Aν ξεχάσουμε δικαίως θα μας φτύσει η ιστορία

Όσα λόγια και να ειπωθούν δεν αρκούν για να παρηγορηθεί η μάνα, η σύντροφος, το παιδί.
Όσα δάκρυα και να χυθούν δεν αρκούν να δροσίσουν τα χαροκαμένα χείλη του πατέρα που δεν μπόρεσε ούτε να νεκροφιλήσει το παιδί του.
Ούτε συναίσθημα δυνατότερο υπάρχει απ’ αυτό της απόγνωσης μπροστά στο θάνατο και στην αναζήτηση του δικού σου ανθρώπου μέσα από τις αναλύσεις ενός εργαστηρίου.

Ποτέ δεν θα ξεχάσουμε τις άνισες πλην αντρείες μάχες, τους καταυλισμούς, τους αγνοουμένους, τους εγκλωβισμένους, τον βαθύ ανείπωτο πόνο.
Ποτέ δεν θα ξεχάσουμε το θρήνο του Πενταδακτύλου, το κλάμα της θάλασσας, το παράπονο της Μεσαρκάς.
Πέρασαν 42 χρόνια από τότε που μας βρήκε το κακό, από τότε που βίασαν τις κόρες, μας, βίασαν τα όνειρά μας, σκότωσαν τα παιδιά μας, έκλεψαν τον τόπο μας.

Οι ένοχοι αυτής της τραγωδίας ντρέπονται καθόλου; Μέσα στα 42 χρόνια προσφυγιάς, αναζήτησης αγνοουμένων, ταυτοποίησης πεσόντων βρήκαν χρόνο να ψελλίσουν έστω μια συγνώμη;

Οι αιρετοί και οι αξιωματούχοι του τόπου που επιθυμούν πολιτικές που θα καθιερώσουν τη διχοτόμηση πάσχουν από αμνησία; Προφανώς το ’74 ήταν διακοπές. Και αγέννητοι να ήταν δεν μπορεί να μην συναισθάνονται τι πάει να πει αδιαλλαξία και μισαλλοδοξία.

Γι’ αυτό και δεν ξεχνούμε. Δεν θα ξεχάσουμε μέχρι την μέρα που η διαχωριστική γραμμή της ντροπής θα σβήσει από τα χώματα μας, ο τουρκικός στρατός θα πάει στ’ ανάθεμα και εμείς φροντίζοντας να μην κακοφορμίσουν οι πληγές μας θα αναζητήσουμε ξανά την ελπίδα.

Γιαννή, Κωστή, Πανίκο, Αντρέα και τόσοι άλλοι. Υποκλινόμαστε στη θυσία σας παρόλο που δεν ήταν δική σας επιλογή να γίνετε ήρωες. Εσείς ήσασταν νέοι, θέλατε να ζήσετε.
Αδέλφια Ελλαδίτες που αφήσατε τα κόκαλα στην Κύπρο θα σας τιμούμε και θα σας μνημονεύουμε πάντα, παρόλο που κάποιοι προδότες στρατιωτικοί εν γνώσει τους σας έστειλαν στο στόμα του λύκου.

Δεν ξεχνούμε γιατί απλά δεν μπορούμε. Δεν ξεχνούμε γιατί αν ξεχάσουμε δικαίως θα μας φτύσει η ιστορία.

Δεν επιτρέπεται να ξεχνούμε την 15η Ιουλίου 1974

Κατακαλόκαιρο στην Κύπρο, 42 χρόνια πριν.
15 Ιουλίου, δευτεριάτικο πρωινό και ο χρόνος σταματά αμήχανα μπροστά σε ένα έγκλημα, σχεδιασμένο από τον χουντικό Ιωαννίδη και εκτελεσμένο από Ελλαδίτες στρατιωτικούς στην Κύπρο, συνεπικουρούμενοι από τα μέλη της τρομοκρατικής και εγκληματικής οργάνωσης ΕΟΚΑ Β’.

Φόβος, αγωνία, θλίψη, θυμός. Ανακούφιση στο άκουσμα της φωνής του Μακαρίου από ραδιοσταθμό στην Πάφο. Ανασφάλεια για τη συνέχεια.

Μετά το πρώτο ξάφνιασμα αρχίζει το μέτρημα. Ποιοι είναι με αυτούς και ποιοι με μας. Τους ξέρουμε όλους; Από ποιους να φυλαγόμαστε αφού μέχρι ήταν φίλοι, συμπολίτες και συγγενείς;

Με το αυτί κολλημένο στο ραδιόφωνο προσπαθούμε να μάθουμε νέα από το BBC.
Ο σταθμός του Τελ Αβιβ αναμεταδίδει την αναγγελία του Μακαρίου «…Ελληνικέ Κυπριακέ λαέ! Γνώριμη είναι η φωνή που ακούεις. Γνωρίζεις ποίος σου ομιλεί. Είμαι ο Μακάριος. Είμαι εκείνος τον οποίον συ εξέλεξες διά να είναι ηγέτης σου. Δεν είμαι νεκρός, όπως η χούντα των Αθηνών και οι εδώ εκπρόσωποί της θα ήθελαν…».

Πού θα μας οδηγήσει το κακό;
Προς το παρόν σε κανονιοβολισμούς, πυροβολισμούς, συλλήψεις προοδευτικών και αριστερών πολιτών, επίταξη των κυνηγετικών ντουφεκιών, διακοπή των τηλεφωνικών γραμμών, κέρφιου.
Ακόμα, οδήγησε στην ασύλληπτη από ένα υγιή νουν εικόνα. Aυτήν των πραξικοπηματιών να περιπολούν πάνω σε στρατιωτικά τζιπ στις γειτονιές σκορπώντας τον φόβο.
Υπάνθρωποι, μισαλλόδοξοι, «νούμερα» της κοινωνίας, υβριστές της Πατρίδας και της Γαλανόλευκης που τόσο τάχατες αγαπούσαν.
Για αυτήν την λίγη εξουσία έστρεψαν το όπλο στον αδελφό, στον γείτονα, στον φίλο και στράφηκαν κτηνωδώς εναντίον αθώων Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων.

Πέντε μέρες αργότερα, το πραξικόπημα θα μας οδηγήσει σε μια εθνική καταστροφή, η οποία θα ολοκληρωθεί με τη δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολής.

15 Ιούλη σήμερα. Ημέρα ορόσημο για τη σύγχρονη ιστορία της Κύπρου.
Πολλοί το ξέχασαν και άλλοι προσπαθούν να το ξεχάσουν.
Ωστόσο, είμαστε και εμείς που δεν ξεχνούμε.
Γιατί η μνήμη μας είναι σημαδεμένη από τις μαύρες μέρες του Ιουλίου.
Γιατί ντρεπόμαστε για τα εγκλήματα που έκαναν σε αθώα πλάσματα οι ομοεθνείς μας.
Δεν ξεχνούμε γιατί ξέρουμε πώς γράφτηκε η ιστορία, όχι μόνο από το μετά το ’74 αλλά από την ημέρα ίδρυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Οφείλουμε να θυμόμαστε και να το υπενθυμίζουμε ειδικά σε όλους όσους ελαφριά την καρδία υποστηρίζουν ακροδεξιά κόμματα που υποθάλπουν στο κόλπο τους εγκληματίες του ’74 και φασίστες. Αμετανόητους ψευδοπατριώτες έτοιμους να υποδαυλίσουν εμφυλιακές πρακτικές.
Η δική μας σθεναρή μνήμη αποτελεί ισχυρό όπλο εναντίον όλων αυτών που επιθυμούν τον διχασμό του λαού μας και επιδιώκουν την αναζωπύρωση των κοινοτικών διαμαχών.

Γι’ αυτό και στην προκειμένη περίπτωση το «δεν ξεχνώ» δεν πρέπει να είναι απλά ένα σύνθημα αλλά να γίνει τρόπος ζωής.