Εδώ και αρκετή ώρα η περίκλειστη πόλη της Αμμοχώστου, το
κατεχόμενο πλην όμως ακατοίκητο μέρος της πόλης, βρίσκεται παραδομένο στις φλόγες.
Καίγεται η πόλη και καίγεται μαζί και η ψυχή μας.
Καρτερούμε 41 χρόνια, να βρεθεί η λύση που θα μας οδηγήσει πίσω
στους τόπους μας. Ποθούμε την ώρα που θα σμίξουμε ξανά με τη γη μας, τον ουρανό
μας, τους αγίους μας. Υπομένουμε την προσφυγιά γιατί διατηρούμε άσβεστη την ελπίδα της
επιστροφής. Σήμερα όμως η Αμμόχωστος καίγεται και καίγεται μαζί και η ψυχή μας.
Ο τόπος μας, εξαπατήθηκε, σκλαβώθηκε, λεηλατήθηκε, βιάστηκε,
πληγώθηκε και βυθίστηκε στη σιωπή. Αντέχει όμως, αντέχει τόσο που κάθε άνοιξη μας
στέλλει μέσα και πάνω από τα συρματοπλέγματα την μυρωδιά του κυκλάμινου, το άκουσμα
του φλοίσβου, το θρόισμα των φύλλων της πορτοκαλιάς. Αντέχει για να αντέχουμε εμείς
το βάρος της προσφυγιάς. Να μην κιοτέψουμε, να μην λησμονήσουμε. Αντέχει και ας
είναι καταδικασμένος στην απομόνωση και στην μοναξιά.
Σήμερα όμως καίγεται και αυτό μας πονάει πολύ.
Η πυρκαγιά έχει πάρει διστάσεις, ξεκίνησε από την περιοχή
του Άη Μέμνονα, έφτασε στον δρόμο με τα ξενοδοχεία, πλησιάζει την κάτω Δερύνεια.
Φλέγεσαι Αμμόχωστος, ήταν και αυτό γραφτό σου. Ας μην μένουν
όμως οι «ιθύνοντες» στα «διαδικαστικά» και ας σώσουν ότι σώζεται.
Εμείς, οι κάτοικοί σου αναλαμβάνουμε να διασώσουμε τις μνήμες
και τις αναμνήσεις, ένα θησαυρό που καμιά φωτιά δεν δύναται να κάψει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου