Ένα βήμα μπρος και 67 χρόνια πίσω

Στην Κύπρο την θαλασσοφίλητη. Στην Κύπρο την κατεχόμενη.
Στην Κύπρο με την πράσινη γραμμή να χωρίζει βίαια τον Βορρά από τον Νότο.
Στην Κύπρο που υποτίθεται θέλουμε να επουλωθούν τα τραύματα από τις δικοινοτικές διαμάχες 2 τουλάχιστον δεκαετιών.
Στην Κύπρο που αγωνιούν οι ηλικιωμένοι πρόσφυγες κατά πόσο θα προλάβουν να ταφούν στο χώμα που τους γέννησε.
Στην Κύπρο που κάθε λίγες μέρες κηδεύει τα οστά των αγνοούμενων παιδιών της, τουρκοκύπριων και ελληνοκύπριων.
Σ’ αυτήν ακριβώς την Κύπρο, σήμερα, ψηφίστηκε στη Βουλή μετά από πρόταση του ΕΛΑΜ -αδελφό κόμμα της Χρυσής Αυγής- τροπολογία για να εορτάζεται στα σχολεία το ενωτικό δημοψήφισμα του ’50.
Ποιους και τι ακριβώς εξυπηρετεί ο εορτασμός ενός δημοψηφίσματος που διενεργήθηκε μέσα σε ένα εντελώς διαφορετικό πολιτικοκοινωνικό πλαίσιο, μεσούντος του 20ου αιώνα, όταν η Κύπρος, ακόμα, ήταν αποικία της Βρετανικής Αυτοκρατορίας;
Τι επιχειρείται ακριβώς; Να ανοίξει ξανά το ανύπαρκτο θέμα της Ένωσης για να επαναφέρουν και οι Τουρκοκύπριοι εθνικιστές το ταξίμ;
Κάνουμε εξυπηρέτηση της Τουρκίας;
Εν μέσω συνομιλιών, ακόμα και αν αχνοφαίνεται μια έστω σχετική πρόοδος, εμείς ψηφίζουμε να εορτάζεται ένα ζήτημα το οποίο έχει λήξει προ πολλού ενώ, εν τω μεταξύ, μεσολάβησαν ο αγώνας της ΕΟΚΑ, η ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, οι δικοινοτικές ταραχές του ’63 και ’67 το πραξικόπημα και η τουρκική εισβολή.
Έλεος πια.
Μπορεί η χώρα μας να είναι η γη της ελιάς και της λεμονιάς αλλά κάποιοι επιχειρούν να την καταντήσουν και γη της φαιδράς πορτοκαλέας!
Οι άνθρωποι όταν οραματίζονται το μέλλον κοιτούν μπροστά.
Ειδικά, όταν αυτοί οι άνθρωποι είναι παιδιά ενός τόπου που έχει κατοχικό στρατό και συρματοπλέγματα, έχουν υποχρέωση και καθήκον να κοιτούν μπροστά.