Γι' αυτό δραπετεύει ο σοσιαλισμός

Αν αληθεύουν τα δημοσιεύματα και τοποθετηθεί ο Νίκος Χριστοδουλάκης ως επικεφαλής της διαπραγμάτευσης για το χρέος, τότε έρχονται τα πάνω-κάτω.
Ειδικά για κάποιους Πασόκους, αυτόκλητους «εισαγγελείς», που από το 2010 επιχαίρουν γιατί στο ΣΥΡΙΖΑ πήγαν μόνο οι εσωκομματικοί τους αντίπαλοι.

Τελικά το άρωμα της εξουσίας μοιάζει να έλκει όχι μόνο Τσοχατζοπουλικούς και λοιπούς συγγενείς αλλά και επώνυμους εκσυγχρονιστές.

Άξιον απορίας είναι κατά πόσο θα μπορέσουν όλοι αυτοί που επί 3 δεκαετίες δηλητηρίαζαν το ΠΑΣΟΚ με τις διαφορές τους και τις εντός του κόμματος φράξιες να βρεθούν ξανά μαζί.
Εκτός, βέβαια, και αν πρότεινε ο Κοτσακάς τον Χριστοδουλάκη!
Όλα πλέον είναι πιθανά σ’ αυτή τη χώρα και όλα είναι αναμενόμενα από τους ανθρώπους που κατά διαστήματα κρατούσαν την τύχης της – και την τύχη μας – στα χέρια τους.

Αν δεχτεί ο Χριστοδουλάκης τη θέση, αθροίζεται αυτόματα με τους υπόλοιπους που δίνουν φιλί ζωής στην κυβέρνηση. Ενδεχομένως και να το επιθυμεί.

Όμως, το μήνυμα που θα φτάσει στον κόσμο είναι πως ο Τσίπρας αρχίζει να μαζεύει και τα ορφανά του Σημίτη. Ανεπίτρεπτο και μόνο ως σκέψη!
Από την άλλη, αν ισχύει κάτι τέτοιο, ακυρώνεται και το σενάριο που εξυφαίνουν κάποιοι σημιτικοί σύντροφοι που παραμένουν στο ΠΑΣΟΚ, όπου θέλουν τον Παπανδρέου να σπεύδει στο ΣΥΡΙΖΑ, γιατί η βαθύτερη επιθυμία τους έως και εμμονή είναι ο πλήρης αποπαπανδρεϊσμός του κόμματος.

Είναι ηλίου φαεινότερο ότι για να μπορέσει ο Τσίπρας να διατηρήσει τα ποσοστά του και να μπορέσει να κυβερνήσει αποτελεσματικά χρειάζεται ανθρώπους που γνωρίζουν από κομματική-οργανωτική δουλειά και από ανθρώπους που ξέρουν να κυβερνούν.
Κατανοητός λοιπόν ο λόγος που απευθύνθηκε και συνεχίζει να απευθύνεται στα στελέχη του ΠΑΣΟΚ.

Το ζήτημα βρίσκεται αλλού: πώς αυτά τα στελέχη αποδέχονται να εγκαταλείψουν τον πολιτικό-ιδεολογικό τους χώρο και να ενσωματωθούν ή συνεργαστούν με ένα πολιτικό μόρφωμα που από το 2009 ακυρώνει διαρκώς την ταυτότητά του στην προσπάθεια του να την αναδιαμορφώσει.
Που κλέβει στοιχεία και χαρακτηριστικά του ΠΑΣΟΚ, την ίδια ώρα που το απαξιώνει ποικιλοτρόπως.
Που λέει ψέματα, που δημαγωγεί, που δημιουργεί εμφυλιακές καταστάσεις και που προσπαθεί να επιβάλει στην κοινωνία μιαν εικονική πραγματικότητα.

Πώς μπορούν αυτοί οι πρώην σύντροφοι στο ΠΑΣΟΚ να συναγελάζονται και κυρίως να ανέχονται την απαξίωση του πολιτικού χώρου που τους ανέδειξε και που φυσικά υπηρέτησαν τόσο χρόνια;
Ποια δύναμη τους επιβάλλει να μην μπορούν να αρνηθούν μια θέση κάτω από τη σκιά της εξουσίας;

Η απάντηση είναι γνωστή και σίγουρα δεν εμπεριέχει ούτε ιδεολογικούς ούτε πολιτικούς όρους.