Παρίσι, Βρυξέλλες, Κωνσταντινούπολη...

Οι τρομοκράτες ξαναχτυπούν στα τυφλά.
Αυτή τη φορά σειρά έχει το αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης.
Ακόμα να πιστοποιηθεί η εθνικότητα των θυμάτων ούτε και ο ακριβής αριθμός των νεκρών. Πόση σημασία έχει όμως αυτό;
Σε ένα κόσμο που η μισαλλοδοξία, η αμάθεια, ο ρατσισμός και η ομοφοβία απειλούν να κυριαρχήσουν, όλοι θα μπορούσαμε να είμαστε θύματα ανεξάρτητα από χρώμα και θρησκεία.
Όλοι είμαστε δυνητικά θύματα.
Αυτό πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε και να μην εφησυχάζουμε πως ότι συμβαίνει βρίσκεται μακριά μας.
Η σκέψη μας κοντά στους Τούρκους που ταλανίζονται από εγχώρια και εισαγόμενη τρομοκρατία.
Η σκέψη μας κοντά στα θύματα και στους οικείους των δολοφονηθέντων.
Ο αιώνας μας ξεκίνησε δυσοίωνα και όσο πάει σκοτεινιάζει περισσότερο.
Είναι στο χέρι μας να του αλλάξουμε πορεία.
Προχτές ήμασταν όλοι Γάλλοι, χτες όλοι Βέλγοι και σήμερα όλοι Τούρκοι.
Μακάρι να μη χρειαστεί να γίνουμε και κάτι άλλο γιατί αυτό θα σημαίνει πως σε μιαν άλλη χώρα φανατικοί θα κάνουν τρομοκρατική επίθεση και θα υπάρξουν ξανά μάνες που θα θρηνήσουν παιδιά.

Κύπρος πάλι σου άναψαν φωτιές...

Κάθε κάμποσα χρόνια Κύπρος καίγεσαι. Φωτιές πολλών ειδών έκαψαν και σημάδεψαν το κορμί σου.

Φωτιές που σου άναψαν στο διάβα των αιώνων οι κατακτητές.
Ρωμαίοι, Άραβες, Φράγκοι, Ενετοί, Τούρκοι, Άγγλοι.
Πώς να τα έβαζες μαζί με τα θεριά μικρή μου Πατρίδα.

Φωτιές που σου έστειλε - κατά που ‘λέγαν οι πρωτινοί- ο Πλάστης μας.
Ήταν οι ακρίδες, ήταν ο λιμός και οι αρρώστιες που αποδεκάτισαν τον λαό σου.
Πώς να πήγαινες όμως κόντρα στο θέλημα του Θεού μικρή μου Πατρίδα.

Φωτιά που ακόμα σε καίει το έγκλημα που έκαναν δικά σου παιδιά όταν η μισαλλοδοξία τους οδήγησε να ανοίξουν την κερκόπορτα στον Αττίλα.
Ντρέπεσαι ακόμα τόσο πολύ. Πόσα να αντέξει μια μάνα-Πατρίδα.

Διπλό το λαμπρό γιατί ήταν διπλή η εισβολή του ΄74. Σε άφησε μπαρουτοκαπνισμένη και ακρωτηριασμένη.
Έχεις τόσο δίκαιο μικρή μου Πατρίδα. Ποιος ανελεύθερος μπορεί να αναπνέει μυρωδιές και ομορφιά.

Εδώ και τρεις μέρες μια άλλη φωτιά σε καίει και σε απειλεί.
Ξεκίνησε από ανθρώπινη αμέλεια και σε καταδικάζει σε μια ανυπολόγιστη οικολογική καταστροφή.
Φταις όμως και εσύ Πατρίδα μου γιατί διαχρονικά συγχωρείς άτομα που δεν τους αξίζει, γιατί κάποια σφάλματα είναι εγκληματικά, άρα και ασυγχώρητα.

Πρωταγωνιστείς αγαπημένη μου Κύπρος ξανά σε ένα δράμα, με σκηνικό τις φλόγες, την αγωνία, τον θάνατο.
Παιδιά σου δεν είναι μόνο οι άνθρωποι που χάθηκαν και αυτοί που κινδυνεύουν. Παιδιά σου είναι και τα πεύκα, και τα κέδρα, και ο σκίνος, και οι πέρδικες και οι λαγοί και τα αγρινά. Είναι τα χωριά σου, τα βουνά σου και τα νερά σου.

Ξέρω ότι υποφέρεις αλλά σε έμαθα καλά.
Θα περιμένεις να περάσει το κακό.
Θα γλείψεις τις πληγές σου να γιάνουν.
Θα κρύψεις περίτεχνα τα τραύματα σου μικρή μου, περήφανή μου Πατρίδα και θα κάνεις αγώνα να ανασηκωθείς γιατί παρόλο που ξέρεις από φωτιές, δεν αντέχεις τις στάχτες.