Δευτέρα 29 Ιουνίου 2015

Για την Ευρώπη που οραματιζόμαστε…

Είναι πολικά λάθος να τάσσεται κάποιος υπέρ των δημοψηφισμάτων ανάλογα με το ποια κυβέρνηση τα προτείνει και αν τον συμφέρει μικροπολιτικά/
κομματικά ή προσωπικά.

Γι' αυτό και όσοι ήμασταν υπέρ του δημοψηφίσματος το 2011 -έχοντας όλους τους άλλους ντόπιους και ξένους απέναντί μας, δεν γίνεται και δεν μας ταιριάζει να διαφοροποιούμαστε σήμερα ως προς την αξία ενός κατεξοχήν δημοκρατικού εργαλείου.

 Αυτό, βέβαια, δεν αναιρεί το γεγονός ότι στην προκειμένη φάση ένα δημοψήφισμα είναι εκ του περισσού αν όχι εκ του πονηρού, για τον απλό λόγο ότι η κυβέρνηση έχει νωπή τη λαϊκή εντολή και δεν συντρέχει λόγος διεξαγωγής του.

 Ωστόσο, η κυβέρνηση το δρομολογεί και δη με ένα αμφίσημο ερώτημα διχαστικού περιεχομένου που στόχο έχει να υποκλέψει τη ψήφο των χειμαζόμενων πολιτών.

Ας προσπεράσουμε τη θυμηδία που προκαλεί το γεγονός να εμπεριέχονται στο κείμενο(;) του ψηφοδελτίου ξένες λέξεις και ας εστιάσουμε στο αυτονόητο, στην αναγκαιότητα, δηλαδή, να υπάρχουν τρία ψηφοδέλτια: ΝΑΙ, ΟΧΙ και λευκό.

Επιπλέον υποχρέωση μας είναι  να μπούμε στον διάλογο με νηφαλιότητα και να πείσουμε με πολιτικό λόγο για τη θέση μας.

Η Ευρώπη δεν είναι μόνο οι αγορές και οι νεοφιλελεύθεροι πολιτικοί της.

Υπάρχει και η δική μας Ευρώπη, των λαών, των εργαζομένων, της αλληλεγγύης και της ισότητας.

Αυτήν την Ευρώπη διεκδικούμε. Της Δημοκρατίας, της συμμετοχής, της ανάπτυξης.

Σαφώς, ζητούμενο είναι το αποτέλεσμα που θα φέρει το δημοψήφισμα γιατί από αυτό θα εξαρτηθεί η παραμονή μας στη Ευρώπη με ότι αυτό σημαίνει, αλλά δεν πρέπει να υποτιμούμε και τον βαθμό ενότητας του λαού την επόμενη μέρα.

Δεν έχουμε την πολυτέλεια να κτίζουμε τείχη ανάμεσά μας. Αντιθέτως έχουμε την υποχρέωση να "πάρουμε" το αποτέλεσμα που θα προκύψει και με σύνεση να το αξιοποιήσουμε για το καλό της Ελλάδας και των πολιτών της.

ΥΓ: για όσους μας προσάπτουν ότι βρισκόμαστε στην ίδια πλευρά με κάποιους «ακατονόμαστους» απαντώ ότι επ’ ουδενί ταυτιζόμαστε μαζί τους. Εκτός και αν οι φίλοι μας και πρώην συντρόφοι μας που επιλέγουν να ψηφίσουν ΟΧΙ ξαφνικά ταυτίζονται με ακροδεξιούς και Χρυσαυγίτες.

Πρώτα ΟΧΙ και μετά ΝΑΙ...

Δεν μπορώ τους προκατειλημμένους!
Άκου να διαμαρτύρονται οι "μνημονιακοί" ότι στο ψηφοδέλτιο για το δημοψήφισμα αναγράφεται πρώτα το ΟΧΙ και μετά το ΝΑΙ.
Κανονικά πρέπει να είναι ευχαριστημένοι που η γραμματοσειρά του ΟΧΙ δεν είναι 20 και αυτή του ΝΑΙ 7άρι.
Αλλά σιγά σιγά θα εμπεδώσουν τι σημαίνει "πρώτη φορά Αριστερά" και να μην την συγχύζουμε με την Αριστερά που σαφώς είναι άλλο πράγμα...
27 Ιουνίου 2015
Μα τι ταπεινωτικό για ένα λαό να τρέχει αξημέρωτα και να κάνει ουρές έξω από τα ΑΤΜ!
Αν σκεφτεί κανείς πως τα μηχανήματα βγάζουν ακόμα Ευρώ, για κάποιους πρέπει να είναι δυο φορές ταπεινωτικό...

Πέμπτη 25 Ιουνίου 2015

Όπως τότε, το 2010, έτσι και σήμερα

Τα χρόνια περνούν αλλά η δική μας ελλαδική πραγματικότητα παραμένει αμετακίνητη.
Η χώρα βρίσκεται ξανά μιαν ανάσα πριν τον γκρεμό. Απέναντι μας άτεγκτοι οι εταίροι ζητούν και άλλες περικοπές, κρίνουν πως πρέπει να βυθιστούμε ακόμα περισσότερο στην ύφεση.
Είναι οι ίδιοι με τους οποίους συνδιαλεχτηκε και η κυβέρνηση το 2010. ...
Η Γερμανία εχτές, όπως και τότε, θεωρεί την παρουσία και παρέμβαση του ΔΝΤ προϋπόθεση εκ των ων ουκ άνευ.
Η κυβέρνηση καλείται, όπως και τότε, να πάρει επώδυνες αποφάσεις, ασύμβατες με τον προγραμματικό της λόγο.
Το ίδιο και ο Αντώνης Σαμαράς, αμετακίνητος στη στάση του όταν η χώρα βουλιάζει!
Όπως και το 2010, έτσι και σήμερα ζητά εκλογές και κτίζει σενάρια για άλλου είδους κυβέρνηση από αυτήν που προσφάτως εξέλεξε ο λαός.
Στην περίπτωση του πρωθυπουργού των Ζαππείων ταιριάζουν δύο λαϊκές ρήσεις:
'ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται' και
' πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι'.

Τετάρτη 24 Ιουνίου 2015

Συζήτηση στη Βουλή για την Ιθαγένεια

Eίμαι πρόσφυγας και σε τρυφερή ηλικία έμαθα τον τοπικιστικό ρατσισμό, ‘εμείς’ οι ντόπιοι και ‘εσείς’ από τα κατεχόμενα.
 Έζησα πάρα πολλά χρόνια στη Διασπορά και όταν το παιδί μου γεννήθηκε εκεί δεν αντιμετωπίστηκε ποτέ με επιφύλαξη από τις διάφορες αρχές και θεσμούς της χώρας. Σαφώς, υπήρχε ρατσισμός και στη Γερμανία, είχα όμως την τύχη και βίωσα την διδακτική εμπειρία να διαδηλώσω εναντίον της ξενοφοβίας κυρίως μαζί με Γερμανούς και όχι μόνο με ξένους.

Ταλαιπωρήθηκα αφάνταστα μέσα από μιαν πολυετή διαδικασία απόκτησης της ελληνικής υπηκοότητας. Δεν τόλμησα όμως να διαμαρτυρηθώ, γιατί είδα με τα μάτια μου πως οι ‘άλλοι’ οι σκουρόχρωμοι, στην πλειοψηφία τους μουσουλμάνοι, κυριολεκτικά ‘φτύνουν αίμα’ και χάνουν απανωτά μεροκάματα στην προσπάθεια τους να πάρουν την ιθαγένεια.

Διεκδικώ το δικαίωμα να είμαι πολίτης του κόσμου, χωρίς διακρίσεις, χωρίς αποκλεισμoύς. Αυτό το δικαίωμα το διεκδικώ και συντάσσομαι με όλους όσους το επιθυμούν.

Σήμερα παρακολουθώ τη συζήτηση στη Βουλή για το υπό ψήφιση νομοσχέδιο απόκτησης της ελληνικής Ιθαγένειας και με πνίγει η θλίψη ανάκατη με αηδία και φόβο.

Ακούγονται ατάκες του τύπου «έλληνας γεννιέσαι δεν γίνεσαι» ή χαμηλής βαθμίδας παιδιά ξένων. Σε επανάληψη οι ‘φωνές’ φοβικού περιεχομένου που εναντιώθηκαν και το 2010 στον αντίστοιχο νόμο Ραγκούση.

Στο κατώφλι της τρίτης χιλιετίας η Ελλάδα είναι περισσότερο εσωστρεφής, φοβική, και αλαζονική από ποτέ άλλοτε.

Η χώρα κυβερνάται από μιαν εξ ορισμού ανώμαλη συνεύρεση αριστερο-ακροδεξιών κομμάτων ενώ στα έδρανα της ελληνικής Βουλής κάθονται και φασίστες, και ρητορεύουν μέχρι και οι υπόδικοι.

Σήμερα, η μισή κυβέρνηση ψηφίζει υπέρ της ιθαγένειας και η άλλη μισή υπέρ των γνήσιων δεσμών μεταξύ αιτούντων της ιθαγένειας και της Πολιτείας, και υπέρ της διαιώνισης της ανισότητας και της διατήρησης της «εθνικής» καθαρότητας.

Ντρέπομαι που η πλειοψηφία της Βουλής βρίσκει προφάσεις για να αρνηθεί το αυτονόητο στα παιδιά που γεννιούνται εδώ∙ μαθαίνουν στο σχολείο τα ίδια πράγματα με τα παιδιά μας∙ ακούνε την ίδια μουσική με τα παιδιά μας, παίζουν, γελούν και ερωτεύονται όπως τα παιδιά μας.

Ας υπενθυμίσει κάποιος σ’ αυτούς τους Ελληναράδες της Βουλής, ότι στις υπόλοιπες χώρες της Δύσης -τουλάχιστον, τα παιδιά των Ελλήνων μεταναστών και αποδήμων παίρνουν την ιθαγένεια τής χώρας υποδοχής και έχουν όλα τα δικαιώματα και υποχρεώσεις που απορρέουν από αυτή την ιδιότητα.

Αυτά όμως είναι ψιλά γράμματα. Ο λαός κουράστηκε και θέλει το …παραμύθι του για να αποκοιμηθεί.

 

 

 

 

Παρασκευή 12 Ιουνίου 2015

Φλέγεσαι Αμμόχωστος και φλέγεται η ψυχή μας…


Εδώ και αρκετή ώρα η περίκλειστη πόλη της Αμμοχώστου, το κατεχόμενο πλην όμως ακατοίκητο μέρος της πόλης, βρίσκεται παραδομένο στις φλόγες.

Καίγεται η πόλη και καίγεται μαζί και η ψυχή μας.  

Καρτερούμε 41 χρόνια, να βρεθεί η λύση που θα μας οδηγήσει πίσω στους τόπους μας. Ποθούμε την ώρα που θα σμίξουμε ξανά με τη γη μας, τον ουρανό μας, τους αγίους μας. Υπομένουμε την προσφυγιά γιατί διατηρούμε άσβεστη την ελπίδα της επιστροφής. Σήμερα όμως η Αμμόχωστος καίγεται και καίγεται μαζί και η ψυχή μας. 

Ο τόπος μας, εξαπατήθηκε, σκλαβώθηκε, λεηλατήθηκε, βιάστηκε, πληγώθηκε και βυθίστηκε στη σιωπή. Αντέχει όμως, αντέχει τόσο που κάθε άνοιξη μας στέλλει μέσα και πάνω από τα συρματοπλέγματα την μυρωδιά του κυκλάμινου, το άκουσμα του φλοίσβου, το θρόισμα των φύλλων της πορτοκαλιάς. Αντέχει για να αντέχουμε εμείς το βάρος της προσφυγιάς. Να μην κιοτέψουμε, να μην λησμονήσουμε. Αντέχει και ας είναι καταδικασμένος στην απομόνωση και στην μοναξιά.

Σήμερα όμως καίγεται και αυτό μας πονάει πολύ.

Η πυρκαγιά έχει πάρει διστάσεις, ξεκίνησε από την περιοχή του Άη Μέμνονα, έφτασε στον δρόμο με τα ξενοδοχεία, πλησιάζει την κάτω Δερύνεια.  

Φλέγεσαι Αμμόχωστος, ήταν και αυτό γραφτό σου. Ας μην μένουν όμως οι «ιθύνοντες» στα «διαδικαστικά» και ας σώσουν ότι σώζεται.

Εμείς, οι κάτοικοί σου αναλαμβάνουμε να διασώσουμε τις μνήμες και τις αναμνήσεις, ένα θησαυρό που καμιά φωτιά δεν δύναται να κάψει.

 


Τετάρτη 10 Ιουνίου 2015

Καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια…


Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ μιλούν για επώδυνη συμφωνία.

Απόλυτα κατανοητή η πολιτική τους αμηχανία. Δεν είναι και λίγο να έρχεσαι στη θέση αυτών που λοιδόρησες, προπηλάκισες, δακτυλοέδειξες και καταδίκασες. Να υποχρεωθείς, δηλαδή, να υπογράψεις συμφωνίες που είναι ασύμβατες με τον προγραμματικό σου λόγο.

Έφτασε λοιπόν η ώρα, πέντε χρόνια μετά, να κατανοήσουν οι «αριστεροί ριζοσπάστες» πως ούτε το ΠΑΣΟΚ ευχαριστιόταν όταν υπέγραφε τα μνημόνια.

Αλλά, όπως λέει και ο θυμόσοφος λαός… καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια!

Μήπως, σιγά – σιγά, να αρχίσει η σημερινή κυβέρνηση να αναλογίζεται και να αναλάβει την ευθύνη για τα έκτροπα στις πλατείες το 2011 και για τις συνεπαγόμενες  πληγές σε βάρος της Δημοκρατίας;

Τρίτη 2 Ιουνίου 2015

Αφιερωμένο σε φίλους που θα μου λείψουν πολύ το τριήμερο 5-7 Ιούνη!

Θα βρεθούμε ξανά όταν όλα θα έχουν αλλάξει. Έτσι λέει το τραγουδάκι και θέλω πολύ να το πιστέψω.
 
Ζωή μου λείπεις πολύ αυτές τις μέρες… 

Υπό κανονικές συνθήκες την Παρασκευή θα βρισκόμασταν στον «Πανελλήνιο» αλλά έπαψαν εδώ και καιρό να είναι οι συνθήκες κανονικές. Παρότι χορτάσαμε να ακούμε για διάφορες «κανονικότητες» κουβέντα δεν γίνηκε για την κανονικότητα στο κόμμα μας και κυρίως στην πολιτική.  

Γιώργο, Πάνο, Κώστα, Πόπη, Ηλία και Νίκο θα μου λείψετε.  

Η πολυσυλλεκτικότητα που σφράγισε το ΠΑΣΟΚ μεταφράζεται πια σε βιλαέτια. Πού χρόνος για να αναπτυχθούν πολιτικές «θέσεις», αντικαταστάθηκαν αποκλειστικά από …στασίδια.  

Σύντροφοι από τη Βάδη, τον Καναδά, την Αστόρια, την Ιταλία η απουσία σας είναι αισθητή.  

Ανέκαθεν παραπονιόμασταν για έλλειψη εσωκομματικής Δημοκρατίας, ωστόσο το καταστατικό έγινε «λάστιχο» τα τελευταία χρόνια. Σύμπτωμα της κρίσης; Ναι, της αξιακής όμως που ρήμαξε τον χώρο μας. Γι’ αυτό και μη ρωτάτε τι απέγινε ο προσυνεδριακός διάλογος, κάντε καλύτερα ησυχία γιατί κάποιοι μετρούν …«κουκιά». 

Θα βρεθούμε ξανά όταν όλα θα έχουν αλλάξει, όταν εμείς τα αλλάξουμε. Πρέπει να βιαστούμε γιατί το παρελθόν στοίχειωσε και εμφανίζονται ξανά φαντάσματα, γεννημένα από την ίδια μήτρα, όχι για να σώσουν την παράταξη αλλά για να την θάψουν στην κυριολεξία! 

Θέλουν την πολύπαθη «βάση» βουβή αλλιώς ποιος ξέρει, ίσως και τους χαλάσει τα σχέδια. Γι’ αυτό εξάλλου και οι επιδιωκόμενες συνοπτικές διαδικασίες εντός ενός έκτακτου Συνεδρίου.   

Ρε Ζωή, να πιούμε τουλάχιστον έναν καφέ! Δεν έρχεται ούτε ο άλλος…Πες και στον Τάκη! 

Θα μου λείψετε φιλαράκια. Θα είμαι με καλούς μας συντρόφους από τον Απόδημο αλλά πώς να το κάνουμε, έμαθα να είμαι μαζί σας τόσα χρόνια.  

Θα περάσει ο καιρός και θα βρεθούμε ξανά,  γιατί πολύ απλά δεν γίνεται διαφορετικά. 

Θα βρεθούμε ξανά γιατί ενώ όλα θα αλλάξουν εμείς σε πείσμα όσων μας πρόδωσαν, μας πλήγωσαν, μας χώρισαν θα μείνουμε οι ίδιοι.

Θα παραμείνουμε αδιόρθωτα ονειροπόλοι και εραστές της ουτοπίας. Τι και αν πήραμε διαφορετικούς δρόμους. Σημασία έχει να μην μας οδηγούν σε αδιέξοδα αλλά σε ανοικτές λεωφόρους.