Λόγος ή ανάθεμα;

Πράξη απίστευτη, αποτρόπαιη και αισχρή η παιδοκτονία. Ήρθε ως είδηση και τάραξε το μυαλό και τη ψυχή μας, ανακάτεψε τα στομάχια μας, δοκίμασε τις αντοχές μας. Σκεφτήκαμε όλοι τα παιδάκια μας, και πενθούμε την Άννυ ωσάν να βγήκε από τα δικά μας σπλάχνα.

Προτού όμως κάτσει καλά-καλά ο κουρνιαχτός και καταφέρουμε να βάλουμε σε μια σειρά τις σκέψεις μας, αρχίζουμε να ακούμε για κρεμάλες και για θανατική ποινή και ένας πρωτόγνωρος ισχυρός φόβος διαπερνά το είναι μας.

Είναι, άραγες, το θυμικό της στιγμής που οδηγεί ανθρώπους να μιλούν τόσο εύκολα υπέρ της θανατικής ποινής ή είναι μια βαθύτερη διαστροφική ανάγκη που ικανοποιεί τα αρχέγονα ένστικτά τους;

Μήπως οι «κρεμάλες»  που επιμόνως επιζητούσε ο όχλος το  2010 με αφορμή το μνημόνιο, επίσης συνηγορούν, ότι στην πορεία του χρόνου δεν κατορθώσαμε να εξανθρωπιστούμε;

Ο παιδοκτόνοι –ευτυχώς- είναι λίγοι, αυτοί όμως που ελαφριά την καρδία  επιθυμούν να δουν ανθρώπους στην αγχόνη, στην ηλεκτρική καρέκλα και ακόμα καλύτερα δεμένους σε μια πλατεία, βορά στην "ενστικτώδη δικαιοσύνη" τους είναι μάλλον πολλοί.  

Εξίσου επικίνδυνη είναι και η προσπάθεια κάποιων "αριστερολογούντων" και πολιτικά απαίδευτων  να συνδέσουν ένα διαστροφικό και αρρωστημένο υποκείμενο με το μνημόνιο και τον καπιταλισμό. Εδώ αναφωνούμε εν χορώ: έλεος!

Πάντως και στις δυο περιπτώσεις διακρίνεται μια διάθεση για γενικότερο ανάθεμα, για πολιτικό και κοινωνικό κανιβαλισμό.

Μήπως θα πρέπει να ξεκινήσουμε ξανά από τα βασικά, να ανακαλύψουμε και να υποστηρίξουμε τα αυτονόητα περί δικαιοσύνης, δικαιικών ιδεών και θεσμών, ποινών και τα συναφή και να αφήσουμε δια παντός κατά μέρος την επαναφορά της θανατικής ποινής;

Αρκετά οδηγηθήκαμε ως λαός σε άχαρους ατραπούς, και επειδή υπάρχουν πάντα και χειρότερα, είναι στο χέρι μας να βάλουμε ένα τέρμα. Μια απόφαση είναι!