Μια κατάρα είναι η προσφυγιά

Παγκόσμια μέρα προσφύγων η σημερινή. Όσοι βιώσαμε την προσφυγιά δεν ξεφεύγουμε ποτέ από τον πόνο του νόστου, πάντα αναζητούμε τις μυρωδιές που είχε η πατρίδα, πάντα γυρνούμε το κεφάλι κατά πίσω και ψάχνουμε να διακρίνουμε το κυπαρίσσι στην αυλή και την καμινάδα του πατρικού που την αφήσαμε να καπνίζει.
Ξέρουμε ότι δεν υπάρχει λύτρωση και χανόμαστε στην ψευδαίσθηση που χαρίζουν οι αναμνήσεις.
Θύματα επεκτατικών, οικονομικών και θρησκευτικών πολέμων, θύματα εμφυλίων και φυσικών καταστροφών.
Η υπόσταση μας αμφισβητούμενη.
Τι πάει να πει πρόσφυγας. Μικρή νόμιζα πως είναι ο ανεπιθύμητος. Αυτός που προκαλεί τον οίκτο και τον θυμό, τον φόβο και την ανασφάλεια.
Και τώρα, 44 χρόνια μετά, αυτό νομίζω. Ίσως, επειδή η λαλιά μας είναι διαφορετική, οι συνήθειες μας ξένες, ο Θεός μας άγνωστος στη νέα γη που περπατούμε.
Σφιγγόμαστε ο ένας πλάι στον άλλο να αντλήσουμε κουράγιο.
Όλα τα αντέχουμε γιατί θέλουμε να γυρίσουμε κάποτε πίσω στη γη που μας γέννησε.
Να αναβαπτιστούμε στη αρχαία γούρνα, να κλάψουμε με αναφιλητά και τα δάκρυα μας να ποτίσουν την διψασμένη γη, να πάρουμε χώμα δικό μας να πασαλείψουμε το σώμα μας, να μπολιαστούμε ξανά με τον αέρα που μας πρωτοανάστησε.
Μακάρι να υπάρχει επιστροφή για τον καθένα πρόσφυγα.
Μακάρι να καταφέρει ο καθένας μας να ανταμώσουμε ξανά με το φεγγάρι που μας νανούριζε μωρά.