Ο Νόμος που άργησε 18 χρόνια! Ψήφος Αποδήμων

Σήμερα το βράδυ η είδηση που θα μονοπωλήσει τα εγχώρια ΜΜΕ αλλά και τα ομογενειακά είναι η νομοθετική θεσμοθέτηση της διευκόλυνσης των εκλογέων εκτός επικρατείας να ψηφίζουν από τον τόπο που ζουν και εργάζονται. Το μήνυμα που θα περάσουν είναι πως το πάγιο αίτημα της Ομογένειας παίρνει επιτέλους σάρκα και οστά.

Είναι όμως αυτή η πραγματικότητα; Πρόκειται πράγματι για ένα νόμο που ικανοποιεί τους εγγεγραμμένους στα ελληνικά δημοτολόγια Απόδημους Έλληνες;

Όχι! Πρόκειται για ένα φοβικό και κολοβό Νόμο, προϊόν «εξαναγκασμού» όπως λέει και ο αρμόδιος Υπουργός, προϊόν της γνωσιακής και κομματικής μεροληψίας συγκεκριμένων πολιτικών χώρων, οι οποίοι αποκλείουν οτιδήποτε και οποιονδήποτε δεν μπορούν να ελέγξουν.

Ωστόσο, λόγοι εθνικής ενότητας και συνεννόησης επιβάλλουν και σε αυτούς που πρώτοι εναντιώθηκαν στους «κόφτες» και που διαχρονικά υποστηρίζουν την εφαρμογή της επιστολικής ψήφους και του δικαιώματος του εκλέγεσθαι των Αποδήμων μέσα από τη δική τους εκλογική περιφέρεια του εξωτερικού, να ψηφίσουν το Νομοσχέδιο.

Όσο και να χαιρετίζουμε την ψήφιση ενός νόμου που «κλείνει» μιαν εκκρεμότητα –συνταγματικά κατοχυρωμένη- της Πολιτείας απέναντι στους εκτός συνόρων Ελλήνων και Ελληνίδων, γνωρίζουμε ότι οι αντισυνταγματικές διατάξεις που εμπεριέχει τον καθιστούν αίολο.

Σήμερα, θα έπρεπε να είναι μια μέρα ξεχωριστή για το ελληνικό έθνος που θα σηματοδοτούσε την ουσιαστική πολιτική και λειτουργική σύνδεση και σύνθεση των Ελλήνων ανεξάρτητα με τον τόπο κατοικίας τους.

Επί της ουσίας, όμως, σήμερα θεσμοθετήθηκαν η προσβολή και ο αποκλεισμός μεγάλης μερίδας Ελλήνων που αναγκάστηκαν να ζήσουν στο εξωτερικό είτε ως πολιτικά διωκόμενοι (παιδιά του εμφυλίου στις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ, επικηρυγμένοι και εξόριστοι της Χούντας), είτε ως θύματα μιας μόνιμης και διαρκούς οικονομικής κρίσης τις πρώτες δεκαετίες μετά την γερμανική κατοχή, ως φοιτητές, επιστήμονες, επαγγελματίες, οικογενειάρχες και πρόσφατα με αφορμή την δημοσιονομική και αξιακή κρίση στη χώρα μας.

Σε αυτούς τους συμπατριώτες που αιμοδότησαν εθνικά, πολιτικά και οικονομικά την Πατρίδα, κάποιοι έβαλαν έναν αστερίσκο (*). Ότι είναι λιγότερο Έλληνες από όλους εμάς τους υπόλοιπους γιατί ζουν πέραν των 35 ετών εκτός χώρας.
Αρνούνται στους Απόδημους την επιστολική ψήφο επικαλούμενοι τη διαβλητότητα της ψήφου, όμως είναι συμβιβασμένοι και ικανοποιημένοι με την παγιωμένη πρακτική να δίνεται έτοιμο το ψηφοδέλτιο στο φακελάκι, πολλές φορές μάλιστα ο ψηφοφόρος δεν ξέρει καν ποιους «σταυρώνει» πίσω από το παραβάν

Κάποιοι επιμένουν, παρόλο που αυτή την περίοδο τα εθνικά μας ζητήματα είναι οξυμένα, αντί να ενισχύσουν την εθνική συνοχή και να «συσπειρώσουν όλους γύρω από τη σημαία», επιλέγουν να κοντύνουν τη Δημοκρατία για να την φέρουν στα μέτρα τους και να πληγώσουν τον έναν από τους δυο βραχίονες του Έθνους, αυτόν που ακούει στο όνομα Απόδημος Ελληνισμός.

Για όλους αυτούς τους λόγους σήμερα είναι μεν ιστορική η μέρα πλην όμως δεν μπορούμε να είμαστε περήφανοι γιατί οι αυτοαποκαλούμενοι προοδευτικοί βουλευτές έβαλαν στο ζύγι την ελληνικότητα και τον πατριωτισμό των Ελλήνων εκτός συνόρων και τον έκριναν ως ελλειπή. Η αναγκαία κομματική υπέρβαση δυστυχώς δεν επιτεύχθηκε.

Είμαστε ένα κατεξοχήν δικτυακό έθνος που βασιστήκαμε στους Απόδημους ακόμα και για την απελευθέρωσή μας από τους Οθωμανούς (αυτοί οραματίστηκαν, οργάνωσαν και χρηματοδότησαν την Επανάσταση). Οφείλουμε στους Έλληνες πατριώτες του Καναδά, της Γερμανίας, της Ιταλίας, της Σουηδίας και πολλών άλλων χωρών την ευαισθητοποίηση μεγάλων προσωπικοτήτων της πολιτικής, των τεχνών και των Γραμμάτων στη διάρκεια του αγώνα μας κατά της δικτατορίας, ωστόσο δεν έχουμε μιαν εθνική στρατηγική για τον Ελληνισμό της Διασποράς.

Αν είχαμε εθνική στρατηγική, η αδιαπραγμάτευτη συνολική συμμετοχή τους από τις χώρες που διαμένουν, η εφαρμογή της επιστολικής ψήφου καθώς και η δημιουργίας μιας δικής τους ενιαίας περιφέρειας όπως και το δικαίωμα εκλογής απόδημων βουλευτών, θα ήταν σήμερα αυτονόητο.

Όπως αυτονόητη θα ήταν και σοβαρή επιλογή του Υπουργού αρμόδιου για θέματα Αποδήμου από τον Πρωθυπουργό ώστε να μην επαναληφθεί η αρνητική εμπειρία των δυο τελευταίων Υπουργών που υπηρέτησαν δυο διαφορετικές κυβερνήσεις.
Ο μεν πρώτος έβαλε στοίχημα να σπάσει το ρεκόρ του «ιπτάμενου υπουργού» και να μπει στο βιβλίο Γκίνες –προφανώς το πέτυχε-, ο δε δεύτερος που είναι και ο ίδιος Απόδημος επέλεξε να μας συστηθεί με ψευδείς τίτλους.
Μπορεί να αποτελούν και οι δυο παρελθόν πια, παραμένει όμως ζητούμενο η επιλογή γι’ αυτήν τη θέση αυτού του ατόμου που θα έχει γνώση, έγνοια, σχέδιο, σεβασμό και θα υλοποιεί συνεκτικές πολιτικές στο πλαίσιο της εθνικής στρατηγικής για τις εκατοντάδες χιλιάδες πατριώτες που ζουν στο εξωτερικό.

Τότε θα μπορούμε να ισχυριστούμε ότι πράγματι ο ελλαδικός και απόδημος Ελληνισμός είναι δυο ισότιμα πολιτικά υποκείμενα που αλληλοϋπηρετούνται και εξυπηρετούν τον ίδιο στόχο και τότε μόνο θα σταματήσουμε να προσβάλλουμε τον απόδημο Ελληνισμό με αποσπασματικές δράσεις όπως η ReBrain Greece που ανακοίνωσε προσφάτως η κυβέρνηση όπως θα σταματήσουμε να αμφισβητούμε τον πατριωτισμός του και δεν θα του ζητούμε αποδείξεις για τη φυσική και ψυχική σύνδεσή του με την Ελλάδας.

Ψήφος των Αποδήμων: θα γίνει η υπέρβαση, και αν ναι από ποιούς;

Όποιος παρακολουθεί το τελευταίο διάστημα τη συζήτηση μεταξύ των κομμάτων για τη συμμετοχή των εκτός Επικρατείας εκλογέων στις εθνικές εκλογές, μόνο θλίψη και απογοήτευση μπορεί να αισθανθεί.
Μέχρι σήμερα οι Έλληνες του Εξωτερικού ήταν "δυο φορες" Έλληνες για τους εντός συνόρων πολιτικούς και πολιτειακούς παράγοντες.
Τώρα που έφτασε η ώρα να εφαρμοστεί επιτέλους και στην πράξη το δικαίωμα τους να ψηφίζουν από τον τόπο διαμονής τους και με επιστολική ψήφο, ξαφνικά δεν είναι λίγοι όσοι γινόνται καχύποπτοι απέναντι τους.
Τα ερωτήματα τους κατώτερα των περιστάσεων όπως εξάλλου και οι ίδιοι.
Ποιοί είναι αυτοί που θέλουν να κάνουν ότι και εμείς, και να αποφασίζουν όπως και εμείς;
Πόσοι είναι αυτοί οι "άλλοι" που θα επιδιώξουν να αλλοιώσουν το εκλογικό αποτέλεσμα στη χώρα μας; Φυσικά είναι και δική τους χώρα αλλά δεν συμφέρει τη δεδομένη στιγμή να το λέμε φωναχτά.
Πόσο χρόνια λείπουν από την Ελλάδα και γιατί έφυγαν;
Πρόκειται για αυτούς τους γραφικούς τύπους που ζουν σε κάθε γωνιά του κόσμου και που κουβαλούν την πατρίδα στην καρδιά τους; Είναι αυτοί που παλεύουν να κρατήσουν ζωντανά την γλώσσα, τα ήθη και τα έθιμα του τόπου τους και να τα μάθουν και στους φίλους τους εκεί στις νέες Πατρίδες;
Μη τους φοβάστε.
Είναι κάποιοι γέροι και γριές που ξόδεψαν τα χρόνια τους σε απανωτές βάρδιες στις φάμπρικες της Γερμανίας και κάποιοι άλλοι στα ορυχεία του Βελγίου να βγάζουν μέσα από την γη το μεροκάματο.
Είναι οι πολιτικοί εξόριστοι της χούντας που πάλευαν στα ξένα να πέσει η δικτατορία.
Είναι αυτοί που έφυγαν από μίαν Ελλάδα ανήμπορη να θρέψει τα παιδιά της.
Στριμώχτηκαν σε τρένα και βαπόρια.
Ξενιτεύτηκαν για να μπορέσουν να ζήσουν και να στέλνουν εμβάσματα στην Ελλάδα ώστε να μπορέσουν ζήσουν και όσοι έμειναν πίσω.
Είναι οι πολιτικοί πρόσφυγες και τα παιδιά τους που ο εμφύλιος τους οδήγησε εκτός πατρίδας.
Είναι οι χιλιάδες φοιτητές που επέλεξαν να μείνουν και να κάνουν οικογένεια στη χώρα που σπούδασαν.
Είναι οι χιλιάδες νέοι μετανάστες που έφυγαν με την πρόσφατη κρίση.
Είναι οι παππούδες και οι γονείς μας, είναι οι φίλοι μας και τα παιδιά μας.
Είναι και αυτοί που ανεβάζουν στα βάθρα της αριστείας την Ελλάδα.
Αγαπούν την πατρίδα όσο και εμείς και έχουν δικαιώματα όπως και εμείς.
Όσο οξύμωρο και να ακούγεται, τα αριστερά κόμματα είναι αυτά που τους λένε όχι στο δικαίωμα τους να εκλέγουν και να εκλέγονται.
Το ΚΚΕ απαιτεί από τους απόδημους να αποδείξουν ότι έχουν περιουσιακά στοιχεία και φορολογούνται στην Ελλάδα, συνδέουν δηλ. την ψήφο με το εισόδημα.
Όσο δε για το ΣΥΡΙΖΑ, καχύποπτος και υποκριτής συνάμα, ταυτίζεται με την φοβική στάση του ΚΚΕ.
Είμαστε ένα δικτυακό έθνος και αυτή είναι η δύναμη μας. Ταυτόχρονα, όμως, είμαστε μια χώρα που πληθυσμιακά θνήσκει και το γνωρίζουμε όλοι.
Ωστόσο, υπάρχουν οι μικρόνοες που ξέρουν μόνο το κομματικό συμφέρον και φοβούνται όλους αυτούς τους επώνυμους και ανώνυμους της Διασποράς, που είναι γραμμένοι στα ελληνικά δημοτολόγια.
Δεν μπορούν να τους ελέγξουν και αναζητούν προφάσεις για να τους αποκλείσουν.
Ας ευχηθούμε ότι θα λήξει αισίως αυτή η ιστορία και θα μπορέσουν όλοι όσοι βρίσκονται στο εξωτερικό και είναι εγγεγραμμένοι στον εθνικό εκλογικό κατάλογο, να ψηφίσουν από τις χώρες τους κάνοντας χρήση την επιστολική ψήφο και να μπορέσουν να εκλέξουν τους δικούς τους βουλευτές.

Καταστροφή

Καταστροφή. Σκοτεινός Ιούλης. Εισβολή. Ξεριζωμός. Πεσόντες. Φόβος. Αλαλαγμοί. Αεροπορικές επιθέσεις. Κλάματα. Πόνος. Προδοσία.

Καταστροφή στον τόπο μου. Πρόσφυγες στον τόπο μου. Προδοσία στον τόπο μου. Νεκροί στον τόπο μου. 20 Ιούλη και ορφάνεψε ο τόπος μου.

Καταστροφή. Προδοσία. Για 45 χρόνια αγνοούνται οι άνθρωποι -αμούστακοι, πατεράδες, παππούδες-, αγνοείται η ελπίδα. Αγνοείται το πολιτικό κουράγιο για λύση. Αγνοείται η Ειρήνη. Αγνοείται η λογική.

Καταστροφή. Απόβαση. Κτηνωδίες. Καταυλισμοί. Προδοσία. Χαροκαμένες μάνες σε Κύπρο και Ελλάδα. Λιοπύρι. Μυρωδιά καμένης σάρκας. Αιχμάλωτοι πολέμου.

Καταστροφή. 15 Ιούλη 1974. Αττίλας. Τουρκικές δυνάμεις. Έλληνες εθνικόφρονες αξιωματικοί. Προδοσία. Πληγές στον Πενταδάκτυλο.

Καταστροφή. Βιασμοί. Εγκλωβισμένοι. Ομαδικοί τάφοι. Παράπονο. Γυμνά πόδια. Γυμνά κορμιά. Γυμνές ψυχές. Προδοσία. Πέντε μίλι. Θάνατος.

Καταστροφή. Προδοσία. Μια μέρα του Ιούλη ο τόπος μου, βάφτηκε κόκκινος από το αίμα των παιδιών του.

Καταστροφή. Η δικαίωση και η δικαιοσύνη σε αυτόν τον γεμάτο πληγές τόπο κάνουν 45 χρόνια διακοπές. Προδοσία.

Επιτέλους διεκδικούμε το αυτονόητο, την επιστροφή της πόλης μας στους νόμιμους κατοίκους της.

Εμείς που κάναμε προσκέφαλο την πέτρα, που σκεπαζόμασταν με τη θωριά του φεγγαριού, εμείς που ράψαμε μόνοι μας τις πληγές μας, που θάψαμε χωρίς παπά τους σκοτωμένους μας γιατί ήταν η ζέστη αφόρητη και κακοφόρμισαν τα νεκρά κορμιά τους.
Eμείς που αφήσαμε την κούπα του καφέ γεμάτη στο τραπέζι γιατί έπρεπε σε λίγα λεπτά να αποφασίσουμε τι θα πάρουμε μαζί μας από ένα στημένο νοικοκυριό μιας ζωής.
Εμείς που ανυποψίαστοι βρεθήκαμε το Δεκαπενταύγουστο του ‘74 μακριά από το σπίτι μας για πολύ λίγο, ίσα που να περάσουν 45 χρόνια!
Εμείς που κρατιόμασταν φοβισμένοι από τη φούστα της μάνας σε ένα ξένο μέρος, που βλέπαμε τον πατέρα να κρύβει το δάκρυ, εμείς που ακούγαμε τα βράδια τη γιαγιά ασταμάτητα να μουρμουρίζει προσευχές και χάναμε το μέτρημα πόσες φορές έβαζε το σταυρό της. Βλέπαμε και τον παππού να αδειάζει το βλέμμα του κάθε μέρα που περνούσε όλο και περισσότερο, να καπνίζει απανωτά και να μονολογεί «ίντα χαττάν επάθαμεν».
Εμείς που φτιάχναμε την βαλίτσα της επιστροφής, που όλο πιστεύαμε πως θα βρεθεί η λύση, εμείς οι μακριά νυχτωμένοι από την πραγματικότητα, οι αθώοι – ένοχοι ενός συνεχόμενου εγκλήματος που ακολούθησε την δεύτερη εισβολή του Αττίλα.
Έκλεισαν την πόλη μας μέσα στα συρματοπλέγματα και εμείς κλείναμε τα μάτια.
Κάθε μέρα προδίδεται το όνειρο της επιστροφής, 45 ολόκληρα χρόνια ανέξοδες κορώνες από τους επιτήδειους που καλλιεργούν φρούδες ελπίδες, ενώ ταυτόχρονα όλο και λιγοστεύουν τα άτομα που έχουμε βιωματική σχέση με τον τόπο μας, με το Βαρώσι.
Επιτέλους, μετά από τόσα χρόνια παίρνουμε την απόφαση να αφήσουμε την άνεσή μας και να σηκωθούμε από τον καναπέ, να εγκαταλείψουμε την μεμψιμοιρία ότι μας επιβουλεύονται οι ξένες δυνάμεις και μας ζηλεύουν γιατί είμαστε ο ομφαλός της γης.
Αφήνουμε τα προσχήματα για την παθητικότητα και την ευθύνη που μας βαραίνει και κάνουμε το αυτονόητο.
Διαμαρτυρόμαστε όλοι για την πόλη μας.
Διατρανώνουμε τη θέληση μας να αποτρέψουμε το δυνητικό εποικισμό της περίκλειστης πόλης της Αμμόχωστου.
Διεκδικούμε από την Πολιτεία το δικαίωμα μας για επιστροφή.
Αύριο, 28 Ιουνίου 2019, στις 18:00, η Κοινωνία των Πολιτών της Αμμοχώστου κάνει αυτό που δεν έκανε μέχρι σήμερα.
Βγαίνει στο δρόμο, συγκεντρώνεται στο Προεδρικό και διεκδικεί το δίκιο της.
Μακάρι να είναι η αρχή για να αποκτήσουν οι κρατούντες το απαραίτητο πολιτικό κουράγιο να διαπραγματευτούν επί της ουσίας και όχι για το θεαθήναι.
Μακάρι να είναι το τέλος για τη δική μας αμαρτωλή ανοχή.
Ας ευχηθούμε ότι η προσπάθεια θα καρπίσει παρόλα τα χρόνια που αφήσαμε να περάσουν.
Ταυτόχρονα πρέπει να είμαστε αποφασισμένοι ότι για να πετύχουμε δεν αρκεί μια διαμαρτυρία, χρειάζεται αγώνα και αγώνας και αγώνας.

Μια κατάρα είναι η προσφυγιά

Παγκόσμια μέρα προσφύγων η σημερινή. Όσοι βιώσαμε την προσφυγιά δεν ξεφεύγουμε ποτέ από τον πόνο του νόστου, πάντα αναζητούμε τις μυρωδιές που είχε η πατρίδα, πάντα γυρνούμε το κεφάλι κατά πίσω και ψάχνουμε να διακρίνουμε το κυπαρίσσι στην αυλή και την καμινάδα του πατρικού που την αφήσαμε να καπνίζει.
Ξέρουμε ότι δεν υπάρχει λύτρωση και χανόμαστε στην ψευδαίσθηση που χαρίζουν οι αναμνήσεις.
Θύματα επεκτατικών, οικονομικών και θρησκευτικών πολέμων, θύματα εμφυλίων και φυσικών καταστροφών.
Η υπόσταση μας αμφισβητούμενη.
Τι πάει να πει πρόσφυγας. Μικρή νόμιζα πως είναι ο ανεπιθύμητος. Αυτός που προκαλεί τον οίκτο και τον θυμό, τον φόβο και την ανασφάλεια.
Και τώρα, 44 χρόνια μετά, αυτό νομίζω. Ίσως, επειδή η λαλιά μας είναι διαφορετική, οι συνήθειες μας ξένες, ο Θεός μας άγνωστος στη νέα γη που περπατούμε.
Σφιγγόμαστε ο ένας πλάι στον άλλο να αντλήσουμε κουράγιο.
Όλα τα αντέχουμε γιατί θέλουμε να γυρίσουμε κάποτε πίσω στη γη που μας γέννησε.
Να αναβαπτιστούμε στη αρχαία γούρνα, να κλάψουμε με αναφιλητά και τα δάκρυα μας να ποτίσουν την διψασμένη γη, να πάρουμε χώμα δικό μας να πασαλείψουμε το σώμα μας, να μπολιαστούμε ξανά με τον αέρα που μας πρωτοανάστησε.
Μακάρι να υπάρχει επιστροφή για τον καθένα πρόσφυγα.
Μακάρι να καταφέρει ο καθένας μας να ανταμώσουμε ξανά με το φεγγάρι που μας νανούριζε μωρά.

Σταθερά απέναντι στη κανονικοποίηση της βίας

Πριν 9 περίπου χρόνια όταν ξέσπασε η οικονομική κρίση βρεθήκαμε ως λαός εντελώς ανοχύρωτος απέναντι στα φαινόμενα που τη συνόδευσαν.
Ήταν τόσο μεγάλο το σοκ όταν διαπιστώσαμε ότι θα έπρεπε τουλάχιστον για ένα διάστημα να βγούμε από τη βολή μας και να αναμετρηθούμε με τις απώλειες μας ώστε πολλοί πολίτες αυτής της χώρας δεν σταθήκαν λεπτό να σκεφτούν πώς και γιατί, τι και ποιος φταίει, για πόσο διάστημα πρέπει να κάνουμε θυσίες.
Γι’ αυτό και με ευκολία επέτρεψαν να γιγαντωθεί ένα λαϊκίστικο κύμα ή μάλλον συνονθύλευμα από ακραίες φωνές Συριζαίων, Χρυσαυγιτών - μέχρι το ’11 και Νεοδημοκρατών-, περιθωριακών και μπαχαλάκηδων να μας παρασύρει, να μας διχάσει σε μνημονιακούς κα αντιμνημονιακούς και το χειρότερο από όλα να κανονικοποιήσει τη βία και ανομία.
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να βλέπουμε κρεμάλες στο Σύνταγμα και αλαλάζοντες ανθρώπους να στρέφονται εναντίον της Βουλής και του Πολιτεύματος, να αδιαφορούν για τη δολοφονία 3 πολιτών και ενός αγέννητου μωρού στην Marfin, να εκφράζονται με πρωτόγονα αισθήματα ικανοποίησης όταν μάθαιναν για προπηλακισμούς και ξυλοδαρμούς πολιτικών, ιδίως από το χώρο του ΠΑΣΟΚ.
Όλο αυτό το διάστημα η τότε αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ και σημερινή κυβέρνηση χασκογελούσε, μέτραγες αυτοκτονίες, έβγαζε δεκάρικους στις πλατείες, έριχνε νερό στο μύλο των φασιστών και πάλι χασκογελούσε και μέτραγε ψηφαλάκια.
Πεταλωτής, Ευθυμίου, Παπανδρέου, Λοβέρδος, Κωνσταντόπουλος, Πάγκαλος, Χατζηδάκης, Παπούλιας είναι μόνο λίγοι πολιτικοί-θύματα ενός εσμού που στερείτο ενσυναίσθησης και πολιτικού κριτηρίου.
Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ τότε, και νυν στελέχη της κυβέρνησης του σήμερα, πάλι χασκογελούσαν και πάλι μέτραγαν ψηφαλάκια.
Δυστυχώς η κρίση δεν έληξε γιατί ήθελαν όλοι τους,ειδικά αυτά τα μαύρα χρόνια,να κυβερνήσουν.
Ο λαός μας φτωχοποιήθηκε, η ισχυρή Ελλάδα έμεινε πίσω στο παρελθόν και οι της κυβέρνησης πουλούν τα παραμύθι της ανάπτυξης.
Όλα καλά μέχρι τη φετεινή χρονιά που η τότε εξ «αριστερών» αντιπολίτευση και τα μέλη της σημερινής κυβέρνησης έπαψαν να χασκογελούν.
Πάγωσε το χαμόγελο στα χείλη του κ. Τσίπρα, του κ. Παππά, του κ. Βαρεμένου και τόσων άλλων που ξέρουν τι τους περιμένει πλέον στις δημόσιες εμφανίσεις του.
Ξέρουν γιατί υπήρξαν ενορχηστρωτές της βίας τα δύσκολα χρόνια της κρίσης.
Ήρθε δυστυχώς το πλήρωμα του χρόνου και γι’ αυτούς.
Επιμένω στο δυστυχώς γιατί όσοι σταθήκαμε κριτικά και απέναντι στο φασιστικό φαινόμενο των πλατειών και των απόνερών της συνεχίζουμε και σήμερα να είμαστε απέναντι και να μην αφήνουμε για κανένα λόγο περιθώριο στην βία από όποιον και να προέρχεται και σε όποιον και αν απευθύνεται.
Τους πολιτικούς μας αντίπαλους τους αντιμετωπίζουμε με πολιτικό διάλογο και πολιτικά επιχειρήματα.
Εμείς θα συνεχίσουμε να καταγγέλλουμε τις παρακρατικές πρακτικές και τις φασιστικές ενέργειες γιατί σταθερά υποστηρίζουμε τον ελεύθερο δημόσιο διάλογο, την ελευθερία της άποψης και της πολιτικής τοποθέτησης.
Δεν χασκογελούμε όταν βλέπουμε νέους ανθρώπους να μουτζώνουν τους θεσμούς.
Δεν χασκογελούμε όταν βλέπουμε προπηλακισμούς και διαπιστώνουμε αποκλεισμούς.
Απλά θλιβόμαστε.

Κινδυνεύουμε και από τους "γραφικούς" φασίστες

Εχτές σε δύο τεμένη της πόλης Κράισττσερτ δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ 41 μουσουλμάνοι και τραυματίστηκαν άλλοι τόσοι από ένα ρεμάλι που δηλώνει Χριστιανός και ορκισμένος εχθρός των Τούρκων.

Πρόκειται, δηλαδή, για τον αντίστοιχο ισλαμιστή δολοφόνο και ορκισμένο εχθρό της Δύσης.

Ανάμεσα μας κυκλοφορούν διάφοροι -αρκεί να θυμηθούμε τους αγανακτισμένους του '11- που σκεπάζονται με την ελληνική σημαία ενώ ταυτόχρονα καίνε τις σημαίες άλλων κρατών, που διαβάζουν βιβλία που προάγουν την εθνικιστική και θρησκευτική μισαλλοδοξία και ενίοτε αγοράζουν και "επιστολές του Χριστού" από τηλεοπτικό κανάλι.

Να πάψουμε να τους θεωρούμε γραφικούς.
Δεν ξέρουμε ποτέ πότε θα ξεφύγουν.

Να γίνουμε αυστηροί και να δούμε κατάματα την ζοφερή πραγματικότητα, η οποία ευνοείται και από την πολυεπίπεδη κρίση που βιώνουμε.

Υπάρχει έξαρση του φανατισμού και της βλακείας.

Αντιλαμβανόμαστε πως πρόκειται για θανατηφόρο κοκτέιλ αν κρίνουμε και από το χτεσινό μακελειό στη Ν. Ζηλανδία.

Μια εικόνα χίλιες λέξεις λένε οι Κινέζοι.

Εμείς οι Έλληνες αρκούμαστε στο μια εικόνα μια λέξη: Κατάντια ή ξεφτίλα ή αίσχος ή ντροπή.
Διαλέγετε και παίρνετε.
Από χτες που είδα την φωτογραφία να κυκλοφορεί και να αναπαράγεται στα social media ήλπιζα να είναι φωτομοντάζ.
Να είναι μια άλλη fake είδηση.
Από αυτές που γεννούν πειραγμένα μυαλά που επιθυμούν να μας χειραγωγήσουν και να μας μπερδέψουν τόσο που πια να μην είμαστε σε θέση να αναγνωρίζουμε το αληθινό από το ψεύτικο, ή να συνηθίσουμε να καταπίνουμε αμάσητο ότι μας σερβίρεται χωρίς να αναζητούμε την πηγή και μια στοιχειώδη επαλήθευση.
Τίποτα όπως δεν συνέβηκε. Η φωτογραφία είναι του ΑΠΕ/ΜΠΕ και ακόμα κανένας δεν αμφισβήτησε τη γνησιότητά της.
Η κυρία βουλευτής και μέλος της "επαναστατικής" κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ περπατά καμαρωτή ενώ τα σώματα ασφαλείας σε ρόλο ορντινάντσας την ακολουθούν κατά πόδας.
Είναι προφανές πως οι μόνοι που πήραν στα σοβαρά τον Πρωθυπουργό όταν ανακοίνωνε την έξοδό μας στις αγορές είναι οι βουλευτές του, οι υπουργοί του και οι λοιποί κολλητοί.
Το θλιβερό όμως δεν είναι ότι η κυρία Παπακώστα επιδεικνύει ανερυθρίαστα το ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς αλλά ότι οι άλλοι, οι πολλοί, κάνουν ακριβώς το ίδιο. Μόνο που αυτοί ξέρουν να κρύβονται από τις κάμερες.
Φυσικά αυτές οι συμπεριφορές δεν είναι νέες ούτε εμφανίστηκαν από το 2015 και μετά.
Δυστυχώς είδαν πολλά τα μάτια μας και τις προηγούμενες δεκαετίες.
Όμως μετά από 10 χρόνια κρίση, με τα παιδιά μας μετανάστες στο εξωτερικό, την τσέπη μας άδεια, απλήρωτοι και άνεργοι, με τα όνειρά μας πυροβολημένα δεν γίνεται να ανεχόμαστε αυτές τις συμπεριφορές, κρυφές και φανερές.
Είναι στο χέρι μας να απαλλαγούμε από όλους αυτούς που στο όνομα του λαού ασκούν εξουσία για αλλότριους σκοπούς. Σε όποιο κόμμα και να βρίσκονται.
Όσο για τα περί αντισυστημικών συμπεριφορών, τύπου δεν φορώ γραβάτα, τα ακούμε βερεσέ.