Σήμερα το βράδυ η είδηση που θα μονοπωλήσει τα εγχώρια ΜΜΕ αλλά και τα ομογενειακά είναι η νομοθετική θεσμοθέτηση της διευκόλυνσης των εκλογέων εκτός επικρατείας να ψηφίζουν από τον τόπο που ζουν και εργάζονται. Το μήνυμα που θα περάσουν είναι πως το πάγιο αίτημα της Ομογένειας παίρνει επιτέλους σάρκα και οστά.
Είναι όμως αυτή η πραγματικότητα; Πρόκειται πράγματι για ένα νόμο που ικανοποιεί τους εγγεγραμμένους στα ελληνικά δημοτολόγια Απόδημους Έλληνες;
Όχι! Πρόκειται για ένα φοβικό και κολοβό Νόμο, προϊόν «εξαναγκασμού» όπως λέει και ο αρμόδιος Υπουργός, προϊόν της γνωσιακής και κομματικής μεροληψίας συγκεκριμένων πολιτικών χώρων, οι οποίοι αποκλείουν οτιδήποτε και οποιονδήποτε δεν μπορούν να ελέγξουν.
Ωστόσο, λόγοι εθνικής ενότητας και συνεννόησης επιβάλλουν και σε αυτούς που πρώτοι εναντιώθηκαν στους «κόφτες» και που διαχρονικά υποστηρίζουν την εφαρμογή της επιστολικής ψήφους και του δικαιώματος του εκλέγεσθαι των Αποδήμων μέσα από τη δική τους εκλογική περιφέρεια του εξωτερικού, να ψηφίσουν το Νομοσχέδιο.
Όσο και να χαιρετίζουμε την ψήφιση ενός νόμου που «κλείνει» μιαν εκκρεμότητα –συνταγματικά κατοχυρωμένη- της Πολιτείας απέναντι στους εκτός συνόρων Ελλήνων και Ελληνίδων, γνωρίζουμε ότι οι αντισυνταγματικές διατάξεις που εμπεριέχει τον καθιστούν αίολο.
Σήμερα, θα έπρεπε να είναι μια μέρα ξεχωριστή για το ελληνικό έθνος που θα σηματοδοτούσε την ουσιαστική πολιτική και λειτουργική σύνδεση και σύνθεση των Ελλήνων ανεξάρτητα με τον τόπο κατοικίας τους.
Επί της ουσίας, όμως, σήμερα θεσμοθετήθηκαν η προσβολή και ο αποκλεισμός μεγάλης μερίδας Ελλήνων που αναγκάστηκαν να ζήσουν στο εξωτερικό είτε ως πολιτικά διωκόμενοι (παιδιά του εμφυλίου στις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ, επικηρυγμένοι και εξόριστοι της Χούντας), είτε ως θύματα μιας μόνιμης και διαρκούς οικονομικής κρίσης τις πρώτες δεκαετίες μετά την γερμανική κατοχή, ως φοιτητές, επιστήμονες, επαγγελματίες, οικογενειάρχες και πρόσφατα με αφορμή την δημοσιονομική και αξιακή κρίση στη χώρα μας.
Σε αυτούς τους συμπατριώτες που αιμοδότησαν εθνικά, πολιτικά και οικονομικά την Πατρίδα, κάποιοι έβαλαν έναν αστερίσκο (*). Ότι είναι λιγότερο Έλληνες από όλους εμάς τους υπόλοιπους γιατί ζουν πέραν των 35 ετών εκτός χώρας.
Αρνούνται στους Απόδημους την επιστολική ψήφο επικαλούμενοι τη διαβλητότητα της ψήφου, όμως είναι συμβιβασμένοι και ικανοποιημένοι με την παγιωμένη πρακτική να δίνεται έτοιμο το ψηφοδέλτιο στο φακελάκι, πολλές φορές μάλιστα ο ψηφοφόρος δεν ξέρει καν ποιους «σταυρώνει» πίσω από το παραβάν
Κάποιοι επιμένουν, παρόλο που αυτή την περίοδο τα εθνικά μας ζητήματα είναι οξυμένα, αντί να ενισχύσουν την εθνική συνοχή και να «συσπειρώσουν όλους γύρω από τη σημαία», επιλέγουν να κοντύνουν τη Δημοκρατία για να την φέρουν στα μέτρα τους και να πληγώσουν τον έναν από τους δυο βραχίονες του Έθνους, αυτόν που ακούει στο όνομα Απόδημος Ελληνισμός.
Για όλους αυτούς τους λόγους σήμερα είναι μεν ιστορική η μέρα πλην όμως δεν μπορούμε να είμαστε περήφανοι γιατί οι αυτοαποκαλούμενοι προοδευτικοί βουλευτές έβαλαν στο ζύγι την ελληνικότητα και τον πατριωτισμό των Ελλήνων εκτός συνόρων και τον έκριναν ως ελλειπή. Η αναγκαία κομματική υπέρβαση δυστυχώς δεν επιτεύχθηκε.
Είμαστε ένα κατεξοχήν δικτυακό έθνος που βασιστήκαμε στους Απόδημους ακόμα και για την απελευθέρωσή μας από τους Οθωμανούς (αυτοί οραματίστηκαν, οργάνωσαν και χρηματοδότησαν την Επανάσταση). Οφείλουμε στους Έλληνες πατριώτες του Καναδά, της Γερμανίας, της Ιταλίας, της Σουηδίας και πολλών άλλων χωρών την ευαισθητοποίηση μεγάλων προσωπικοτήτων της πολιτικής, των τεχνών και των Γραμμάτων στη διάρκεια του αγώνα μας κατά της δικτατορίας, ωστόσο δεν έχουμε μιαν εθνική στρατηγική για τον Ελληνισμό της Διασποράς.
Αν είχαμε εθνική στρατηγική, η αδιαπραγμάτευτη συνολική συμμετοχή τους από τις χώρες που διαμένουν, η εφαρμογή της επιστολικής ψήφου καθώς και η δημιουργίας μιας δικής τους ενιαίας περιφέρειας όπως και το δικαίωμα εκλογής απόδημων βουλευτών, θα ήταν σήμερα αυτονόητο.
Όπως αυτονόητη θα ήταν και σοβαρή επιλογή του Υπουργού αρμόδιου για θέματα Αποδήμου από τον Πρωθυπουργό ώστε να μην επαναληφθεί η αρνητική εμπειρία των δυο τελευταίων Υπουργών που υπηρέτησαν δυο διαφορετικές κυβερνήσεις.
Ο μεν πρώτος έβαλε στοίχημα να σπάσει το ρεκόρ του «ιπτάμενου υπουργού» και να μπει στο βιβλίο Γκίνες –προφανώς το πέτυχε-, ο δε δεύτερος που είναι και ο ίδιος Απόδημος επέλεξε να μας συστηθεί με ψευδείς τίτλους.
Μπορεί να αποτελούν και οι δυο παρελθόν πια, παραμένει όμως ζητούμενο η επιλογή γι’ αυτήν τη θέση αυτού του ατόμου που θα έχει γνώση, έγνοια, σχέδιο, σεβασμό και θα υλοποιεί συνεκτικές πολιτικές στο πλαίσιο της εθνικής στρατηγικής για τις εκατοντάδες χιλιάδες πατριώτες που ζουν στο εξωτερικό.
Τότε θα μπορούμε να ισχυριστούμε ότι πράγματι ο ελλαδικός και απόδημος Ελληνισμός είναι δυο ισότιμα πολιτικά υποκείμενα που αλληλοϋπηρετούνται και εξυπηρετούν τον ίδιο στόχο και τότε μόνο θα σταματήσουμε να προσβάλλουμε τον απόδημο Ελληνισμό με αποσπασματικές δράσεις όπως η ReBrain Greece που ανακοίνωσε προσφάτως η κυβέρνηση όπως θα σταματήσουμε να αμφισβητούμε τον πατριωτισμός του και δεν θα του ζητούμε αποδείξεις για τη φυσική και ψυχική σύνδεσή του με την Ελλάδας.
