Συζήτηση στη Βουλή για την Ιθαγένεια

Eίμαι πρόσφυγας και σε τρυφερή ηλικία έμαθα τον τοπικιστικό ρατσισμό, ‘εμείς’ οι ντόπιοι και ‘εσείς’ από τα κατεχόμενα.

 Έζησα πάρα πολλά χρόνια στη Διασπορά και όταν το παιδί μου γεννήθηκε εκεί δεν αντιμετωπίστηκε ποτέ με επιφύλαξη από τις διάφορες αρχές και θεσμούς της χώρας. Σαφώς, υπήρχε ρατσισμός και στη Γερμανία, είχα όμως την τύχη και βίωσα την διδακτική εμπειρία να διαδηλώσω εναντίον της ξενοφοβίας κυρίως μαζί με Γερμανούς και όχι μόνο με ξένους.

Ταλαιπωρήθηκα αφάνταστα μέσα από μιαν πολυετή διαδικασία απόκτησης της ελληνικής υπηκοότητας. Δεν τόλμησα όμως να διαμαρτυρηθώ, γιατί είδα με τα μάτια μου πως οι ‘άλλοι’ οι σκουρόχρωμοι, στην πλειοψηφία τους μουσουλμάνοι, κυριολεκτικά ‘φτύνουν αίμα’ και χάνουν απανωτά μεροκάματα στην προσπάθεια τους να πάρουν την ιθαγένεια.

Διεκδικώ το δικαίωμα να είμαι πολίτης του κόσμου, χωρίς διακρίσεις, χωρίς αποκλεισμoύς. Αυτό το δικαίωμα το διεκδικώ και συντάσσομαι με όλους όσους το επιθυμούν.

Σήμερα παρακολουθώ τη συζήτηση στη Βουλή για το υπό ψήφιση νομοσχέδιο απόκτησης της ελληνικής Ιθαγένειας και με πνίγει η θλίψη ανάκατη με αηδία και φόβο.

Ακούγονται ατάκες του τύπου «έλληνας γεννιέσαι δεν γίνεσαι» ή χαμηλής βαθμίδας παιδιά ξένων. Σε επανάληψη οι ‘φωνές’ φοβικού περιεχομένου που εναντιώθηκαν και το 2010 στον αντίστοιχο νόμο Ραγκούση.

Στο κατώφλι της τρίτης χιλιετίας η Ελλάδα είναι περισσότερο εσωστρεφής, φοβική, και αλαζονική από ποτέ άλλοτε.

Η χώρα κυβερνάται από μιαν εξ ορισμού ανώμαλη συνεύρεση αριστερο-ακροδεξιών κομμάτων ενώ στα έδρανα της ελληνικής Βουλής κάθονται και φασίστες, και ρητορεύουν μέχρι και οι υπόδικοι.

Σήμερα, η μισή κυβέρνηση ψηφίζει υπέρ της ιθαγένειας και η άλλη μισή υπέρ των γνήσιων δεσμών μεταξύ αιτούντων της ιθαγένειας και της Πολιτείας, και υπέρ της διαιώνισης της ανισότητας και της διατήρησης της «εθνικής» καθαρότητας.

Ντρέπομαι που η πλειοψηφία της Βουλής βρίσκει προφάσεις για να αρνηθεί το αυτονόητο στα παιδιά που γεννιούνται εδώ∙ μαθαίνουν στο σχολείο τα ίδια πράγματα με τα παιδιά μας∙ ακούνε την ίδια μουσική με τα παιδιά μας, παίζουν, γελούν και ερωτεύονται όπως τα παιδιά μας.

Ας υπενθυμίσει κάποιος σ’ αυτούς τους Ελληναράδες της Βουλής, ότι στις υπόλοιπες χώρες της Δύσης -τουλάχιστον, τα παιδιά των Ελλήνων μεταναστών και αποδήμων παίρνουν την ιθαγένεια τής χώρας υποδοχής και έχουν όλα τα δικαιώματα και υποχρεώσεις που απορρέουν από αυτή την ιδιότητα.

Αυτά όμως είναι ψιλά γράμματα. Ο λαός κουράστηκε και θέλει το …παραμύθι του για να αποκοιμηθεί.