Όποιος παρακολουθεί το τελευταίο διάστημα τη συζήτηση μεταξύ των κομμάτων για τη συμμετοχή των εκτός Επικρατείας εκλογέων στις εθνικές εκλογές, μόνο θλίψη και απογοήτευση μπορεί να αισθανθεί.Μέχρι σήμερα οι Έλληνες του Εξωτερικού ήταν "δυο φορες" Έλληνες για τους εντός συνόρων πολιτικούς και πολιτειακούς παράγοντες.
Τώρα που έφτασε η ώρα να εφαρμοστεί επιτέλους και στην πράξη το δικαίωμα τους να ψηφίζουν από τον τόπο διαμονής τους και με επιστολική ψήφο, ξαφνικά δεν είναι λίγοι όσοι γινόνται καχύποπτοι απέναντι τους.
Τα ερωτήματα τους κατώτερα των περιστάσεων όπως εξάλλου και οι ίδιοι.
Ποιοί είναι αυτοί που θέλουν να κάνουν ότι και εμείς, και να αποφασίζουν όπως και εμείς;
Πόσοι είναι αυτοί οι "άλλοι" που θα επιδιώξουν να αλλοιώσουν το εκλογικό αποτέλεσμα στη χώρα μας; Φυσικά είναι και δική τους χώρα αλλά δεν συμφέρει τη δεδομένη στιγμή να το λέμε φωναχτά.
Πόσο χρόνια λείπουν από την Ελλάδα και γιατί έφυγαν;
Πρόκειται για αυτούς τους γραφικούς τύπους που ζουν σε κάθε γωνιά του κόσμου και που κουβαλούν την πατρίδα στην καρδιά τους; Είναι αυτοί που παλεύουν να κρατήσουν ζωντανά την γλώσσα, τα ήθη και τα έθιμα του τόπου τους και να τα μάθουν και στους φίλους τους εκεί στις νέες Πατρίδες;
Μη τους φοβάστε.
Είναι κάποιοι γέροι και γριές που ξόδεψαν τα χρόνια τους σε απανωτές βάρδιες στις φάμπρικες της Γερμανίας και κάποιοι άλλοι στα ορυχεία του Βελγίου να βγάζουν μέσα από την γη το μεροκάματο.
Είναι οι πολιτικοί εξόριστοι της χούντας που πάλευαν στα ξένα να πέσει η δικτατορία.
Είναι αυτοί που έφυγαν από μίαν Ελλάδα ανήμπορη να θρέψει τα παιδιά της.
Στριμώχτηκαν σε τρένα και βαπόρια.
Ξενιτεύτηκαν για να μπορέσουν να ζήσουν και να στέλνουν εμβάσματα στην Ελλάδα ώστε να μπορέσουν ζήσουν και όσοι έμειναν πίσω.
Είναι οι πολιτικοί πρόσφυγες και τα παιδιά τους που ο εμφύλιος τους οδήγησε εκτός πατρίδας.
Είναι οι χιλιάδες φοιτητές που επέλεξαν να μείνουν και να κάνουν οικογένεια στη χώρα που σπούδασαν.
Είναι οι χιλιάδες νέοι μετανάστες που έφυγαν με την πρόσφατη κρίση.
Είναι οι παππούδες και οι γονείς μας, είναι οι φίλοι μας και τα παιδιά μας.
Είναι και αυτοί που ανεβάζουν στα βάθρα της αριστείας την Ελλάδα.
Αγαπούν την πατρίδα όσο και εμείς και έχουν δικαιώματα όπως και εμείς.
Όσο οξύμωρο και να ακούγεται, τα αριστερά κόμματα είναι αυτά που τους λένε όχι στο δικαίωμα τους να εκλέγουν και να εκλέγονται.
Το ΚΚΕ απαιτεί από τους απόδημους να αποδείξουν ότι έχουν περιουσιακά στοιχεία και φορολογούνται στην Ελλάδα, συνδέουν δηλ. την ψήφο με το εισόδημα.
Όσο δε για το ΣΥΡΙΖΑ, καχύποπτος και υποκριτής συνάμα, ταυτίζεται με την φοβική στάση του ΚΚΕ.
Είμαστε ένα δικτυακό έθνος και αυτή είναι η δύναμη μας. Ταυτόχρονα, όμως, είμαστε μια χώρα που πληθυσμιακά θνήσκει και το γνωρίζουμε όλοι.
Ωστόσο, υπάρχουν οι μικρόνοες που ξέρουν μόνο το κομματικό συμφέρον και φοβούνται όλους αυτούς τους επώνυμους και ανώνυμους της Διασποράς, που είναι γραμμένοι στα ελληνικά δημοτολόγια.
Δεν μπορούν να τους ελέγξουν και αναζητούν προφάσεις για να τους αποκλείσουν.
Ας ευχηθούμε ότι θα λήξει αισίως αυτή η ιστορία και θα μπορέσουν όλοι όσοι βρίσκονται στο εξωτερικό και είναι εγγεγραμμένοι στον εθνικό εκλογικό κατάλογο, να ψηφίσουν από τις χώρες τους κάνοντας χρήση την επιστολική ψήφο και να μπορέσουν να εκλέξουν τους δικούς τους βουλευτές.
