15 Ιουλίου, δευτεριάτικο πρωινό και ο χρόνος σταματά αμήχανα μπροστά σε ένα έγκλημα, σχεδιασμένο από τον χουντικό Ιωαννίδη και εκτελεσμένο από Ελλαδίτες στρατιωτικούς στην Κύπρο, συνεπικουρούμενοι από τα μέλη της τρομοκρατικής και εγκληματικής οργάνωσης ΕΟΚΑ Β’.
Φόβος, αγωνία, θλίψη, θυμός. Ανακούφιση στο άκουσμα της φωνής του Μακαρίου από ραδιοσταθμό στην Πάφο. Ανασφάλεια για τη συνέχεια.
Μετά το πρώτο ξάφνιασμα αρχίζει το μέτρημα. Ποιοι είναι με αυτούς και ποιοι με μας. Τους ξέρουμε όλους; Από ποιους να φυλαγόμαστε αφού μέχρι ήταν φίλοι, συμπολίτες και συγγενείς;
Με το αυτί κολλημένο στο ραδιόφωνο προσπαθούμε να μάθουμε νέα από το BBC.
Ο σταθμός του Τελ Αβιβ αναμεταδίδει την αναγγελία του Μακαρίου «…Ελληνικέ Κυπριακέ λαέ! Γνώριμη είναι η φωνή που ακούεις. Γνωρίζεις ποίος σου ομιλεί. Είμαι ο Μακάριος. Είμαι εκείνος τον οποίον συ εξέλεξες διά να είναι ηγέτης σου. Δεν είμαι νεκρός, όπως η χούντα των Αθηνών και οι εδώ εκπρόσωποί της θα ήθελαν…».
Πού θα μας οδηγήσει το κακό;
Προς το παρόν σε κανονιοβολισμούς, πυροβολισμούς, συλλήψεις προοδευτικών και αριστερών πολιτών, επίταξη των κυνηγετικών ντουφεκιών, διακοπή των τηλεφωνικών γραμμών, κέρφιου.
Ακόμα, οδήγησε στην ασύλληπτη από ένα υγιή νουν εικόνα. Aυτήν των πραξικοπηματιών να περιπολούν πάνω σε στρατιωτικά τζιπ στις γειτονιές σκορπώντας τον φόβο.
Υπάνθρωποι, μισαλλόδοξοι, «νούμερα» της κοινωνίας, υβριστές της Πατρίδας και της Γαλανόλευκης που τόσο τάχατες αγαπούσαν.
Για αυτήν την λίγη εξουσία έστρεψαν το όπλο στον αδελφό, στον γείτονα, στον φίλο και στράφηκαν κτηνωδώς εναντίον αθώων Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων.
Πέντε μέρες αργότερα, το πραξικόπημα θα μας οδηγήσει σε μια εθνική καταστροφή, η οποία θα ολοκληρωθεί με τη δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολής.
15 Ιούλη σήμερα. Ημέρα ορόσημο για τη σύγχρονη ιστορία της Κύπρου.
Πολλοί το ξέχασαν και άλλοι προσπαθούν να το ξεχάσουν.
Ωστόσο, είμαστε και εμείς που δεν ξεχνούμε.
Γιατί η μνήμη μας είναι σημαδεμένη από τις μαύρες μέρες του Ιουλίου.
Γιατί ντρεπόμαστε για τα εγκλήματα που έκαναν σε αθώα πλάσματα οι ομοεθνείς μας.
Δεν ξεχνούμε γιατί ξέρουμε πώς γράφτηκε η ιστορία, όχι μόνο από το μετά το ’74 αλλά από την ημέρα ίδρυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Οφείλουμε να θυμόμαστε και να το υπενθυμίζουμε ειδικά σε όλους όσους ελαφριά την καρδία υποστηρίζουν ακροδεξιά κόμματα που υποθάλπουν στο κόλπο τους εγκληματίες του ’74 και φασίστες. Αμετανόητους ψευδοπατριώτες έτοιμους να υποδαυλίσουν εμφυλιακές πρακτικές.
Η δική μας σθεναρή μνήμη αποτελεί ισχυρό όπλο εναντίον όλων αυτών που επιθυμούν τον διχασμό του λαού μας και επιδιώκουν την αναζωπύρωση των κοινοτικών διαμαχών.
Γι’ αυτό και στην προκειμένη περίπτωση το «δεν ξεχνώ» δεν πρέπει να είναι απλά ένα σύνθημα αλλά να γίνει τρόπος ζωής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου