίνεται μια διάθεση για γενικότερο ανάθεμα, για πολιτικό και κοινωνικό κανιβαλισμό.

Μήπως θα πρέπει να ξεκινήσουμε ξανά από τα βασικά, να ανακαλύψουμε και να υποστηρίξουμε τα αυτονόητα περί δικαιοσύνης, δικαιικών ιδεών και θεσμών, ποινών και τα συναφή και να αφήσουμε δια παντός κατά μέρος την επαναφορά της θανατικής ποινής;

Αρκετά οδηγηθήκαμε ως λαός σε άχαρους ατραπούς, και επειδή υπάρχουν πάντα και χειρότερα, είναι στο χέρι μας να βάλουμε ένα τέρμα. Μια απόφαση είναι!

Όταν βολεύει και όπως βολεύει...

Ο ευνουχισμός της «Διαύγειας» από την Κυβέρνηση θα έπρεπε κανονικά να γινόταν πρώτο θέμα στα ΜΜΕ και οι δημοσιογράφοι να εξηγούσαν στους πολίτες τι ακριβώς σημαίνει να καταργηθεί άλλη μια μεταρρύθμιση που βάζει φρένο στη διαπλοκή και ενισχύει τη διαφάνεια.

Αντ’ αυτού, πρώτη είδηση είναι η δολοφονία της μικρούλας  Άννυ με όλες τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, λες και το γεγονός από μόνο του δεν είναι αρκετό για να διαπιστώσουμε -ξανά- ότι ανάμεσα μας κυκλοφορούν τέρατα με ανθρώπινο προσωπείο.

Ως προς την υπόθεση του άτυχου παιδιού, ο δράστης είναι γνωστός και όλοι σπεύδουν να προτείνουν τον τρόπο τιμωρίας του. Χαρακτηριστικά είναι τα επώνυμα (απαράδεκτα) δημοσιεύματα στον Τύπο που ζητούν επαναφορά της θανατικής ποινής, όπως χαρακτηριστικός είναι και ο τρόπος που προσέγγισε τον θύτη ο Υφυπουργός Προστασίας του Πολίτη.

Και ενώ όλοι –και δικαίως- ρίχνουν το ανάθεμα στην σύγχρονη «αρσενική» Μήδεια ουδείς διαμαρτύρεται -πλην ημών των "γραφικών"- για την προτεινόμενη τροπολογία που υπογράφουν 4 αριστεροί Υπουργοί και σαφώς ούτε που περνά από το μυαλό των πολιτών να προτείνουν ποινή εναντίον τους, άρα το έγκλημα και θα ολοκληρωθέι και θα μείνει ατιμώρητο. 

Υπό κανονικές συνθήκες το γεγονός και μόνο ότι πρόκειται να θιγεί ένας από τους βασικούς πυλώνες της "Διαύγειας", η δημοσιοποίηση δηλαδή των δημοσίων δαπανών, έπρεπε να οδηγήσει τους πολίτες στις πλατείες για να υπερασπιστούν συνολικά το συγκεκριμένο θεσμό, να υπερασπιστούν τη διαφάνεια και το «έντιμο» κράτος. 

Αν όμως δρούσαν έτσι, ελλοχεύει σοβαρός κίνδυνος να ξεχάσουν τις κρεμάλες, τα λαϊκά δικαστήρια, τις «πνύκες» και τα άλλα τραγελαφικά, ανόητα και ανεκδιήγητα που ζήσαμε στο παρελθόν.

Είναι μάλλον προφανές ότι οι «ευνουχισμένοι» πολίτες εξυπηρετούν καλύτερα το «αριστερό σύστημα» όπως και κάθε σύστημα άλλωστε.

Όμως, επειδή δεν είμαστε όλοι «ευνουχισμένοι» ούτε και κάφροι, υπενθυμίζουμε στην κάτι τις αμνήμων πρώην Υπουργό του ΠΑΣΟΚ και μέλος της συγκυβέρνησης με την ΝΔ, κ. Χριστοφιλοπούλου, ότι ο θεσμός της «Διαύγειας» είναι έργο της κυβέρνησης Παπανδρέου, και όπως τόσες άλλες μεταρρυθμίσεις που ξηλώθηκαν μεταξύ 2012-2015, έτσι και αυτή η συγκεκριμένη πέφτει «θύμα» των παλιών, μικροκομματικών και εσωστρεφών αντιλήψεων. 

Η Πρωτομαγιά του 1886 και η Πρωτομαγιά του σήμερα...

Το αίτημα της 1η Μάη 1886, αίτημα βαμμένο στο αίμα, συνοψιζόταν στα εξής: 8 ώρες εργασία, οκτώ ώρες ύπνος και 8 ώρες να τις διαθέτει ο εργάτης σε ότι θέλει και επιθυμεί.
Μάης 2015 και η πραγματικότητα συνοψίζεται στα εξής: ο εργάτης άνεργος, ο εργάτης απλήρωτος και η εργασία προνόμιο. Όσο δε για το αίμα, μόνο η Marfin βάφτηκε σ' αυτό άρα είναι και ανάξιο λόγου.
Μάης 2015, τουλάχιστον 6 χρόνια βουτηγμένοι στην κρίση, και όμως 8 ώρες ακούμε για τους δοσίλογους και προδότες που μας έβαλαν στα μνημόνια, 8 ώρες ακούμε τους 69 τρόπους που θα την "φέρουμε" στην Ευρώπη, και τις υπόλοιπες 8 ώρες κάνουμε ησυχία για να μην ξυπνήσουμε τους "νεοφώτιστους" από το όνειρο.

Όταν η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική…

Οι προπηλακισμοί ατόμων διαφορετικού  χρώματος, φύλου,  σεξουαλικού προσανατολισμού, καθώς και οι προπηλακισμοί ατόμων διαφορετικής φυλής, γλώσσας, θρησκείας, σωματικής ή ψυχικής αρτιότητας, πολιτικής αντίληψης και τοποθέτησης, όπως επίσης και οι προπηλακισμοί μελών δημοκρατικά εκλεγμένων κυβερνήσεων προκαλούν μόνο θλίψη και αποτροπιασμό. Εξυπακούεται, δε, ότι πρόκειται για κατάπτυστη ενέργεια και ότι είναι καταδικαστέα από όπου και να προέρχεται.

Σήμερα υπερασπίζομαι το δικαίωμα του Βαρουφάκη να κυκλοφορεί και να συνδιαλέγεται δημόσια με τον ίδιο τρόπο που υπερασπίστηκα τον πρώην υπουργό της ΝΔ Χατζηδάκη και εξίσου πολύ τον πρώην Πρωθυπουργό της χώρας Γιώργο Παπανδρέου.

Η οικονομική κρίση ωχριά μπροστά στην κρίση που προκαλεί η ανελευθερία του λόγου και η ποινικοποίηση της διαφορετικότητας.

Μεσόγειος...ένα υδάτινο νεκροταφείο

Η Μεσόγειος κατάπιε ξανά σήμερα 700 κακορίζικους. Λίγοι πάνω λίγοι κάτω δεν έχει καμία σημασία. Αν θα τους φάνε τα ψάρια έξω από την Τρίπολη, τη Χίο ή τη Λαμπεντούζα και πάλι δεν έχει σημασία. Δεν πρόκειται για Ευρωπαίους και γι' αυτό τα αίτια δεν θα αναζητηθούν και ως είθισται δεν θα αποδοθούν ευθύνες. Άλλωστε οι μόνοι υπεύθυνοι είναι αυτοί οι ίδιοι που τόλμησαν να ονειρευτούν ότι ίσως μπορέσουν να βρούνε κάτω από τον ευρωπαϊκό ήλιο μια θέση. Όχι για να λιαστούν αλλά για να ζήσουν. Αυτοί όμως "εξαφανίστηκαν" και μαζί με αυτούς οι υπαίτιοι. Όσοι, δηλαδή, έχουν την πολιτική, οικονομική και ηθική ευθύνη, παρήγαγαν τα αίτια γι' αυτό το θλιβερό φαινόμενο και που παραμένουν στο απυρόβλητο.
Ούτε αυτούς τους 700 θα τους αναζητήσει κανείς, καμιά εταιρία δε θα πληρώσει αποζημίωση στους δικούς τους, κανένα περιοδικό δεν θα γράψει πού ζούσαν, πώς ζούσαν και γιατί δεν ζουν πια, κανένας δε θα ζητήσει συγνώμη στους συγγενείς τους.
Δεν πρόλαβαν να πατήσουν πόδι σε στεριά, ούτε να πνιγούν καλά - καλά και τους λένε λαθρομετανάστες. Έτοιμοι να βάλουν τη ρετσινιά...αφού μέχρι εκεί φτάνει το ανάστημά τους.
Όσο για σένα Ευρώπη κάνε οικονομία στα περί δημοκρατίας, ανθρωπισμού, περί ευκαιριών και τα συναφή...σε μάθαμε πια, δεν έχεις τσίπα.

Μπράβο στην εκπομπή "Die Anstalt".

Οι Γερμανοί λοιπόν, ναι αυτά τα τέρατα που δεν μας αγαπούν και που μας ζητούν τα δανεικά πίσω, που δεν μας συγχώρεσαν ποτέ γιατί κερδίσαμε τον πόλεμο, αυτοί οι ελεεινοί που τρώνε στην Ελλάδα τα σουβλάκια και το τζατζίκι μας, που μένουν στα ξενοδοχεία μας, που τολμούν να μπαίνουν στα εστιατόρια μας στην Γερμανία και να παραγγέλνουν, που αγοράζουμε τις κωλομερσεντές τους, αυτοί οι άτιμοι που διδάσκουν στα σχολεία τους τηνΑρχαία Ελληνική Γραμματεία και δεν διστάζουν να αναφερθούν στους δικούς μας, τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη, αυτοί λοιπόν  οι ξενέρωτοι με τα σαχλά τους αστεία απέδειξαν ότι είναι ακομπλεξάριστοι!
Μέσα από το δεύτερο κρατικό κανάλι (ZDF) επιχειρούν με εργαλείο το χιούμορ να καταρρίψουν τα στερεότυπα που έχουν οι Γερμανοί για τους Έλληνες. Επιχειρούν να ενώσουν τους δυο λαούς και όχι να τους διχάσουν. Διαθέτουν το πολιτικό ανάστημα να κάνουν αυτοκριτική και προσπαθούν να εξηγήσουν στον απλό, μέσο Γερμανό πολίτη, ότι δεν πληρώνει από την τσέπη του για να είναι χορτάτος και αραχτός ο Έλληνας και πως 89% των πακέτων διάσωσης, διέσωσαν αποκλειστικά τις τράπεζες. 
Στόχος της εκπομπής είναι να καμφθούν οι προκαταλήψεις του γερμανικού λαού απέναντι στον ελληνικό και να αντιληφθούν ότι "κερδισμένοι" από την αντιπαράθεση μεταξύ των δυο χωρών ήταν και παραμένουν τα τραπεζοπιστωτικά ιδρύματα. 
Ακριβώς το αντίθετο απ΄ αυτό που επιτυχώς κατορθώνουν τα δικά μας μέσα, να διασπείρουν την άποψη, δηλαδή, στους πολίτες ότι οι Γερμανοί μας αδικούν, οι Ευρωπαίοι μας αδικούν, είμαστε ο ομφαλός της γης και ο Schäuble αρνείται να το αποδεχτεί. Κοντολογίς επενδύουν στην κατασκευή εχθρών και εξυφαίνουν μίσος για τους "άλλους". Μέχρι στιγμής το αποτέλεσμα αυτών των ενεργειών μεταφράζεται σε αύξηση της ξενοφοβίας, άνοδο ακροδεξιών κομμάτων και πολιτικών μορφωμάτων.
Όταν λοιπόν κάποιοι αναφέρονται στον γερμανικό λαό να έχουν κατά νουν ότι υπάρχουν και ανοιχτά μυαλά, προοδευτικά μυαλά που στηρίζουν τα ευρωπαϊκά ιδεώδη και θέλουν τους λαούς της Ευρώπης συναδελφωμένους.