Για κάποιους από μας ο χρόνος σταμάτησε σε εκείνο το ματωμένο και μπαρουτοκαπνισμένο Καλοκαίρι. Το τραύμα βαθύ. Δύσκολο να ξεχάσεις την μυρουδιά του πολέμου. Αδύνατο να σβήσεις την εικόνα του Αττίλα από το μυαλό.
Γι' αυτό και οι αναφορές μας συνεχώς περιστρέφονται γύρω από τον τόπο που γεννηθήκαμε, που πήγαμε σχολείο, που ερωτευτήκαμε.
Ο νους μας ταξιδεύει στο λιμανάκι της Κερύνειας, στο Αββαείο του Μπελαμπαίς, στη Λάπηθο και στον Καραβά. Ξαποσταίνει στον αυλόγυρο του Αποστόλου Βαρνάβα, στο κάστρο της Ρήγαινας, στα ενετικά τείχη της Αμμοχώστου.
Η ψυχή μας ποθεί να κάνουμε ξανά Ανάσταση στην Γιαλούσα, στην Άσσια, στην Ακανθού.
Θλιβόμαστε που δεν μπορούμε να ανάψουν το καντήλι στους τάφους των δικών μας.
Θέλουμε να μαζέψουμε ξανά ματσικόριδα και μαυρομμάτες στη Βάλια.
Κλαίμε τον σύζυγο, τον πατέρα, τον αδελφό, τον φίλο, και τον γείτονα. Τους χάσαμε εκείνο το πυρωμένο από μίσος και προδοσία Καλοκαίρι.
Θρηνούμε πότε στα κρυφά και πότε στα φανερά τα όνειρα μας που έγειραν αποκαμωμένα μέσα σε ένα τσαντίρι στον καταυλισμό στις Βρυσούλλες, στο Δασάκι, στην Ορμήδεια.
Μας κυριεύει δέος μπροστά στους τραγικούς συγγενείς που καρτερούσαν τόσα χρόνια τον άνθρωπό τους και τώρα τους «επιστρέφεται» μέσα σε ένα κασελάκι με ταυτοποιημένα μερικά από τα οστά του.
Εμείς όλοι, λοιπόν, αντιστεκόμαστε στη λήθη.
Θέλουμε περισσότερο ουρανό. Όλο τον ουρανό της Πατρίδας μας. Από τον Ακάμα μέχρι τον Πρωταρά και από το Κάρμι μέχρι την Επισκοπή.
Γνωρίζουμε ποιοι είναι αυτοί που έκτισαν και συνεχίζουν να κτίζουν καριέρες στον όνομα του κυπριακού προβλήματος. Ανθρωπάκια κατώτερα των περιστάσεων.
Γνωρίζουμε επίσης ποιοι πουλούν ανέξοδο πατριωτισμό καθώς και ποιοι είναι αυτοί που βγήκαν από τις «τρύπες» τους και διεκδικούν δημόσιο λόγο.
Μας κούρασαν οι υποσχέσεις.
Μας απογοήτευσαν οι ματαιώσεις.
Όμως μας δυναμώνει η θέληση μας για επιστροφή.
Η επανένωση της Πατρίδας μας είναι η λιγότερη υποχρέωση που έχουμε απέναντι στους Κύπριους και Ελλαδίτες στρατιώτες που θυσιάστηκαν για μας το ’74, στους άμαχους πολίτες -Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους- που δολοφονήθηκαν, στις μανάδες και στις αδελφές μας που βιάσθηκαν, στους εγκλωβισμένους της Καρπασίας που αρνήθηκαν να εγκαταλείψουν τα χώματά τους, στους αγνοούμενους και σε όλους όσους πέθαναν στην προσφυγιά με τον καϋμό της επιστροφής.
Τότε κάποιοι τους πρόδωσαν.
Εμείς θέλουμε να τους δικαιώσουμε και γι’ αυτό επιζητούμε ως λύση την ένωση του νησιού κόντρα σ’ αυτούς που θέλουν να μας επιβάλουν τη διχοτόμηση γιατί εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους.
Πέρασαν 43 χρόνια από την τουρκική εισβολή και κατοχή. Είναι πολλά. Όχι όμως αρκετά για να ξεχάσουμε και να παραιτηθούμε.
