Παγκόσμια μέρα προσφύγων η σημερινή. Και μετά τι; Τι σημαίνει αυτό για τους ίδιους τους πρόσφυγες;
Τι σημαίνει στην πράξη να αφιερώνουμε μια μέρα στους απόκληρους της γης;
Καθημερινά άνθρωποι υποχρεώνονται να εγκαταλείψουν τον τόπο τους, να αφήσουν το σπίτι τους και να περπατήσουν τον κολασμένο δρόμο της προσφυγιάς.
Τι μπορώ να κάνω γι΄ αυτούς τους ανθρώπους αφού δεν βρίσκω λόγια παρηγοριάς;
Τι μπορεί να πει κάποιους σε αυτούς που η ελπίδα τους πνίγηκε σε ένα ναυάγιο κάπου στη Μεσόγειο, που το δάκρυ τους στέγνωσε αναζητώντας ένα μέρος με νερό και σκιά και που η χαρά τους σκοτώθηκε στα επικίνδυνα περάσματα των βουνών;
Μπορώ να υποκλιθώ μπροστά τους. Επειδή χρησιμοποιούν όλα τα μέσα να σώσουν τα παιδιά τους και τη δική τους ζωή από φυσικές καταστροφές, λιμούς και κυρίως πολέμους. Γιατί κουβαλούν στην πλάτη τους τους γονείς τους και ας πρέπει να διανύσουν χιλιάδες χιλιόμετρα ξυπόλητοι.
Μπορώ να μιλήσω όταν τους βρίζουν και τους διώχνουν οι τυχεροί του πλανήτη.
Μπορώ να φωνάξω ότι είναι άνθρωποι και πως αυτή η γη είναι πολύ μεγάλη και μπορεί να μας χωρέσει όλους.
Μπορώ να φιλήσω τα χέρια των γονιών που έσκαψαν σε ξένο χώμα να θάψουν τα παιδιά τους.
Μπορώ να πάρω αγκαλιά τα παιδάκια που ξέφυγαν από τον πόλεμο και που έχασαν στον δρόμο την μαμά και τον μπαμπά τους. Να τα λούσω με δάκρυα και αγάπη γιατί είναι και δικά μου παιδιά.
Μπορώ να μιλήσω, μπορώ να φωνάξω και να διεκδικήσω εγώ γι' αυτούς τους ανθρώπους που τόσο πολύ μας τρομάζουν και ταυτόχρονα είναι αόρατοι.
Μπορώ να διαμαρτυρηθώ γιατί όλο και λιγότερο πια ακούμε στις ειδήσεις τι γίνεται με τους πρόσφυγες που φτάνουν στα νησιά μας, γιατί δεν βλέπουμε πια εικόνες;
Μπορώ να υπερασπιστώ την άποψη ότι το προσφυγικό ζήτημα είναι ανθρωπιστικό και όχι διαχειριστικό.
Μπορώ να ενώσω την φωνή μου με την δική τους, αυτήν των άλλων προσφύγων, για να μας ακούσουν όλοι ότι δεν θέλουμε τον δικό τους τόπο, θέλουμε τον δικό μας.
Δεν ξυπνήσαμε ένα πρωί και αποφασίσαμε να γίνουμε πρόσφυγες.
Μας ανάγκασαν.
Μας βίασαν.
Μας έδιωξαν.
Μας πήραν τα πράγματα μας αλλά δεν θα μπορέσουν να πάρουν τη ψυχή μας.
Σφίγγουμε την πέτρα και την κάνουμε ψωμί να ταΐσουμε τα παιδιά μας.
Μαζεύουμε την βροχή στη χούφτα μας για να τα ποτίσουμε.
Βάζουμε το σώμα μας μπροστά για να τα σώσουμε από ανθρώπους και θηρία.
Ορκιζόμαστε ότι θα αντέξουμε.
Θα αντέξουμε το βουβό και ατελείωτο δράμα της προσφυγιάς.
Η φωτογραφία είναι από προσφυγικό καταυλισμό της Κύπρου, 1974.
