Αρκεί μια βόλτα σε ένα κεντρικό δρόμο για να διαπιστωθεί η αναισθησία και η αναλγησία μας. Παρκαρισμένα αυτοκίνητα πάνω στα πεζοδρόμια εμποδίζουν την διέλευση των πεζών πόσο μάλλον των αναπηρικών αμαξιδίων. Όσο για τους τυφλούς, η κάθε έξοδός τους μοιάζει με απόπειρα αυτοκτονίας. Οι δε ράμπες είναι τόσο ελάχιστες όσο ελάχιστη είναι και η ευαισθησία μας ως προς τα ίσα και ίδια δικαιώματα που πρέπει να έχουν οι ανάπηροι με όλους τους υπόλοιπους.
Η οικονομική κρίση μπορεί να μας γονάτισε, να μας πτώχευσε, να έφερε τα πάνω-κάτω στη ζωή μας αλλά δεν μας μαλάκωσε. Διατηρούμε την ίδια έπαρση που είχαμε και στην προ κρίσης εποχή. Γι’ αυτό και για την Ελλάδα του σήμερα, που όμως έμεινε στο χτες αλλά ταυτόχρονα φροντίζει να ευνουχίζει και το μέλλον, δεν έχουν καμιά μα καμιά σημασία αυτές οι μέρες που τιμώνται παγκόσμια.
Παραμένουμε μια κοινωνία εγκλωβισμένη σε μονολιθικές και καθεστωτικές αντιλήψεις, αγκυλωμένη στις προκαταλήψεις. Μια κοινωνία με μέλη φοβικά, επιρρεπή σε φασιστικές συμπεριφορές, απορριπτικά για κάθε ανοίκεια προς αυτά συμπεριφορά.
Η αναφορά στο προ χιλιετιών ένδοξο παρελθόν μας ανεπιτυχώς προσπαθεί να καλύψει το σημερινή μας ανεπάρκεια σε ζητήματα που σε άλλες κοινωνίες της Δύσης έχουν οριστικά λυθεί.
Εμείς ακόμα πρέπει να λογοδοτούμε στο γείτονα, στο συγγενή, στον προϊστάμενο, στον μπακάλη της γειτονιάς, στον παπά της ενορίας και τουλάχιστον σε άλλους χίλιους για τις επιλογές που κάνουμε στον τρόπο ζωής έως και στον τρόπο …ταφής μας.
Όσο βέβαια δεν αντιστεκόμαστε, δεν διεκδικούμε, δεν υποστηρίζουμε τα ίσα δικαιώματα και την ισονομία θα γιγαντώνεται ο λόγος των φασιστοειδών. Θα ψηφίζονται στη Βουλή ρατσιστές και ομοφοβικοί και θα υπάρχουν σύμβουλοι και συνεργάτες πολιτικών και δη πρωθυπουργών που θα μιλούν για …ξυρισμένες χήρες.
Μήπως να προταθεί και μια «ελληνική μέρα» γι΄ αυτούς που έχουν σακατεμένο τον εγκέφαλο;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου