Μηχανισμοί και ...γρανάζια!

Συγχαρητήρια σε όσους κινούν τους κομματικούς μηχανισμούς και εξίσου συγχαρητήρια στα άξια γρανάζιά τους. Όντως, είναι  ανίκητοι!

Ένας πολιτικός χώρος ψυχορραγεί, εντούτοις ως κύριο μέλημα παραμένει η προσωπική επιβίωσή κάποιων και μάλιστα σε ένα στίβο που μόνο στην πολιτική δε παραπέμπει.

Τοπική Οργάνωση κάπου στα βόρεια προάστια. Σχεδόν οι μισοί από τους υποψήφιους δεν έχουν καμία σχέση με την Οργάνωση. Επίσης, ένα τέταρτο των υποψηφίων είναι παντελώς άγνωστοι. Ωστόσο αυτοί είναι που καταφέρνουν και εκλέγονται για να εκπροσωπήσουν στο Συνέδριο μια «βάση» που δεν τους είδε ποτέ, δεν άκουσε καν τη φωνή τους, και κυρίως δεν γνωρίζει τι πιστεύουν και τι πρεσβεύουν. Το γεγονός ότι η κάλπη βγάζει μερικά ψηφοδέλτια επιπλέον των ψηφισάντων είναι αμελητέα λεπτομέρεια…

Η ελπίδα έρχεται από το μέλλον και όμως ο πολιτικός μας χώρος δεν κατορθώνει να την υποδεχτεί γιατί την ντουφεκίζουν στη στροφή κάποια «στελέχη» που συνεχίζουν να διδάσκουν «εφαρμοσμένη τυχοδιωκτική πολιτική».

Σήμερα άκουσα πως είναι «κακό χωριό τα λίγα σπίτια», από την άλλη όμως σκέφτομαι πως εμείς φταίμε γιατί αφήσαμε τις «δευτεράντζες» να κάνουν κουμάντο στο χωριό, και χωρίς αιδώ να προδίδουν συντρόφους, φίλους, ιδεολογία…

 

19 Μάη, ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των Ποντίων (1916-1923)

Ημέρα μνήμης σήμερα. Σίγουρα η Σινώπη θυμάται ακόμα την ποντιακή λαλιά, η Αμάσεια κλαίει τις νύχτες φέρνοντας στο μυαλό τα ακούσματα της λύρας, και η Σαμψούντα δε συγχωρεί που την ορφάνεψαν…

Εφτά χρόνια διήρκησε το έγκλημα εναντίον του ποντιακού ελληνισμού που ξεκίνησε το νεοτουρκικό κομιτάτο «Ένωση και Πρόοδος» και ολοκλήρωσε το κεμαλικό καθεστώς. Μέσα σε εφτά χρόνια επιδίωξαν συστηματικά οι Τούρκοι να ξεκληρίσουν έναν λαό και να σβήσουν τα ίχνη του από τους χάρτες του μικρασιατικού Πόντου. 

Πράγματι, ο Ατατούρκ και ο στρατός του κατάφεραν να κάψουν, να βιάσουν, να ακρωτηριάσουν, να δολοφονήσουν, να εξαντλήσουν μέχρι θανάτου εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, επιχείρησαν να εξοντώσουν ένα γένος όπως έκαναν ενωρίτερα με τους Αρμένιους και τους Ασύριους.

Μέτρησαν όμως λάθος αν πίστεψαν ότι έτσι εξαφάνιζαν την ιστορία και τις μνήμες, τον πόθο για τα χαμένα μέρη μας, την θέληση και για ηθική δικαίωση. 

Όσοι κατάφεραν να επιζήσουν του αφανισμού, έσυραν τα σώματά τους σε τόπους ξένους κουβαλώντας μαζί τους τον πόνο που μόνο οι πρόσφυγες μπορούν να νιώσουν.

Πουθενά δεν ήταν εύκολα, και η πίκρα μεγαλύτερη όταν τα αδέλφια τους, οι εντός Ελλάδας, τους αντιμετώπιζαν με καχυποψία.

Σε πείσμα όλων, δεν τα παράτησαν και δεν παραιτήθηκαν. Δούλεψαν σκληρά, έβαλαν ρίζες σε άλλους τόπους, πρόκοψαν και σήμερα μπορούν να είναι περήφανοι που δεν άφησαν την λήθη να τους αποκάμει.

Τα ήθη, τα έθιμα και οι μνήμες πέρασαν στα παιδιά και στα εγγόνια τους και θα τα πηγαίνουν από γενιά σε γενιά. Μαζί μ’ αυτά και το δίκαιο αίτημά τους να παραδεχτεί η Τουρκία τη γενοκτονία και να ζητήσει συγνώμη. 

Η διεθνής κοινότητα έχει υποχρέωση να αναγνωρίσει τις ευθύνες της τότε τουρκικής ηγεσίας που διέπραξε όχι απλά μια γενοκτονία, αλλά αν λάβει κανείς και αυτές των Ασυρίων και των Αρμενίων, διέπραξε ένα τριπλό έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.

Ημέρα μνήμης σήμερα. Σίγουρα η Σινώπη θυμάται ακόμα την ποντιακή λαλιά, η Αμάσεια κλαίει τις νύχτες φέρνοντας στο μυαλό τα ακούσματα της λύρας, και η Σαμψούντα δε συγχωρεί που την ορφάνεψαν…

 

Ο Β΄ Παγκόσμιας Πόλεμος τερματίστηκε αλλά τι γίνεται με τον νεοναζισμό;

Ο πόλεμος περιλαμβάνει βομβαρδισμούς, τανκ, φόβο, εκτελέσεις, πείνα, ερείπια, Ερυθρό Σταυρό, λαβωμένους, φόβο, νεκρούς, πεσόντες, ήρωες, αρρώστια, νοσοκόμες, απελπισία και ξανά φόβο και συσσίτια και τραυματισμένα όνειρα, και πρόχειρους καταυλισμούς, αγωνία, ατμόσφαιρα θανατερή, ράντσα και ξανά φόβο, χήρες, ορφανά, ερπύστριες, ανάπηρους, και πολύ μεγάλο φόβο.

Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, όμως, εκτός όλων αυτών εμπεριείχε επιπλέον θηριωδίες που αδυνατεί ο ανθρώπινος νους να τις συλλάβει. Την μαζική ασέλγεια εις βάρος ενός λαού. Την αντιμετώπιση των Εβραίων ωσάν να ήταν υπάνθρωποι χωρίς ψυχή, οικογένειες, παρελθόν και μέλλον. Εν τέλει την αναγωγή του ρατσισμού σε κυρίαρχη ιδεολογία.

Φυσικά, δεν είναι πρώτη φορά που λαοί αποδεκατίζονται. Μερικές δεκαετίες ενωρίτερα έζησαν την γενοκτονία στο πετσί τους οι  Ασσύριοι, οι Αρμένιοι και οι Πόντιοι, ωστόσο, η μεθοδικότητα με την οποία επιχείρησαν ο Χίτλερ και οι συνεργάτες του, κυριολεκτικά, να εξαϋλώσουν μέσα στα κρεματόρια τους Εβραίους και μαζί μ’ αυτούς και το ίδιο το γεγονός του Ολοκαυτώματος ξεπερνά κάθε νοσηρή φαντασία.

Πριν 70 χρόνια και σαν σήμερα τερματίστηκε ο πόλεμος, ο ναζισμός και φασισμός ηττήθηκαν και η Ευρώπη ανασκουμπώθηκε και κοίταξε ανακουφισμένη προς το μέλλον.

Φευ όμως, το τότε μακρινό για τους Ευρωπαίους μέλλον μεταφράζεται στο σημερινό παρόν. Φασίστες και νεοναζιστές στα Ευρωπαϊκά Κοινοβούλια, ρατσιστικές επιθέσεις, φοβικές κοινωνίες.

Και εμείς τι κάνουμε; Παραμένουμε στα ευχολόγια, παρακολουθούμε επετειακά ντοκιμαντέρ, και βρίσκουμε επιπλέον λόγους να βρίζουμε τους Γερμανούς;

Θεωρώ πως το ελάχιστο που οφείλουμε στα θύματα του β’ παγκόσμιου πολέμου είναι η μηδενική ανοχή σε φασιστικές συμπεριφορές. Επίσης, πολύ σημαντικό είναι να βρίσκουμε το κουράγιο να αναγνωρίζουμε τον «μικρό» φασίστα που κρύβεται μέσα μας και να τον τσακίζουμε ανηλεώς προτού γιγαντωθεί, προτού μας μετατρέψει από ανθρώπους σε κτήνη γιατί τότε θα είναι πολύ αργά.

Η ιστορία δε θέλει και πολύ για να επαναληφθεί και μάλιστα σε ακόμα χειρότερη εκδοχή.

 

Υπάρχουν λαγοί και ...Λαγοί!

Ο κοινοβουλευτικός Λαγός όσο και να σείει την ουρά του τίποτα δεν παθαίνει!

Αντιθέτως, έχει την άνεση να απειλεί βουλευτές μέσα στη Βουλή για το τι τους περιμένει εντός και εκτός αυτής.

Όλα αυτά συμβαίνουν γιατί ο Λαγός γνωρίζει πως δεν έχει τίποτα να φοβηθεί στο μεγάλο δάσος της Βουλής. Η αριστερή Πρόεδρος -αν όχι η καλή νεράιδα γι’ αυτόν-  σε πλήρη εναρμόνιση με την ανελίστικη αντίληψη, θα τον προστατέψει από μιαν πολιτική καταγγελία.

Όμως, ευτυχώς που « αυτή η ιστορική φάση του καπιταλισμού και το κατάλοιπο μνημονιακό κράτος» δεν απέτρεψαν τρεις βουλευτές να πράξουν το αυτονόητο και να ακολουθήσουν την κα Κανέλλη και τον άγριο Λαγό στο διάδρομο της Βουλής.

Λόγος ή ανάθεμα;

Πράξη απίστευτη, αποτρόπαιη και αισχρή η παιδοκτονία. Ήρθε ως είδηση και τάραξε το μυαλό και τη ψυχή μας, ανακάτεψε τα στομάχια μας, δοκίμασε τις αντοχές μας. Σκεφτήκαμε όλοι τα παιδάκια μας, και πενθούμε την Άννυ ωσάν να βγήκε από τα δικά μας σπλάχνα.

Προτού όμως κάτσει καλά-καλά ο κουρνιαχτός και καταφέρουμε να βάλουμε σε μια σειρά τις σκέψεις μας, αρχίζουμε να ακούμε για κρεμάλες και για θανατική ποινή και ένας πρωτόγνωρος ισχυρός φόβος διαπερνά το είναι μας.

Είναι, άραγες, το θυμικό της στιγμής που οδηγεί ανθρώπους να μιλούν τόσο εύκολα υπέρ της θανατικής ποινής ή είναι μια βαθύτερη διαστροφική ανάγκη που ικανοποιεί τα αρχέγονα ένστικτά τους;

Μήπως οι «κρεμάλες»  που επιμόνως επιζητούσε ο όχλος το  2010 με αφορμή το μνημόνιο, επίσης συνηγορούν, ότι στην πορεία του χρόνου δεν κατορθώσαμε να εξανθρωπιστούμε;

Ο παιδοκτόνοι –ευτυχώς- είναι λίγοι, αυτοί όμως που ελαφριά την καρδία  επιθυμούν να δουν ανθρώπους στην αγχόνη, στην ηλεκτρική καρέκλα και ακόμα καλύτερα δεμένους σε μια πλατεία, βορά στην "ενστικτώδη δικαιοσύνη" τους είναι μάλλον πολλοί.  

Εξίσου επικίνδυνη είναι και η προσπάθεια κάποιων "αριστερολογούντων" και πολιτικά απαίδευτων  να συνδέσουν ένα διαστροφικό και αρρωστημένο υποκείμενο με το μνημόνιο και τον καπιταλισμό. Εδώ αναφωνούμε εν χορώ: έλεος!

Πάντως και στις δυο περιπτώσεις διακρίνεται μια διάθεση για γενικότερο ανάθεμα, για πολιτικό και κοινωνικό κανιβαλισμό.

Μήπως θα πρέπει να ξεκινήσουμε ξανά από τα βασικά, να ανακαλύψουμε και να υποστηρίξουμε τα αυτονόητα περί δικαιοσύνης, δικαιικών ιδεών και θεσμών, ποινών και τα συναφή και να αφήσουμε δια παντός κατά μέρος την επαναφορά της θανατικής ποινής;

Αρκετά οδηγηθήκαμε ως λαός σε άχαρους ατραπούς, και επειδή υπάρχουν πάντα και χειρότερα, είναι στο χέρι μας να βάλουμε ένα τέρμα. Μια απόφαση είναι!

Όταν βολεύει και όπως βολεύει...

Ο ευνουχισμός της «Διαύγειας» από την Κυβέρνηση θα έπρεπε κανονικά να γινόταν πρώτο θέμα στα ΜΜΕ και οι δημοσιογράφοι να εξηγούσαν στους πολίτες τι ακριβώς σημαίνει να καταργηθεί άλλη μια μεταρρύθμιση που βάζει φρένο στη διαπλοκή και ενισχύει τη διαφάνεια.

Αντ’ αυτού, πρώτη είδηση είναι η δολοφονία της μικρούλας  Άννυ με όλες τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, λες και το γεγονός από μόνο του δεν είναι αρκετό για να διαπιστώσουμε -ξανά- ότι ανάμεσα μας κυκλοφορούν τέρατα με ανθρώπινο προσωπείο.

Ως προς την υπόθεση του άτυχου παιδιού, ο δράστης είναι γνωστός και όλοι σπεύδουν να προτείνουν τον τρόπο τιμωρίας του. Χαρακτηριστικά είναι τα επώνυμα (απαράδεκτα) δημοσιεύματα στον Τύπο που ζητούν επαναφορά της θανατικής ποινής, όπως χαρακτηριστικός είναι και ο τρόπος που προσέγγισε τον θύτη ο Υφυπουργός Προστασίας του Πολίτη.

Και ενώ όλοι –και δικαίως- ρίχνουν το ανάθεμα στην σύγχρονη «αρσενική» Μήδεια ουδείς διαμαρτύρεται -πλην ημών των "γραφικών"- για την προτεινόμενη τροπολογία που υπογράφουν 4 αριστεροί Υπουργοί και σαφώς ούτε που περνά από το μυαλό των πολιτών να προτείνουν ποινή εναντίον τους, άρα το έγκλημα και θα ολοκληρωθέι και θα μείνει ατιμώρητο. 

Υπό κανονικές συνθήκες το γεγονός και μόνο ότι πρόκειται να θιγεί ένας από τους βασικούς πυλώνες της "Διαύγειας", η δημοσιοποίηση δηλαδή των δημοσίων δαπανών, έπρεπε να οδηγήσει τους πολίτες στις πλατείες για να υπερασπιστούν συνολικά το συγκεκριμένο θεσμό, να υπερασπιστούν τη διαφάνεια και το «έντιμο» κράτος. 

Αν όμως δρούσαν έτσι, ελλοχεύει σοβαρός κίνδυνος να ξεχάσουν τις κρεμάλες, τα λαϊκά δικαστήρια, τις «πνύκες» και τα άλλα τραγελαφικά, ανόητα και ανεκδιήγητα που ζήσαμε στο παρελθόν.

Είναι μάλλον προφανές ότι οι «ευνουχισμένοι» πολίτες εξυπηρετούν καλύτερα το «αριστερό σύστημα» όπως και κάθε σύστημα άλλωστε.

Όμως, επειδή δεν είμαστε όλοι «ευνουχισμένοι» ούτε και κάφροι, υπενθυμίζουμε στην κάτι τις αμνήμων πρώην Υπουργό του ΠΑΣΟΚ και μέλος της συγκυβέρνησης με την ΝΔ, κ. Χριστοφιλοπούλου, ότι ο θεσμός της «Διαύγειας» είναι έργο της κυβέρνησης Παπανδρέου, και όπως τόσες άλλες μεταρρυθμίσεις που ξηλώθηκαν μεταξύ 2012-2015, έτσι και αυτή η συγκεκριμένη πέφτει «θύμα» των παλιών, μικροκομματικών και εσωστρεφών αντιλήψεων. 

Η Πρωτομαγιά του 1886 και η Πρωτομαγιά του σήμερα...

Το αίτημα της 1η Μάη 1886, αίτημα βαμμένο στο αίμα, συνοψιζόταν στα εξής: 8 ώρες εργασία, οκτώ ώρες ύπνος και 8 ώρες να τις διαθέτει ο εργάτης σε ότι θέλει και επιθυμεί.
Μάης 2015 και η πραγματικότητα συνοψίζεται στα εξής: ο εργάτης άνεργος, ο εργάτης απλήρωτος και η εργασία προνόμιο. Όσο δε για το αίμα, μόνο η Marfin βάφτηκε σ' αυτό άρα είναι και ανάξιο λόγου.
Μάης 2015, τουλάχιστον 6 χρόνια βουτηγμένοι στην κρίση, και όμως 8 ώρες ακούμε για τους δοσίλογους και προδότες που μας έβαλαν στα μνημόνια, 8 ώρες ακούμε τους 69 τρόπους που θα την "φέρουμε" στην Ευρώπη, και τις υπόλοιπες 8 ώρες κάνουμε ησυχία για να μην ξυπνήσουμε τους "νεοφώτιστους" από το όνειρο.