Στάθηκαν δίπλα στον ελληνικό λαό τα δύσκολα πέτρινα χρόνια. Σήκωσαν το ανάστημα στους χουντικούς.
Δεν κάρφωσαν συντρόφους και συναγωνιστές και απαντούσαν στους χλευασμούς των δεσμωτών με στίχους του Κάλβου και του Σολωμού. Παιδιά ακόμα, μα δεν κιότεψαν μπροστά στις ερπύστριες.
Έμειναν εκεί πάνω και πίσω από την πύλη του Πανεπιστημίου γιατί ήταν γέννα περήφανη.
Γιατί δεν άντεχαν τον φασισμό.
Γιατί ήθελαν να ερωτεύονται ξανά ελεύθεροι, να εργάζονται ελεύθεροι, να μορφώνονται ελεύθεροι και να πολιτεύονται ελεύθερα.
Και ζήσαμε ελεύθερα, και ερωτευτήκαμε ξανά μακρυά από το έκφυλο βλέμμα του χαφιέ.
Και μαζευτήκαμε στις πλατείες και τραγουδήσαμε ότι ήθελε η ψυχή μας χωρίς να φοβόμαστε τον ταγματασφαλίτη.
Και μπορέσαμε να πει ο καθένας ελεύθερα που και τι πιστεύει γιατί οι αγώνες έπιασαν τόπο.
Γιατί τίποτα δεν είναι αυτονόητο. Γιατί όλα κερδίζονται μέσα από αγώνες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου