Εκτός και αν είμαστε λωτοφάγοι…

Διαβάζοντας κάποιος από την Δημοκρατική Παράταξη την χτεσινή τοποθέτηση της κυρίας Γιαννακά στην iefimerifa.gr –αν και εφόσον αντέξει να φτάσει μέχρι το τέλος- αν μη τι άλλο θα ξαφνιαστεί δυσάρεστα από το ύφος, το περιεχόμενο και κυρίως τη διαπίστωση - καταγγελία της πως το ΠΑΣΟΚ δεν προχώρησε σε καμία μεταρρύθμιση μεταξύ 2009-2011.
Ωστόσο η ίδια παρέμενε εκείνη την περίοδο βουλευτής στο κόμμα που εγκαλεί ως υπεύθυνο για την «μνημονιακή» Ελλάδα.
Κάποιες παρατηρήσεις ακόμα στο κείμενο της κυρίας Γιαννακά και μια απορία:

1. Η αναφορά σε δυο επικεφαλής κομμάτων χωρίς επίθετα και ιδιότητα, παρά μόνο ως η Φώφη και ο Σταύρος, μόνο ως απρέπεια μπορεί να χαρακτηριστεί. Βέβαια είναι προφανής η πρόθεσή της να υπαινιχθεί οικειότητα πλην όμως ατυχής.
2. Το γεγονός ότι σέρνει τα εξ αμάξης στον Παπανδρέου για την κυβερνητική του διετία δεν ξαφνιάζει κανένα. Παλιά της τέχνη κόσκινο.
3. Τι υπαινίσσεται με την Κεντροαριστερά; Μήπως 5 χρόνια μετά υπάρχει εκ νέου κάποιο "συντεταγμένο" σχέδιο στο οποίο θέλει να δώσει το παρών;
4. Πράγματι πολύ πικρές οι αναμνήσεις εκείνης της εποχής. Ειδικά, ότι ακολούθησε μετά από το καθοριστικό βράδυ στη Βουλή, τον Νοέμβριο του 2011. Τότε που χάριν προσωπικών επιδιώξεων δόθηκε παράταση στην οικονομική ομηρία της χώρας αφού κάποιοι θεώρησαν πολιτικά σωστό ότι έπρεπε να μεσολαβήσει η κυβέρνηση Παπαδήμα και δυο διαδοχικές εκλογές ώστε να το ΠΑΣΟΚ να ξαναυπάρξει στην κυβέρνηση πλην όμως συνεταιριστικά με τη ΝΔ.
5. Ανάμεσα σ’ αυτούς που οραματίζονται ξανά την μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη, που κάνουν υπερβάσεις και προσπαθούν να βρουν κοινό τόπο συνεννόησης με δημοκράτες από άλλα κόμματα και κινήσεις, ακριβώς, επειδή πιστεύουν στην αναγκαιότητα ύπαρξης μιας σοσιαλδημοκρατικής και σοσιαλιστικής παράταξης για τον τόπο, δεν υπάρχει κανένας που υπήρξε δυο φορές βουλευτής του ΠΑΣΟΚ και υποψήφιος στις διαδοχικές εκλογές του ’12 και που έκρινε πρέπον, ειδικά στις 3 Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους, να πάει "παράκλητος" στο ΣΥΡΙΖΑ!

Επιπλέον, υπάρχει κόμμα και πολιτευτής εκτός ΠΑΣΟΚ που ακύρωσαν το ΠΑΣΟΚ -έστω μέσω του τότε Προέδρου του- για την διετία 2009-2011 περισσότερο από την κυρία Γιαννακά μέσω του άρθρου της;

Δεύτερος γύρος τουρκικής εισβολής- 14 Αυγούστου 1974

Ένας μικρός προχειροδεμένος μπόγος και μέσα του τσαλακωμένος ο πόνος, η αγωνία για τους δικούς και τους φίλους, οι αναμνήσεις και μια πατρίδα που σε υποχρέωσαν να εγκαταλείψεις. Ένας μπόγος που κουβαλούμε συνέχεια μαζί μας.
Αυτή είναι η προσφυγιά.

Το βλέμμα του Καρπασίτη, του Κερυνειώτη και του Βαρωσιώτη ίδιο μ’ αυτό του Τραπεζούντιου, του Αμάσειου, του Σμυρνιού, του Κωνσταντινοπολίτη.
Πάντα στραμμένο εκεί που είναι η Πατρίδα, όσα χρόνια και να περάσουν.
Αυτή είναι η προσφυγιά.

Πραξικόπημα 15 Ιουλίου, πέντε μέρες μετά η απόβαση των Τούρκων στην Κερύνεια και η πρώτη τουρκική εισβολή.
Δυστυχώς το κακό δε σταματά εδώ.

Ανυποψίαστοι και γελασμένοι χωρίς καν ένα δεύτερο βρακί στη τσάντα, το πρωί της 14ης Αυγούστου φεύγουμε από την Αμμόχωστο, σίγουροι ότι σύντομα θα επιστρέψουμε πίσω.
Στο τραπέζι μισογεμάτο ένα φλιτζάνι με καφέ. Τα ρούχα απλωμένα στα σχοινιά. Στο ψυγείο σύκα και φραγκόσυκα. Αξημέρωτα και ανάψαμε στο κοιμητήριο το καντήλι. Μια δυο μέρες μόνο και θα είμαστε πίσω.
Φεύ, πέρασαν 42 χρόνια και ακόμα ξυπνάμε και κοιμόμαστε με την προσμονή.
Αυτός είναι ο πόλεμος. Φέρνει την προσφυγιά.

Τα χωριά της Καρπασίας και της Μεσαορίας εκκενώνονται.
Ο κόσμος αλαφιασμένος από το κακό λυγίζει μπροστά στις θηριωδίες.
Δολοφονίες αμάχων, βιασμοί, λεηλασίες.
Αυτά έχει ο πόλεμος.

Ο τόπος μας ρημάζεται. Άντρες και γυναίκες μαυροφορεμένοι στους καταυλισμούς.
Αθώα μωρά γίνονται μάρτυρες ανείπωτων εγκλημάτων.

Πεσόντες Κύπριοι και Ελλαδίτες στα πεδία των μαχών.
Αιχμάλωτοι στη Λευκωσία και άλλοι πολλοί σταλμένοι στην Τουρκιά.
Το σκοτεινό κεφάλαιο των αγνοουμένων ακόμα να ανοίξει.
Εγκλωβισμένοι που είτε δεν πρόλαβαν να φύγουν είτε αποφάσισαν να μην εγκαταλείψουν το σπίτι τους με όποιο κόστος συνεπαγόταν αυτή η ηρωική απόφαση.
Αυτός είναι ο πόλεμος.

Εκείνο το Καλοκαίρι μεγαλώσαμε απότομα.
Είδαμε τα μαλλιά των μανάδων να ασπρίζουν μέσα σε μια νύχτα.
Είδαμε τον πατέρα να φοβάται και να προσπαθεί να κρύψει το δάκρυ.
Τα βράδια ξαπλωμένοι κάτω από τα δέντρα διαλέγαμε το αστέρι που θα μας πρόσεχε μέχρι να ξημερώσει. Παρακαλούσαμε τους Αγίους, όπως μας ορμήνευε η γιαγιά, να βοηθήσουν ώστε να κοιμηθούμε ξανά και σύντομα στα κρεβατάκια μας.
Αυτά έχει ο πόλεμος, αυτός που έφερε την προσφυγιά.

Οι προσευχές δεν έπιασαν τόπο.
Τα ψηφίσματα του ΟΗΕ ουδόλως συγκίνησαν την Τουρκία.
Οι προσπάθειες της κυπριακής κυβέρνησης για λύση του Κυπριακού δεν καρποφόρησαν.
Μέχρι σήμερα, 42 ολόκληρα χρόνια, μακριά από τον τόπο μας, μακριά από το αγαπημένο Βαρώσι.
Πρόσφυγες. Εκδιωγμένοι από τον τουρκικό στρατό σε μια μοιρασμένη Πατρίδα.

Αύγουστος ξανά και τα τζιτζίκια θυμούνται και σωπαίνουν.
Το γιασεμί μαδά τα άνθη του γιατί θυμάται και πονά.
Ο ήλιος μελαγχολικός κρύβεται πίσω από τον Πενταδάκτυλο.
Οι κάτοικοι του Σταυρού, της Αγίας Ζώνης και του Αγίου Μέμνωνα, της Χρυσής Ακτής και της Αγίας Αικατερίνης, της Χρυσοσπηλιώτισσας και της Αγίας Τριάδος, ακόμα να γυρίσουν στα σπίτια τους.
Το Βαρώσι συνεχίζει να είναι ορφανεμένο απ’ τα παιδιά του.

Ο πόλεμος κάποτε τελειώνει.
Η προσφυγιά όμως δεν υποφέρεται.