Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2015

Ακτιβιστές του καναπέ...

Απόψε πήγα σε μια εκδήλωση για τους πρόσφυγες.
Με έκπληξη -παρότι δεν θα έπρεπε- διαπίστωσα ότι παρόντες ήταν και αρκετοί πρόσφυγες.
Κάποιοι ζουν ήδη μερικά χρόνια στη χώρα μας, κάποιοι όμως είναι νεοφερμένοι.
Για τους τελευταίους η Ελλάδα είναι ακόμα ένας σταθμός ανάμεσα στους αναρίθμητους που άφησαν πίσω τους και στους πολλούς που έχουν μπροστά τους.
Σοκαρίστηκα όταν άκουσα την περιγραφή της διαδρομής που κάνουν και τις αποστάσεις που διανύουν από τη στιγμή που εγκαταλείπουν τον τόπο τους κυνηγημένοι από τον πόλεμο. Συνοπτικά την μοιράζομαι μαζί σας: Συρία, πέρασμα μέσα από τα βουνά, Τουρκία, διακινητές, βάρκα, παράλια της Λέσβου, περπάτημα ξανά μέχρι τα χωριά όπου υπάρχουν τα κέντρα υποδοχής, καταγραφή, αναχώρηση για το λιμάνι του Πειραιά, προώθησή τους στην Ειδομένη. Από κει αν είναι τυχεροί και είναι ανοικτά τα σύνορα, συνεχίζουν το ταξίδι της προσφυγιάς με τα πόδια και ενίοτε με τρένα για να καταλήξουν στη Γερμανία, στην Αυστρία, ίσως φτάσουν ακόμα πιο βόρεια στην Σκανδιναβία.
Μια πορεία γεμάτη παγίδες, απατεώνες, θάνατο.
Ένας δρόμος μακρύς, τραχύς και δύσκολος, τον οποίο περπατούν νέοι, γέροι, άρρωστοι, έγκυες, μωρά παιδιά.
Μοναδικό και ακριβό εφόδιό τους είναι η ελπίδα. Μια ελπίδα τόσο δυνατή όσο και η αρχέγονη ανάγκη της επιβίωσης.
Έφυγα μουδιασμένη και με δυο διαπιστώσεις. Το βλέμμα του πρόσφυγα είναι το ίδιο ανεξάρτητα αν είναι Σμυρνιός, Πόντιος, Αφγανός, Ιρακινός, Σύριος ή Κύπριος, και ανεξάρτητα αν είναι μουσουλμάνος ή χριστιανός. Δυστυχώς για μένα μπορώ να αναγνωρίζω αυτό το βλέμμα γιατί με "κυνηγά" από τα έντεκά μου χρόνια.
Η δεύτερη διαπίστωση είναι πως καταναλώνουμε τις δυνάμεις μας προσεγγίζοντας "φιλοσοφικά" μόνο το προσφυγικό φαινόμενο και πως οι "ακτιβιστές του καναπέ" κατορθώνουν να γίνουν το κυρίαρχο κίνημα!




Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2015

Η αποτυχία της ΝΔ να διεξάγει τις εσωκομματικές της εκλογές προκαλεί απογοήτευση όχι μόνο στα μέλη της αλλά και σε όλους τους άλλους που κινούνται στο λεγόμενο συνταγματικό τόξο.

Τα κόμματα είναι οι πυλώνες της Δημοκρατίας. Γι’ αυτό αν «πάσχουν» ή αν ο συλλογικός χαρακτήρας τους υποσκάπτεται  από προσωπικές στρατηγικές αποδυναμώνεται η Δημοκρατία και αυτό μας αφορά όλους.

Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2015

Σκοτώνουμε το τέρας και όχι τους πρόσφυγες



Το τέρας ανέκαθεν υπήρχε. Ζούσε όμως μακριά μας. Βρυχιόταν και καταβρόχθιζε τους "άλλους" στην Αφρική και στην Ασία.
Αφελώς πιστεύαμε πως η Δύση «καθάρισε» με το τέρας την 11η Σεπτέμβρη 2001 και πως αυτό δεν θα έβρισκε ποτέ το δρόμο για την Ευρώπη.  Φευ!
Εχτές μπήκε ξαφνικά μέσα στην αυλή μας. Επέλεξε την "πόλη του φωτός" να κάνει επίδειξη δύναμης. Να πάρει ζωές, να διασπείρει τον πανικό. Στόχος του να σβήσει το φως από την ψυχή, τον νου και την καρδιά μας.
Εχθρός του οι ανοικτοί ορίζοντες, η ανοχή στη διαφορετικότητα, το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης, το δικαίωμα του σεξουαλικού προσανατολισμού, της ανεξιθρησκίας και οι ανοικτές κοινωνίες.
Εψές νιώσαμε την ανάσα του σκοταδισμού και του ζόφου στο πρόσωπό μας.  
Το πένθος, το ξάφνιασμα, ο θυμός και η οργή είναι αυτή τη στιγμή κυρίαρχα συναισθήματα. Οι ασύμμετρες απειλές και η τρομοκρατία απαιτούν ψυχραιμία και όχι υποταγή στον φόβο.
Ως πρώτο βήμα, προτείνεται να διαφυλαχτούν ως κόρη οφθαλμού οι οικουμενικές αξίες της ελευθερίας, της ισότητας και της αδελφοσύνης -γεννήματα της Γαλλικής επανάστασης- και ο δημοκρατικοί ευρωπαϊκοί λαοί να αντιμετωπίσουν νηφάλια το κυρίαρχο πρόβλημα του προσφυγικού και να αντιληφθούν ότι όλοι οι συνάνθρωποι μας –ανεξάρτητα σε ποιο μέρος του πλανήτη έτυχε να γεννηθούν-, έχουν δικαίωμα στην ελευθερία, στην ισότητα, στην αδελφοσύνη, στις ειρηνικές και ασφαλείς συνθήκες διαβίωσης.
Ως Ευρωπαίοι, όχι μόνο δεν πρέπει να οχυρωθούμε πίσω από τον φόβο αλλά να απαιτήσουμε και να αγωνιστούμε, να πιέσουμε τις κυβερνήσεις μας να βρεθεί η λύση για το προσφυγικό, να τερματιστεί η ανοχή στον πόλεμο με συγκεκριμένο τρόπο, να αποδοθούν ευθύνες σε ηθικούς και άλλους αυτουργούς των σύγχρονων εθνοκαθάρσεων. Διαφορετικά ο κύκλος του αίματος, των θηριωδιών, και της καταστροφής του πολιτισμού δεν πρόκειται να κλείσει, με αποτέλεσμα ο 21ο αιώνας να μην έχει να ζηλέψει σε τίποτα από τους σκοτεινούς αιώνες του Μεσαίωνα.