Ακτιβιστές του καναπέ...

Απόψε πήγα σε μια εκδήλωση για τους πρόσφυγες.
Με έκπληξη -παρότι δεν θα έπρεπε- διαπίστωσα ότι παρόντες ήταν και αρκετοί πρόσφυγες.
Κάποιοι ζουν ήδη μερικά χρόνια στη χώρα μας, κάποιοι όμως είναι νεοφερμένοι.
Για τους τελευταίους η Ελλάδα είναι ακόμα ένας σταθμός ανάμεσα στους αναρίθμητους που άφησαν πίσω τους και στους πολλούς που έχουν μπροστά τους.
Σοκαρίστηκα όταν άκουσα την περιγραφή της διαδρομής που κάνουν και τις αποστάσεις που διανύουν από τη στιγμή που εγκαταλείπουν τον τόπο τους κυνηγημένοι από τον πόλεμο. Συνοπτικά την μοιράζομαι μαζί σας: Συρία, πέρασμα μέσα από τα βουνά, Τουρκία, διακινητές, βάρκα, παράλια της Λέσβου, περπάτημα ξανά μέχρι τα χωριά όπου υπάρχουν τα κέντρα υποδοχής, καταγραφή, αναχώρηση για το λιμάνι του Πειραιά, προώθησή τους στην Ειδομένη. Από κει αν είναι τυχεροί και είναι ανοικτά τα σύνορα, συνεχίζουν το ταξίδι της προσφυγιάς με τα πόδια και ενίοτε με τρένα για να καταλήξουν στη Γερμανία, στην Αυστρία, ίσως φτάσουν ακόμα πιο βόρεια στην Σκανδιναβία.
Μια πορεία γεμάτη παγίδες, απατεώνες, θάνατο.
Ένας δρόμος μακρύς, τραχύς και δύσκολος, τον οποίο περπατούν νέοι, γέροι, άρρωστοι, έγκυες, μωρά παιδιά.
Μοναδικό και ακριβό εφόδιό τους είναι η ελπίδα. Μια ελπίδα τόσο δυνατή όσο και η αρχέγονη ανάγκη της επιβίωσης.
Έφυγα μουδιασμένη και με δυο διαπιστώσεις. Το βλέμμα του πρόσφυγα είναι το ίδιο ανεξάρτητα αν είναι Σμυρνιός, Πόντιος, Αφγανός, Ιρακινός, Σύριος ή Κύπριος, και ανεξάρτητα αν είναι μουσουλμάνος ή χριστιανός. Δυστυχώς για μένα μπορώ να αναγνωρίζω αυτό το βλέμμα γιατί με "κυνηγά" από τα έντεκά μου χρόνια.
Η δεύτερη διαπίστωση είναι πως καταναλώνουμε τις δυνάμεις μας προσεγγίζοντας "φιλοσοφικά" μόνο το προσφυγικό φαινόμενο και πως οι "ακτιβιστές του καναπέ" κατορθώνουν να γίνουν το κυρίαρχο κίνημα!