Όσα δάκρυα και να χυθούν δεν αρκούν να δροσίσουν τα χαροκαμένα χείλη του πατέρα που δεν μπόρεσε ούτε να νεκροφιλήσει το παιδί του.
Ούτε συναίσθημα δυνατότερο υπάρχει απ’ αυτό της απόγνωσης μπροστά στο θάνατο και στην αναζήτηση του δικού σου ανθρώπου μέσα από τις αναλύσεις ενός εργαστηρίου.
Ποτέ δεν θα ξεχάσουμε τις άνισες πλην αντρείες μάχες, τους καταυλισμούς, τους αγνοουμένους, τους εγκλωβισμένους, τον βαθύ ανείπωτο πόνο.
Ποτέ δεν θα ξεχάσουμε το θρήνο του Πενταδακτύλου, το κλάμα της θάλασσας, το παράπονο της Μεσαρκάς.
Πέρασαν 42 χρόνια από τότε που μας βρήκε το κακό, από τότε που βίασαν τις κόρες, μας, βίασαν τα όνειρά μας, σκότωσαν τα παιδιά μας, έκλεψαν τον τόπο μας.
Οι ένοχοι αυτής της τραγωδίας ντρέπονται καθόλου; Μέσα στα 42 χρόνια προσφυγιάς, αναζήτησης αγνοουμένων, ταυτοποίησης πεσόντων βρήκαν χρόνο να ψελλίσουν έστω μια συγνώμη;
Οι αιρετοί και οι αξιωματούχοι του τόπου που επιθυμούν πολιτικές που θα καθιερώσουν τη διχοτόμηση πάσχουν από αμνησία; Προφανώς το ’74 ήταν διακοπές. Και αγέννητοι να ήταν δεν μπορεί να μην συναισθάνονται τι πάει να πει αδιαλλαξία και μισαλλοδοξία.
Γι’ αυτό και δεν ξεχνούμε. Δεν θα ξεχάσουμε μέχρι την μέρα που η διαχωριστική γραμμή της ντροπής θα σβήσει από τα χώματα μας, ο τουρκικός στρατός θα πάει στ’ ανάθεμα και εμείς φροντίζοντας να μην κακοφορμίσουν οι πληγές μας θα αναζητήσουμε ξανά την ελπίδα.
Γιαννή, Κωστή, Πανίκο, Αντρέα και τόσοι άλλοι. Υποκλινόμαστε στη θυσία σας παρόλο που δεν ήταν δική σας επιλογή να γίνετε ήρωες. Εσείς ήσασταν νέοι, θέλατε να ζήσετε.
Αδέλφια Ελλαδίτες που αφήσατε τα κόκαλα στην Κύπρο θα σας τιμούμε και θα σας μνημονεύουμε πάντα, παρόλο που κάποιοι προδότες στρατιωτικοί εν γνώσει τους σας έστειλαν στο στόμα του λύκου.
Δεν ξεχνούμε γιατί απλά δεν μπορούμε. Δεν ξεχνούμε γιατί αν ξεχάσουμε δικαίως θα μας φτύσει η ιστορία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου